Στοιχήματα (πολιτικής) οικονομίας…

Το… σωτήριον έτος 1992 ήταν η χρονιά που οι Αμερικανοί είχαν κληθεί στις κάλπες για να εκλέξουν τον 42^ο Πρόεδρο της Ιστορίας τους έχοντας να διαλέξουν ανάμεσα στον υπηρετούντα τότε πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, τον… πρωτάρη των Δημοκρατικών Μπιλ Κλίντον και τον Τεξανό επιχειρηματία που κατέβαινε ως ανεξάρτητος υποψήφιος Ρος Περό.

Νικητής εκείνης της μάχης αναδείχτηκε ο Κλίντον κι όπως αποδείχτηκε ιστορικά η πλάστιγγα έγειρε υπέρ του τότε κυβερνήτη του Άρκανσο εξαιτίας της αδυναμίας του «πατέρα» Μπους να βγάλει την οικονομία της χώρας του από το σπιράλ της ύφεσης αλλά και της διάψευσης των προεκλογικών δεσμεύσεων-προσδοκιών το 1988 ότι δεν θα αυξήσει τους φόρους. Παρακαταθήκη εκείνης της εποχής είναι η περίφημη φράση «Είναι η οικονομία, ηλίθιε», η οποία αν και λανθασμένα αποδίδεται στον Κλίντον (σ.σ. ήταν έμπνευση του επικεφαλής επικοινωνιολόγου του Κλίντον, Τζέιμς Καρβάιλ) παραμένει… τυφλοσούρτης για του αν τον κόσμο ηγέτες και τη σύγχρονη πολιτική οικονομία, παγκοσμίως.

Το λάθος του Τζορτζ Μπους όχι απλώς δεν το επανέλαβε η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αντιθέτως επένδυσε μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο (και φυσικά πόρους-κονδύλια) της «γαλάζιας» διακυβέρνησης στην ανακούφιση των βαρών που φόρτωσε στις πλάτες των πολιτών η φορομπηχτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και μετά από την ηχηρή «γαλάζια» επικράτηση στις εκλογές της 25^ης Ιουνίου δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο νομοσχέδιο που ήρθε προς ψήφιση στη Βουλή ήταν αυτό του υπουργού Οικονομικών, Κωστή Χατζηδάκη, στο οποίο είχαν ενσωματωθεί δημοσιονομικές παρεμβάσεις υποστηρικτικές των εισοδημάτων των πολιτών συνολικού ύψους 4,4 δισ. ευρώ, εντός της τετραετίας 2024-2027.

Έστω κι έτσι, πάντως, υπάρχει το άλλο αξίωμα της παγκόσμιας οικονομίας που λέει ότι «οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εγγυώνται τις μελλοντικές». Τι σημαίνει αυτό; Ότι καλή η αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας μέχρι σήμερα αλλά η διατήρηση και η ενδυνάμωσή της μετατρέπεται για το Μέγαρο Μαξίμου σε μία διαρκής και επαναλαμβανόμενη πρόκληση που θα γίνεται ολοένα δυσκολότερη να απαντηθεί. Τέτοια πρόκληση είναι για παράδειγμα ο συνεχιζόμενος καλπασμός του εναρμονισμένου πληθωρισμού που σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat μειώθηκε έστω κατ΄ ελάχιστον (υποχώρησε στο 5,3% από 5,5% τον Ιούνιο) τον Ιούλιο στην Ευρωζώνη αλλά στην Ελλάδα ο ίδιος δείκτης ανέβηκε τον Ιούλιο στο 3,4% από το 2,8% που ήταν ένα μήνα πριν συμπαρασυρόμενος από το ράλι των αυξήσεων στα ράφια των τροφίμων και τα γκισέ των υπηρεσιών. Τέτοια πρόκληση είναι επίσης η ακρίβεια στην κάνουλα των βενζινάδικων όπου οι τιμές της αμόλυβδης ανά λίτρο καυσίμου να φλερτάρουν –αν δεν το έχουν ξεπεράσει– με το δίευρω, επειδή όπως λένε οι διεθνείς αναλυτές στην αγορά της Νέας Υόρκης τα futures της βενζίνης έπιασαν τον υψηλότερο πήχη του τελευταίου εννεαμήνου και επειδή σε κύρια αποθεματικά κέντρα όπως αυτά του Κόλπου του Μεξικού και της Σιγκαπούρης τα αποθέματα λιγοστεύουν. Με τη διαφορά ότι ο κοσμάκης που πάει στη δουλειά του καλοκαιριάτικα ή μπαίνει στο σουπερ μάρκετ ούτε ξέρει κι ούτε τον ενδιαφέρει τι είναι τα «futures». Το μόνο που ξέρει είναι ότι πληρώνει χρυσάφι την μετακίνησή του και τα βασικά προϊόντα της διατροφής του.

Ακόμη και το «Κίνημα της Πετσέτας» των πολιτών που διεκδικούν ελεύθερη και δίχως κόστος πρόσβασης στις παραλίες των νησιών και το οποίο προκάλεσε την παρέμβαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, Γεωργίας Αδειλίνη, είναι ένα ιδιότυπο στοίχημα πολιτικής οικονομίας που πρέπει να κερδηθεί από την κυβέρνηση, αν θέλει να περάσει τους κάβους που αναπόφευκτα θα βρει μπροστά με την ίδια αποτελεσματικότητα και διατηρώντας αδιάρρηκτη την κοινωνική συνοχή. Διότι «είναι η οικονομία» και –χωρίς απρεπείς χαρακτηρισμούς– οι άνθρωποι πίσω από αυτήν…