Γιώργος Σταθόπουλος: «Η ψυχαγωγία είναι χρέος του καλλιτέχνη»
«Αιδώς του κάλλους ακρόπολις», έλεγε ο Μένανδρος τον 4ο αιώνα π.Χ. Δηλαδή, «η ντροπή είναι το κάστρο του ωραίου». Αυτή η φράση ήρθε στο μυαλό μου συνομιλώντας με τον διεθνώς καταξιωμένο ζωγράφο Γιώργο Σταθόπουλο, με αφορμή τη νέα έκθεση έργων του στην γκαλερί KapopoulosFineArts στο GoldenHall, η οποία εγκαινιάζεται σήμερα και θα διαρκέσει έως τις 30 Μαρτίου.
Το ήθος του, η σεμνότητά του, η αγωνία του να αποτυπώσει τη δύναμη του έρωτα και της ομορφιάς στα έργα του, αλλά και οι αναμνήσεις από συνεργασίες του με Μάνο Χατζιδάκι, Νίκο Γκάτσο και άλλα «ιερά τέρατα» από τους οποίους έμαθε πολλά, όπως ο ίδιος αναφέρει, δεν γίνεται να χωρέσουν σε τούτη εδώ την ταπεινή γραφίδα…
Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου
Κύριε Σταθόπουλε, πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι σας στα χρώματα;
«Ξέρετε, αυτά έχουν τις ρίζες τους στα παιδικά μας χρόνια. Εγώ ενθαρρύνθηκα από τον δάσκαλό μου στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου, ο οποίος απλώς είδε ότι ζωγράφιζα καλύτερα από κάποιους άλλους συμμαθητές μου και μ’ έβαλε στο τρυπάκι. Έτυχε. Εγώ δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει επάγγελμα ζωγράφος».
Κι έτσι άνοιξε ο δρόμος;
«Δεν ξέρω… Εγώ σπούδαζα ζωγραφική κάνοντας παράλληλα διάφορες δουλειές. Δεν το είχα δει ως επάγγελμα. Απλώς μου άρεσε. Αυτό έμαθα, αυτό έκανα…»
Είστε από τους πιο καταξιωμένους ζωγράφους της χώρας μας. Πώς νιώθετε ενόψει της νέας σας έκθεσης;
«Όταν κάνω μια έκθεση, έχω μεγάλη αγωνία, και ντρέπομαι στο βάθος. Γιατί γύρω μας παγκόσμια στα εικαστικά γίνονται υπέροχα, τρομερά πράγματα… Επομένως εγώ δεν ξέρω τι είμαι ανάμεσά τους, ο χρόνος θα δείξει αν αξίζω να είμαι στους καταξιωμένους…»
Η τεχνοτροπία σας είναι μοναδική, θα λέγαμε πως είναι το δακτυλικό σας αποτύπωμα. Πώς καταφέρνετε να μένετε σταθερός σε αυτό, χωρίς ακροβατισμούς και πειραματισμούς διαχρονικά;
«Μα δεν υπάρχει λόγος να κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που έμαθα πως μπορώ να κάνω. Απλώς, όσο μεγαλώνεις εξελίσσεσαι. Όμως ο τρόπος που εκφράζεσαι μέσα από την τέχνη είναι ο ίδιος, δεν αλλάζει».
Ακόμα και στη σημερινή εποχή, δύσκολη για την Ελλάδα και όχι μόνο, επιμένετε να ζωγραφίζετε τη χαρά της ζωής, τη συντροφικότητα, τον έρωτα;
«Εγώ έχω αυτήν τη φιλοσοφία:θέλω να βλέπω αυτό που μας δίνει την αισιοδοξία να προχωρήσουμε. Με το τραγικό ασχολείται το θέατρο, το βιβλίο, το τραγούδι. Το δράμα το έχεις στο σπίτι σου καθημερινά, ζεις με αυτό. Θέλεις να ξεφύγεις. Ακόμη και όταν ακούσουμε ένα μελαγχολικό τραγούδι, θα μας συνεπάρει για λίγα λεπτά. Μετά θα τελειώσει. Δεν ζούμε αγκαλιά με αυτό. Έναν πίνακα όμως θα τον βλέπεις συνέχεια. Γι’ αυτό ασχολούμαι με πράγματα που μας δίνουν χαρά και μια νότα αισιοδοξίας».
