Χειρισμοί ερασιτεχνικού επιπέδου

Όταν πρωτοανέλαβε τα διοικητικά ηνία της ΠΑΕ ο Ιβάν Σαββίδης, η αισιοδοξία που πλημμύρισε το κοινό του «δικεφάλου» ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Μετά από πολλά χρόνια, ο ΠΑΟΚ ως εταιρεία έβρισκε έναν επενδυτή με «εκτόπισμα» που μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα βάλει… πλάτη σε οποιαδήποτε δύσκολη οικονομική συγκυρία.

Το γεγονός ότι επέλεξε να ασχοληθεί με το σύλλογο σε «μνημονιακή» περίοδο, δηλώνοντας επιπρόσθετα πως η πρώτη του κίνηση θα ήταν να διευθετήσει τον διαχρονικό «βραχνά» που ακούει στο όνομα «χρέη στο Δημόσιο», έδειξε πρώτον ότι γνωρίζει πως δεν ήρθε απλά να επενδύσει σε μια απρόσωπη εταιρεία αλλά σε κάτι διαφορετικό (όπως συμβαίνει με κάθε ελληνική ΠΑΕ) και δεύτερον ότι το εγχείρημά του διαθέτει σοβαρότητα καθώς η προτεραιότητα που έθεσε ήταν απόλυτα κατανοητή και λογική.

Μεταξύ άλλων, σε εκείνες τις προγραμματικές του δηλώσεις είχε τονίσει ότι θέλει να δείξει σε κάθε αρμόδιο φορέα ότι δεν θέλει να ρίξει τα λεφτά του στην… τουαλέτα, «φωτογραφίζοντας» ουσιαστικά τον τομέα της διαιτησίας, ψηλώνοντας μερικά μέτρα το φρόνημα του κάθε ΠΑΟΚτζή που είδε επιτέλους έναν επενδυτή που μπορεί να διεκδικήσει το δικό του μερίδιο στην… πίτα.

Παρ’ όλα αυτά, με όσα έχουν προκύψει μέχρι σήμερα στον ΠΑΟΚ, εκείνος ο Οκτώβρης φαντάζει τόσο μακρινός και αν ο Ιβάν ο «τρομερός» έχει ακόμα τις ίδιες απόψεις, τότε το πρόβλημα της ομάδας είναι η ίδια της η διοίκηση. Ναι μεν καλές είναι αυτές οι εμπορικές δηλώσεις και ίσως απαραίτητες στη χώρα μας, αλλά όσα λεφτά και να «πέσουν» το φετινό καλοκαίρι και στα… δέκα επόμενα, αν δεν υπάρξει διοικητική οργάνωση με ξεκάθαρο διαχωρισμό αρμοδιοτήτων που να βοηθήσει στην λειτουργία της ΠΑΕ, τότε τα λεφτά εγγυημένα πάνε στην… τουαλέτα. Αυτή η διοίκηση του «δικεφάλου» μπορεί να παρομοιαστεί με την «κακή» Ρεάλ του παρελθόντος με τους «γκαλάκτικος». Ναι μεν υπήρχαν μονάδες, αλλά δεν υπήρχε ούτε πλάνο, ούτε σχεδιασμός ούτε πολλά άλλα. Ανάλογη είναι η κατάσταση και στον ΠΑΟΚ. Βρύζας, Ζαγοράκης, Τσιστιακόφ μπορεί να έχουν καλές ιδέες για το ποδόσφαιρο αλλά η χημεία μεταξύ τους δεν έχει βρεθεί, γιατί πρώτα απ’ όλα δεν ξέρει ο Σαββίδης πώς να εκμεταλλευτεί την ταυτόχρονη παρουσία τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου, που έπρεπε να έρθει το τέλος του μήνα προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις ενώ το αποκορύφωμα είναι το ίδιο το σήμερα, καθώς εδώ και 1,5 μήνα αναζητείται ο διάδοχος του Γιώργου Δώνη, που λίγο-πολύ ήταν γνωστό ότι θα αποχωρήσει το τέλος της σεζόν και έπρεπε μέχρι σήμερα να υπήρχε λύση.

Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει και σημειωτέον σε διάστημα –πολύ- λιγότερο του ένα μήνα, πρέπει να ξεκινήσει η προετοιμασία της ομάδας (πρακτικά) και να έχουν ολοκληρωθεί περίπου 10 μεταγραφές (θεωρητικά). Ο Ντομίνγκος ήρθε, είδε και απήλθε σαν άλλος Ιούλιος Καίσαρας, ο «ακριβός» Στέφενς παραμένει… ακριβός και ποιος μπορεί να ποντάρει τα λεφτά του ότι την προετοιμασία δεν θα την ξεκινήσει ο Γιώργος Γεωργιάδης;

Όσο για τη διαφαινόμενη επιστροφή του Πάμπλο Γκαρσία, τα λόγια περιττεύουν… Βρέθηκε ο τρόπος και η ευκαιρία να «καλμάρουν» τα νεύρα των «σκληροπυρηνικών» αλλά αυτές οι τακτικές μόνο σοβαρή ΠΑΕ που επιθυμεί την πρόοδό της δεν θυμίζουν. Έχει ενδιαφέρον μάλιστα όταν τελικά έρθει νέος προπονητής, αν θα του δοθούν ταυτόχρονα και οδηγίες χρήσης για τον Ουρουγουανό. Σε κάθε περίπτωση το καλοκαίρι είναι μακρύ και οι χειρισμοί που παρατηρούνται, χαρακτηρίζουν περισσότερο ερασιτεχνικού σωματείου παρά ΠΑΕ που στοχεύει στο πρωτάθλημα.

ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΣΤΕΡΗΣ