Πρώην άστεγοι αποκαλύπτουν λεπτομέρειες για την φρικτή εμπειρία της ζωής στο δρόμο (φωτό)

Της Βίκυς Καλοφωτιά

Σίγουρα ο καθένας μας έχει ευχηθεί από μέσα του να μην του τύχει ποτέ αυτό που συμβαίνει σε εκείνους. Να μην χρειαστεί ποτέ να μάθει από πρώτο χέρι πώς είναι να ζεις στο δρόμο, μέσα σε αυτοσχέδια «σπίτια» από χαρτόκουτα, σκεπασμένος με βρώμικες κουβέρτες και έχοντας μόνιμους εχθρούς το κρύο, τη βροχή και το χιόνι. Να προσπαθείς να επιβιώσεις βιώνοντας τα πάντα από την άκρη του πεζοδρομίου, όντας «κάτι» (όχι κάποιος, αλλά «κάτι») που τις περισσότερες φορές -αν όχι πάντα- εμποδίζει τους περαστικούς να συνεχίσουν την πορεία τους πηγαίνοντας στις δουλειές και στο σπίτι τους. Στο σπίτι τους…

Άνθρωποι που κάποια στιγμή στο παρελθόν βρέθηκαν στο δρόμο αντιμετωπίζοντας όχι μόνο την έλλειψη στέγης πάνω από το κεφάλι τους, αλλά και την σκληρότητα όσων θεωρούν ότι όλο αυτό είναι κάτι που δεν τους αφορά και τους αποφεύγουν όπως… ο διάολος το λιβάνι. Άνθρωποι, που όμως μέσα στην ατυχία τους δεν το έβαλαν κάτω και βρήκαν τη δύναμη να ορθοποδήσουν και να βγουν μια και καλή από τον εφιάλτη. Άλλοι πάλι όχι, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν. Ίσως απλά να σημαίνει ότι δεν το θέλησαν ποτέ αρκετά ή ότι δεν πίστεψαν πως είχαν τη δύναμη να το πετύχουν.

Κάποιοι από αυτούς αποκάλυψαν πρόσφατα στην ιστοσελίδα «quora.com» το πώς είναι πραγματικά να ζεις στο δρόμο, και πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν μαζί σου οι άλλοι. Οι τυχεροί. Οι σίγουροι για το μέλλον. Εκείνοι που θεωρούν ότι κάτι τέτοιο δεν θα τους συμβεί ποτέ, ξεχνώντας ότι η ζωή παίζει πολλές φορές άσχημα και δύσκολα «παιχνίδια» και ιδίως σε εκείνους που είναι τόσο σίγουροι ότι όλα όσα έχουν σήμερα, θα εξακολουθήσουν να τα έχουν και αύριο…

Πολλοί ήταν εκείνοι που ανέφεραν ότι το διάστημα που ήταν άστεγοι, μισούσαν την εσφαλμένη αντίληψη που έχει ένα αρκετά υψηλό ποσοστό της κοινωνίας ότι οι άστεγοι είναι τεμπέληδες ή ότι υπάρχουν μόνο αυτοί που είναι εθισμένοι στα ναρκωτικά ή το αλκοόλ, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά αλλά ότι δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν άστεγοι που ξυπνάνε κάθε ημέρα προσπαθώντας να βρουν τρόπους να σταθούν ξανά στα πόδια τους, αναζητώντας από το πρωί μέχρι το βράδυ εργασία πριν απλωθεί πάλι η νύχτα και εκείνοι βρεθούν γι’ακόμη μια φορά να κοιμούνται έξω στη βροχή.

Ανάμεσα τους υπάρχουν κι εκείνοι που αναγκάστηκαν να βρεθούν στο δρόμο λόγω απρόσμενων αλλαγών στη ζωή τους, όπως ένα διαζύγιο ή το να χάσουν τη δουλειά τους, ενώ άλλοι παραδέχτηκαν ότι εν μέρει βρέθηκαν να ζουν έτσι από επιλογή(!). Εντύπωση προκαλεί και η αποκάλυψη ότι υπάρχει και η κατηγορία εκείνων που ισχυρίζονται ότι απολαμβάνουν να είναι θύματα(!), όπως επίσης και η κατηγορία όσων ναι μεν τα καταφέρνουν και βρίσκουν εργασία, ωστόσο δυσκολεύονται να συντηρήσουν συγχρόνως και ένα σπίτι, οπότε γίνονται οι λεγόμενοι «άστεγοι εργαζόμενοι».

Κάποιος από τους ερωτηθέντες πρώην άστεγους, ένας άνδρας από το Σικάγο των ΗΠΑ, κατέθεσε την πρότερη εμπειρία του, λέγοντας πως περνούσε όλη την ημέρα σε δημόσιες βιβλιοθήκες προσπαθώντας να ζεσταθεί, ενώ το βράδυ κοιμόταν σε ένα τοπικό καταφύγιο έχοντας προσφέρει τις υπηρεσίες του στην τοπική εκκλησιαστική ενορία, που ήταν προϋπόθεση για να εξασφαλίσει ένα κρεβάτι για να περάσει τη νύχτα και ένα πιάτο φαγητό το πρωί.

Και οι περιπτώσεις των ανθρώπων που έχουν ζήσει κάποτε ως άστεγοι, δεν σταματούν να αφηγούνται την εμπειρία τους. Έστω κι αν αυτή πονάει.

Μια γυναίκα από την Πενσυλβάνια παραδέχτηκε με λύπη ότι υπήρξαν στιγμές που είχε σκεφτεί να αφαιρέσει η ίδια τη ζωή της, νιώθοντας ανήμπορη χωρίς τη συμπόνια από τους συνανθρώπους της. Ένας νεαρός άνδρας ανέφερε ότι ήταν μέλος μιας μικρής ομάδας άστεγων που συγκεντρώνονταν κάθε εβδομάδα και προσπαθούσαν να ξεχαστούν με το να μιλούν, να κάνουν μεταξύ τους αστεία και να απολαμβάνουν με αυτόν τον τρόπο έστω και λίγες στιγμές ανεμελιάς μακριά από τα προβλήματα που έχει το να ζει κανείς στο δρόμο όντας συνεχώς εκτεθειμένος στον κίνδυνο. Κάποιος άλλος εκμυστηρεύτηκε στην παραπάνω ιστοσελίδα ότι είχαν υπάρξει περίοδοι όπου είχε να βάλει φαγητό στο στόμα του μέχρι και δύο συνεχόμενες εβδομάδες(!).

Λόγια ανθρώπων, που έχουν δει την άσχημη πλευρά της ζωής, την έχουν βιώσει στο πετσί τους, έχουν αναμετρηθεί με τις δυσκολίες, τους κινδύνους, την αδιαφορία, την ψυχρότητα, τα βλέμματα αποστροφής, οίκτου ακόμη και αηδίας από όλους εκείνους τους «σίγουρους», που ξεχνούν ότι πάντα έρχεται η στιγμή που ο «τροχός γυρνάει».

Αν όμως για κάτι δεν μπορεί ποτέ κανείς να είναι σίγουρος, είναι μόνο για ένα:

Για τη ζωή και ότι όλα θα είναι πάντα, όπως είναι σήμερα…