Άρα, ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος της τέχνης;
«Να ψυχαγωγεί! Σε αντίθεση με τη διασκέδαση, δεν μου αρέσει αυτή η λέξη. Θεωρώ ότι η ψυχαγωγία είναι χρέος του καλλιτέχνη, χρέος του να βγάλει από τον άνθρωπο αυτό που έχει μέσα του, γιατί το έχει, και να το αναδείξει».
Μάνος Χατζηδάκις, Νίκος Γκάτσος, τι σημαίνουν για σας;
«Ιερά τέρατα! Τους θαύμαζα και τους αγαπούσα. Έμαθα κοντά τους τη δύναμη του ωραίου…»
Έχετε αναφέρει ότι «το ωραίον είναι και το ιδανικό» για εσάς. Το άσχημο δεν υπάρχει ή απλώς το απαξιώνετε;
«Δεν είναι ότι δεν υπάρχει. Όλα είναι κύκλος. Γι’ αυτό και δεν έχω μικρά ή μεγάλα “γιατί” στη ζωή μου. Θέλω η τέχνη μου να είναι προς μίμησιν και όχι προς αποφυγήν. Προσπαθώ με το έργο μου να αναδείξω την ομορφιά της ζωής.Το ιδανικό κατ’ εμέ είναι το ωραίον, καθώς όλα στον κόσμο μας κάνουν κύκλους. Έρχονται και παρέρχονται, και οι πόλεμοι, και οι σεισμοί, και η πείνα, αλλά και η χαρά, ο έρωτας, η γαλήνη… Αυτό που ζούμε τώρα το ξαναζήσαμε κάποτε και θα το ξαναζήσουμε στο μέλλον».
Με δεδομένο ότι η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως πολιτισμική και μετά οικονομική, θα μπορούσε η τέχνη να βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων μας;
«Σίγουρα η κρίση είναι πρώτα πολιτισμική. Αλλά η τέχνη από μόνη της δεν μπορεί, παρ’ όλο που στους δύσκολους καιρούς γίνονται σημαντικά πράγματα.Εάν οι καλλιτέχνες μπορούσαν να κοινωνήσουν την τέχνη τους, δεν θα υπήρχαν οι βανδαλισμοί που βλέπουμε, ας πούμε μέσω της θρησκείας. Δεν βλέπετε τι γίνεται στην Ανατολή από τους τζιχαντιστές που καταστρέφουν αριστουργήματα; Το ίδιο δεν έγινε κι εδώ με τους χριστιανούς; Αυτά τα έργα τέχνης δεν θα ξαναγίνουν πια, τόσο σπουδαία… Μακάρι να είχε η τέχνη τη δύναμη να φωτίσει τους ανθρώπους… Δεν διορθώνεται ο κόσμος. Αγριεμένος είναι πάντα. Οι εξαιρέσεις είναι εκείνεςπου κρατάνε την ποιότητα και ορισμένες αξίες στη ζωή μας».
Άρα, η τέχνη ανήκει στους λίγους;
«Η τέχνη ανήκει σε όλους. Και πρέπει να μιλάει το ίδιο σε όλους».
Με ποιον τρόπο;
«Εάν ρίξετε μια ματιά στα αγάλματα της αρχαίας Ελλάδας, στην κλασική περίοδο ας πούμε, θα διαπιστώσετε ότι όλα έχουν την ίδια τεχνοτροπία, το ίδιο και στη βυζαντινή περίοδο με τις αγιογραφίες. Η νόρμα είναι ίδια, όλοι ανά εποχή έκαναν το ίδιο, απλώς ο καλύτερος τεχνίτης, ο καλύτερος μάστορας ξεχώριζε.Και αυτό δείχνει ότι όλοι μπορούσαν να καταλάβουν την τέχνη τους. Αυτό είναι και το μεγαλείο της άλλωστε».
