Τα δύο «ενθύμια» του 2022 που κοστίζουν ακριβά 

Ως άλλον έναν χρόνο όπου η μη κανονικότητα έγινε… κανονικότητα θα πολιτογραφήσει η Ιστορία το 2022. Ακόμη και ο καιρός επιβεβαιώνει του λόγου του αληθές καθώς την ώρα που οι ΗΠΑ βομβαρδίζονται από τον φονικό αρκτικό κυκλώνα των -45⁰ C, στα κεντρικά και τα νότια της Ευρώπης ο Γενάρης θα μπει με τόσο υψηλές θερμοκρασίες που όμοιές τους δεν έχουν καταγραφεί στα καλεντάρια των μετεωρολόγων. Με ή χωρίς κρύο, πάντως, ένα είναι σίγουρο: το 2022 αποδράμει έχοντας ανοίξει σημαντικές πληγές που θα συνεχίσουν να αιμορραγούν και το 2023. Τη μεγαλύτερη από αυτές την προκάλεσε στις 24 Φεβρουαρίου η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν αποφασίζοντας να κάνει πράξη το απονενοημένο διάβημα της εισβολής στην Ουκρανία. Η απώλεια τόσων ανθρώπων και ο βίαιος εκτοπισμός εκατομμυρίων άλλων δεν προσμετρώνται με τη μεζούρα των οικονομικών δεικτών. Δεν παύει, ωστόσο, αυτός ο πόλεμος να έχει και αυτή τη σοβαρή οικονομική παράπλευρη απώλεια την οποία βιώνουμε ακόμη και όσοι ζούμε χιλιάδες μίλια μακριά από την εμπόλεμη ζώνη. Απόδειξη ότι οι τιμές στην ενέργεια που ήταν αρκετά τσιμπημένες πριν τον πόλεμο και εκτοξεύτηκαν ακόμη περισσότερο με το ξέσπασμά του ανάγκασε την Ευρώπη να αναθεωρήσει πολλές από τις στερεοτυπικές προσεγγίσεις της –γεωπολιτικές και δημοσιονομικές– και να αλλάξει έστω και αργοκίνητα τη ρότα της. Αν δεν είχε προηγηθεί η ελληνική μνημονιακή περιπέτεια, η επέλαση της πανδημίας και τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία, ποιος θα φανταζόταν ότι ο άτεγκτες Βρυξέλλες της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα άνοιγαν τα πουγκιά τους για να στηριχτούν οι οικονομίες της Ένωσης; Ή μήπως είχε σκεφτεί κανείς ότι μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα ερχόταν η στιγμή που η Ε.Ε. θα χρηματοδοτούσε την αγορά και παράδοση όπλων σε μια χώρα (μη μέλος της!!!) που δέχεται επίθεση; Ποτέ μην λες ποτέ διδάσκει η εμπειρία γι’ αυτό και στη  δύση του 2022 η Ευρώπη καλείται να διαχειριστεί μία άλλου είδους επίθεση. Αυτήν που κατά δήωση της πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μετσόλα, εξαπέλυσαν «κακόβουλοι παράγοντες που συνδέονται με αυταρχικές τρίτες χώρες φέρονται να έχουν ως όπλα ΜΚΟ, συνδικάτα, ιδιώτες, βοηθούς και μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε μια προσπάθεια να υποτάξουν τις διαδικασίες μας».

Η Μαλτέζα πολιτικός αναφέρεται φυσικά στο Qatar gate που αποτελεί το δεύτερο ενθύμιο που μας αφήνει προίκα στο φευγιό του το 2022. Όσο κοινότυπη ακούγεται η τοποθέτηση της ηγεσίας της Ε.Ε. ότι το σκάνδαλο διαφθοράς είναι «δραματικό» και «επιζήμιο» για την αξιοπιστία της Ένωσης, δεν παύει να είναι μία πικρή αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί όσε φορές χρειαστεί. Κι αυτό όχι επειδή κάποιοι πίστευαν ότι όλα στις Βρυξέλλες είναι αγγελικά πλασμένα. Αλλά διότι η αποκάλυψη της μη κανονικότητας που λέγαμε και στον πρόλογο έρχεται να αποτελειώσει μία ήδη μουτζουρωμένη αίσθηση που έχουν οι πολίτες της Ευρώπης για τους κοινοτικούς θεσμούς που πάρα πολλές φορές –αν όχι όλες– αποφασίζουν για τις ζωές τους. Σε αυτό δε το πυροδοτημένο θυμικό έρχονται και χτίζουν θέσεις οι δήθεν αντισυστημικοί και ριζοσπάστες.

Τελικά αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Αλλά δεν θα αποτραπεί ούτε από την τυφλή βελγική Δικαιοσύνη, ούτε από το γκρέμισμα του γραφειοκρατικού κοινοτικού ιστού που παρέχει εύκολες κρυψώνες στους πονηρούς. Θα αποτραπεί, αν οι πολίτες κατά μόνας και κάθε φορά που ασκούν πολιτική (όταν δηλαδή διαλέγουν βουλευτή, δήμαρχο, αλλά και σύντροφο και φίλο και συνεργάτη) παίρνουν τη σωστή απόφαση.

Κι επειδή σύμφωνα με την προ πολλών αιώνων ρήση του Βρετανού πολιτικού και φιλοσόφου Έντμουντ Μπερκ «Το μόνο που χρειάζεται για το θρίαμβο του Κακού είναι κάποιοι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα», ας είναι αυτή η ευχή μας για το 2023. Να αποφασίσουμε σε ποιο είδος ανθρώπων θέλουμε να ανήκουμε και από ποιους θέλουμε να περιστοιχίζονται τα παιδία μας. Καλή χρονιά…