Το… φάντασμα του 1936 κατατρέχει της γαλλική Αριστερά του 2024 

Σε δύο διαδοχικά φύλλα της έντυπης έκδοσής της η «Α» είχε ασχοληθεί με τις γαλλικές εκλογές έχοντας κάνει 2+1 πολύ καίριες υπογραμμίσεις στα αντίστοιχα ρεπορτάζ της, βγαίνοντας τρόπον τινά προφητική.

Η πρώτη υπογράμμιση ήταν ότι τα γκάλοπ στη Γαλλία οδηγούνται συχνά-πυκνά στον… κουβά!!! Αναφερθήκαμε, συγκεκριμένα, στην πρωτιά του ακροδεξιού «Εθνικού Συναγερμού» της Μαρίν Λε Πεν ως «μία κοινή αίσθηση», αυτό δηλαδή που στην Ελλάδα αποκαλούμε «παράσταση νίκης», επισημαίνοντας στην ίδια πρόταση ότι «οι γαλλικές δημοσκοπικές εταιρείες φημίζονται για την… ανακρίβεια των προβλέψεών τους».

Όπερ και εγένετο, για ακόμη μία φορά, καθώς οι Γάλλοι δημοσκόποι όχι απλώς δεν πρόβλεψαν την νίκη του κεντροαριστερού Νέου Λαϊκού Μετώπου, αλλά δεν μπόρεσαν να διαβλέψουν τη δυναμική του κόμματος του Μακρόν και το κατρακύλισμα της γαλλικής ακροδεξιάς στην τρίτη θέση.

Η δεύτερη υπογράμμιση ήταν ότι ο αστερίσκος που βάλαμε σχετικά με τι μπορεί τελικά να κυοφορήσει η κάλπη λέγοντας επί λέξη ότι οι Γάλλοι θα… ξυπνήσουν την Δευτέρα με μία πολυσυλλεκτική κυβέρνηση συνεργασίας «υπό την προϋπόθεση ότι η λαϊκή ετυμηγορία δεν θα επιφυλάξει κάποια σούπερ έκπληξη». Τελικά και τη σούπερ έκπληξη έκαναν οι ψηφοφόροι και η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί αργά ή γρήγορα θα είναι σε τέτοιο βαθμό πολυσυλλεκτική που όπως λέγαμε και στον τίτλο του ρεπορτάζ το γαλλικό πολιτικό σύστημα θα βρεθεί αγκαλιά με το απόλυτο… μπλέξιμο!!!

Την τρίτη και καλύτερη, πάντως, υποσημείωση την είχαμε αφήσει για το τέλος του επίμαχου ρεπορτάζ, εξηγώντας ότι παρά τους δημόσιους ισχυρισμούς της Μαρίν Λε Πεν στο μυαλό της ηγέτιδας της γαλλικής ακροδεξιάς στριφογύριζε έντονα η ιδέα να μην φθαρεί άσκοπα τώρα σε μία θνησιγενή συγκυβέρνηση και με το… σύμπαν απέναντι της «αλλά να κάνει το μεγάλο “μπαμ” είτε το καλοκαίρι του 2025 είτε την άνοιξη του 2027 στις προεδρικές εκλογές.».

Αυτό, λοιπόν, που σήμερα μοιάζει με την απόλυτη νίκη της Κεντροαριστεράς στη Γαλλία –και κατά αντιστοιχία με την απόλυτη ήττα για την γαλλική ακροδεξιά– δεν αποκλείεται να αναστραφεί στο πέρασμα των επόμενων μηνών, αφού πλέον οι «καυτές πατάτες» βρίσκονται στα χέρια του τροτσκιστή στο πολιτικό «θρήσκευμα» Ζαν-Λυκ Μελανσόν και των συμμάχων του που παρεμπιπτόντως ήδη «τρώγονται» για το ποιος θα ηγηθεί του επόμενου κυβερνητικού σχήματος.

Θυμίζεται ότι με την γαλλική οικονομία να βρίσκεται σε κύκλο επιτήρησης από τις Βρυξέλλες εξαιτίας του υπερβολικού ελλείμματος, το ΣΥΡΙΖΑϊκού τύπου αριστερό κόμμα «Ανυπότακτη Γαλλία» έχει τάξει τα δικά του λεφτόδεντρα στους Γάλλους ψηφοφόρους: από τη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης και τη φορολόγηση του πλούτου, μέχρι την έμμεση αύξηση των μισθών που θεωρητικά θα προκύψει μέσα από τη σύνδεση των αμοιβών των εργαζομένων με τον πληθωρισμό.

Το αν, τώρα, θα καταφέρει το κεντροαριστερό Νέο Λαϊκό Μέτωπο να τηρήσει τις υποσχέσεις του δίχως να εκτροχιάσει την οικονομία της χώρας που ήδη κλυδωνίζεται, μένει να φανεί στην πράξη.

Η ιστορική εμπειρία πάντως δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Έστω κι αν χρειαστεί να πάμε σχεδόν 80 χρόνια πίσω, την τελευταία φορά που στην Γαλλία ένα άλλο «Λαϊκό Μέτωπο» πήρε την εξουσία στα χέρια του ήταν αυτό του σοσιαλιστή Λεόν Μπλουμ, τον Μάιο του μακρινού 1936.

Εκείνη τη συγκυβέρνηση συνέθεταν οι Γάλλοι Σοσιαλιστές, οι Κομμουνιστές και οι αστοί κεντρώοι Ριζοσπάστες που κυβερνούσαν νωρίτερα τη χώρα, αλλά η θητεία της άντεξε μόλις 13 μήνες πριν καταρρεύσει, μαστιζόμενη από τις εσωτερικές έριδες και με την αναμονή μίας δεύτερης παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης που όπως αποδείχτηκε ήταν πάρα πολύ κοντά.