Δεν δικαιούται να αποτύχει

Ήταν Σεπτέμβριος του 1990 όταν το περιοδικό «L’ Espresso» φιλοξένησε το άρθρο του Ουμπέρτο Έκο με τον παροιμιώδη –πλέον– τίτλο «Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Και είναι ο φετινός ελληνικός Αύγουστος που θα ανάγκαζε τον περίφημο Ιταλό συγγραφέα να σκίσει τα… πτυχία του, μιας και η χώρα ζει το μακρύτερο και πιο καυτό πολιτικά καλοκαίρι της μεταπολιτευτικής ιστορίας της.

Τρανή απόδειξη οι περίπου 23 ώρες διαπραγμάτευσης που πέρασαν (σ.σ. οι συζητήσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών ξεκίνησαν στις 10 το πρωί της περασμένης Δευτέρας και ολοκληρώθηκαν στις 8:45 της Τρίτης) μέχρι να καταλήξουμε σε συμφωνία και βγει ο «λευκός καπνός» από την ταράτσα του Χίλτον.

Έχουμε, λοιπόν, το τρίτο στη σειρά μνημόνιο στις 353 σελίδες του οποίου προβλέπονται ουκ ολίγα: Από αλλαγές στις κατώτατες συντάξεις και αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μέχρι απελευθέρωση επαγγελμάτων, αύξηση φόρων και περιορισμούς φοροαπαλλαγών. Είναι πανθομολογούμενο πως τα ντεσού της συμφωνίας που καλείται να «διεκπεραιώσει» το Μέγαρο Μαξίμου είναι πολλά, όσο κι αν τα κυβερνητικά non paper προσπαθούν να τη χρωματίσουν με τόνους αισιοδοξίας συγκρίνοντάς τη με τα παλαιότερα μνημόνια. Κατ’ αρχάς, η Αθήνα φοβάται ότι, παρά τη συμφωνία της Δευτέρας, το Βερολίνο δεν θα σταματήσει να βρυχάται και ουδείς μπορεί να αποκλείσει τρικλοποδιές της τελευταίας στιγμής.

Από την άλλη, ευμεγέθης σκόπελος είναι για την κυβέρνηση και η ψήφιση της συμφωνίας από το Κοινοβούλιο. Ήδη η συνήθης ύποπτη Ζωή Κωνσταντοπούλου άρχισε τα καψώνια στον Αλέξη Τσίπρα, καθώς στην έκκληση του πρωθυπουργού για εσπευσμένο άνοιγμα της Βουλής την Τετάρτη προκειμένου να διευκολυνθούν οι διαδικασίες της συζήτησης, η πρόεδρος απάντησε με ορισμό της Διάσκεψης των Προέδρων το βράδυ της Τετάρτης! Όσο για την αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση της Αριστερής Πλατφόρμας, τα αναμενόμενα νέα «όχι» στη συμφωνία (σ.σ. την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε καν ξεκινήσει η κοινοβουλευτική διαδικασία) θα προσθέσουν καινούργιες γρατζουνιές στο τραυματισμένο προφίλ της κυβέρνησης.

Ας μη γελιόμαστε. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει να λύσει πολλά σταυρόλεξα και οι απαντήσεις πρέπει να είναι πειστικές και κυρίως εφαρμόσιμες. Έφερε στη Βουλή μία συμφωνία που όπως ο ίδιος ομολογεί δεν είναι ιδιοκτησία της κυβέρνησής του, αλλά δέχτηκε να την υπογράψει διότι η εναλλακτική τής μη συμφωνίας σήμαινε καταστροφή. Επομένως, δεν μένει παρά να βρει τρόπους να λύσει π.χ. τον παρακάτω γρίφο που θέτουν όλοι οι μικροεπιχειρηματίες της πραγματικής οικονομίας:

Ένας μαγαζάτορας που το 2015 θα κερδίσει 31.000 ευρώ θα κληθεί να καταβάλει 29% φόρο για την τρέχουσα χρήση, ήτοι €9.000. Θα πρέπει επίσης να καταβάλει προκαταβολή φόρου για το 2016 άλλα 9.000 ευρώ, ενώ το ετήσιο κόστος της ασφάλισής του στον ΟΑΕΕ αγγίζει (αν δεν ξεπερνάει…) τα €5.000. Χωρίς να υπολογιστούν εισφορές αλληλεγγύης ή άλλα λειτουργικά έξοδα, στην τσέπη τού εν λόγω επιτηδευματία θα μείνουν ετησίως περί τα €8.000.

Πώς λοιπόν θα επιβιώσει αυτός ο επιχειρηματίας χωρίς κυβερνητικά ισοδύναμα ανακούφισης; Και γιατί εν τέλει να επενδύσει κάποιος στη χώρα; Οι απαντήσεις ακόμη κι αν υπάρχουν είναι δύσκολες. Τόσο δύσκολες όσο το αναπόφευκτο που έχει να σηκώσει ο πρωθυπουργός: ότι δεν δικαιούται να αποτύχει!

Μέχρι να δούμε αν θα τα καταφέρει, η Παναγιά –μέρες που είναι– μαζί μας…