«Οι Πνοές του Μάη»

Ο Γιώργος Σαραντάρης, ο νέος εκείνος ευαίσθητος φιλόσοφος που έφυγε νωρίς από τη ζωή, θέλησε έστω και τόσο λίγο ν’ αφήσει το στίγμα του στα ποιητικά δρώμενα της χώρας μας, μιας χώρας που αγάπησε και για χάρη της δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το συγγραφικό του όραμα.

 

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

 

Το πώς έβλεπε τους ποιητές ο Γιώργος Σαραντάρης το αφήνει άλλωστε να διαφανεί στο ποίημά του «Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει…»:

«Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε,

σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα,

παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους,

τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου

και στη σκόνη του καιρού.

Σημαίνει πως φοβόμαστε

και η ζωή μάς έγινε ξένη,

ο θάνατος βραχνάς».
Η αισθαντικότητα του Γιώργου Σαραντάρη άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές της γνωστής στιχουργού Λίνας Νικολακοπούλου, η οποία θέλησε να μεταλαμπαδεύσει το έργο του στους σύγχρονους επίσης πέτρινους καιρούς.

Έτσι, τη Δευτέρα 11 και την Τρίτη 12 Μαΐου, η Λίνα Νικολακοπούλου επιμελείται και παρουσιάζει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα,  τηλ. 210-3418550) ένα μουσικό αφιέρωμα στον ποιητή της γενιάς του ’30 Γιώργο Σαραντάρη. Θα ακουστούν 28 ποιήματά του γραμμένα από το 1933 έως το 1940 και μελοποιημένα από τη Δάφνη Αλεξανδρή.

Τραγουδούν οι Μελίνα Τανάγρη, Αργυρώ Καπαρού, Θοδωρής Βουτσικάκης και Δημήτρης Νικολούδης, ενώ συνοδεύει επταμελής ορχήστρα.

Τα ποιήματα της συναυλίας είναι ανθολογημένα από τις συλλογές: Οι Αγάπες του Χρόνου (1933), Ουράνια (1934), Αστέρια (1935), Στους Φίλους Μιας Άλλης Χαράς (1940), καθώς και ποιήματα που έχουν εκδοθεί στο περιοδικό Τα Νέα Γράμματα Β, Γ, Δ.

Η ποιητική γλώσσα του Σαραντάρη δεν μοιάζει, είναι σημερινή και μας αφορά όλους.

Οι «Πνοές του Μάη» σίγουρα θα δροσίσουν αυτήν τη δύσκολη άνοιξη.

H Λίνα Νικολακοπούλου γράφει μεταξύ άλλων για τον Γιώργο Σαραντάρη:

«Άνθρωποι που δεν ήξεραν να τραγουδάνε,

Άλλαξαν ζωή και ήρθανε κοντά μας…

Θα κάνουμε μια γιορτή και θα του πούμε “ευχαριστώ” που πρόλαβε και μας τα πρόσφερε μέχρι τα 33 του χρόνια».

Στην εκδήλωση παίζουν (αλφαβητικά) οι μουσικοί Αποστόλης Βαγγελάκης (νέυ, ντουντούκ), Θάνος Καζαντζής (ντραμς), Απόστολος Καλτσάς (μπάσο), Δημήτρης Μπριλάκης (πλήκτρα, πιάνο), Ευαγγελία Μαυρίδου (πλήκτρα, πιάνο), Κώστας Νικολόπουλος (κιθάρες), Νίκος Παπαϊωάννου (τσέλο, λαούτο).

Όπως ήδη αναφέραμε, η ιδέα αλλά και η επιμέλεια ανήκουν στη Λίνα  Νικολακοπούλου, ενώ η μελοποίηση και η ενορχήστρωση στη Δάφνη Αλεξανδρή. Στον σχεδιασμό ήχου βρίσκουμε τον Παναγιώτη Πετρονικολό, στον σχεδιασμός φώτων τη Μαρία Βενετάκη και στην οργάνωση παραγωγής την  Αναστασία Ταμουρίδου.

 

Ευαίσθητος φιλόσοφος…

Ο Γιώργος Σαραντάρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1908. Το 1912 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Μπολόνια της Ιταλίας. Εκεί, φοίτησε σε ιταλικά σχολεία και στη συνέχεια σπούδασε Νομικά στα Πανεπιστήμια της Μπολόνια και της Ματσεράτα. Τον Μάρτιο του 1931 ήρθε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και να εργαστεί. Κινήθηκε στους λογοτεχνικούς κύκλους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης παίρνοντας μέρος στις πνευματικές ζυμώσεις της δεκαετίας του ’30. Το 1940 πολέμησε σαν απλός στρατιώτης στο Μέτωπο της Βορείου Ηπείρου κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του συμπολεμιστή του Οδυσσέα Ελύτη, η υγεία του κλονίστηκε κι αρρώστησε, πιθανότατα από τύφο. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1941, ο ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης έφυγε από τη ζωή στα 33 του χρόνια.

 

 

 

Το μονοπάτι μυρίζει πασχαλιές

κι είναι το πρόσωπο του ήλιου

μια ελπίδα

που κατεβαίνει

η δική μας χαρά

δεν έχει πίκρα δίχως τον ήλιο

είναι ακόμα ζεστή

όπως τ’ αηδόνι που έρχεται

μαζί μας

(Γ. Σαραντάρης, «T’ αηδόνι»)