Την αποχή πρέπει να την φοβούνται πρώτα οι πολίτες

Περίεργες, δίχως άλλο, είναι αυτές οι κάλπες που στήνονται αύριο στη χώρα για την εκλογή των εκλεκτών των Ελλήνων ψηφοφόρων για την Ευρωβουλή της επόμενης πενταετίας.

Περίεργες γιατί είναι η πρώτη φορά που ξέρουμε με τέτοια σιγουριά τον νικητή. Περίεργες και γιατί ουδείς μπορεί να μαντέψει με ακρίβεια και μονοσήμαντα τον τρόπο που θα επιλέξουν οι πολίτες να στείλουν το προειδοποιητικό μήνυμά τους στην κυβέρνηση για κάποιες –λίγες είναι η αλήθεια– αλλά αξιοσημείωτες ανορθογραφίες.

Θα είναι η στροφή σε μικρότερα κόμματα και ποια θα είναι αυτά, ελλείψει μάλιστα και σοβαρής εναλλακτικής πολιτικής πρότασης πλην αυτής της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας; Ή μήπως θα είναι η αποχή; Αν κρίνουμε από τους δημοσκόπους, που μεταξύ μας δεν κερδίζουν πάντα το… Όσκαρ ακρίβειας των προβλέψεών τους (μη θυμηθούμε ημέρες που είναι την παταγώδη αποτυχία να πετύχουν έστω και κατά προσέγγιση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015), οι ψηφοφόροι εμφανίζονται έτοιμοι να γυρίσουν μαζικά την πλάτη τους στην εκλογική διαδικασία όπως τουλάχιστον δείχνουν τα δημοσκοπικά ποσοστά της αποχής που προσεγγίζουν ακόμη και το 60%.

Αν η πρόβλεψη επαληθευτεί, αυτό σημαίνει ότι από τους 10.088.325 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους (σ.σ. τόσους είχαμε στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019) μόλις 4 εκατομμύρια άνθρωποι θα πάνε στις κάλπες. Τα υπόλοιπα 6 εκατομμύρια θα επιλέξουν να «τιμωρήσουν» τις παρατάξεις και τους πολιτικούς είτε πηγαίνοντας για μπανάκι είτε πηγαίνοντας στην κάλπη και ρίχνοντας λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο. Αυτό που δυστυχώς αγνοούν όσοι ενδεχομένως δικαιολογημένα θέλουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους είναι ότι με αυτή τους την επιλογή οι πολίτες δεν τιμωρούν τα κόμματα αλλά τους εαυτούς τους!!!

Aς το δούμε με την απλή γλώσσα των αριθμών: αν από τα 10.000.000 του εκλογικού σώματος οι 8.000.000 ψηφοφόροι αποφασίσουν να τιμωρήσουν την κυβέρνηση απέχοντας από τις εκλογές, άλλες 500.000 διαλέξουν να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους ρίχνοντας άκυρα ψηφοδέλτια και άλλες 500.000 ψηφίσουν «λευκό», το κόμμα που τελικά θα μας κυβερνήσει και οι βουλευτές –ευρωβουλευτές που θα μας εκπροσωπήσουν θα τους έχουν διαλέξει μόλις 1 εκατομμύριο ψηφοφόροι αφού τα άκυρα ψηφοδέλτια και τα… καθόλου ψηφοδέλτια (δηλαδή η αποχή) δεν προσμετρώνται στο τελικό αποτέλεσμα.

Είναι επομένως προφανές ότι περισσότερο από τα ίδια τα κόμματα, την αποχή πρέπει να την φοβούνται πρώτα οι πολίτες, που επιλέγοντας την αποστασιοποίηση ή τον πολιτικό χαβαλέ στην ουσία παράγουν ΜΗΔΕΝΙΚΟ πολιτικό αποτέλεσμα και τελικά αφήνουν τους λίγους να αποφασίσουν για το μέλλον το δικό τους. Υπό αυτό το πρίσμα, εύλογα θα αναρωτηθούν οι πολίτες τι πρέπει να κάνουν για να γίνει πράξη το πολιτικό «θέλω» τους. την απάντηση την είχε δώσει κατά την παρουσία της στην Αθήνα τον περασμένο Φεβρουάριο η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μέτσολα, εξηγώντας σε μαθητές και φοιτητές –δηλαδή σε ένα ακροατήριο νέων ανθρώπων που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον και έχουν αυξημένες απαιτήσεις από το πολιτικό σύστημα– ότι το δεν γενέσθαι δεν είναι απλώς να πάνε να ψηφίσουν αλλά και να βεβαιωθούν «ότι οι ανησυχίες που έχετε βρίσκονται ψηλά στις προτεραιότητες των πολιτικών που ψηφίζετε και να τους φέρετε ενώπιον των ευθυνών τους».

Αυτή είναι η μία επιλογή, η δύσκολη. Η άλλη, η εύκολη, είναι η παραλία, το μπανάκι, το ταβερνάκι και το απόγευμα αναμονή για το τηλεοπτικό exit poll. Διαλέγετε και παίρνεται. Με την αντίστοιχη «συνέπεια» βεβαίως βεβαίως…