Παγίδες θανάτου οι ταμπέλες-γκράφιτι

Σε παγίδες θανάτου μετατράπηκαν εκ νέου οι διαφημιστικές πινακίδες κυρίως παραπλεύρως της Αττικής Οδού. Εκείνες δηλαδή που έμειναν λευκές, υπακούοντας στο γράμμα του νόμου για την προστασία των οδηγών. Και τώρα, με τη δικαιολογία της τέχνης, απειλούν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

Ρεπορτάζ: Θεοδόσης Παπανδρέου

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη στιγμή που η ελληνική Δικαιοσύνη ανάγκασε να αποσυρθούν οι υπαίθριες διαφημίσεις από σημεία που μπορούσαν να αποσπάσουν την προσοχή των οδηγών. Σε αυτό οδήγησαν κάποια τροχαία ατυχήματα, μερικά εκ των οποίων και θανατηφόρα.

Οι διαφημίσεις λοιπόν αποσύρθηκαν, όχι όμως και τα ταμπλό. Η πολιτεία έδειξε ανοχή και οι εταιρείες που τις είχαν εγκαταστήσει απλά τις εγκατέλειψαν στην τύχη τους. Πλέον, όμως, όποιος χρησιμοποιεί κυρίως την Αττική Οδό διαπιστώνει ότι τα λευκά ταμπλό γέμισαν πάλι… ζωή, απειλώντας όμως ταυτόχρονα τη δική του. Συνθήματα και γκράφιτι παντού. Και αν για να δει στο παρελθόν ένας οδηγός τις επικίνδυνες –κατά τη Δικαιοσύνη– διαφημίσεις χρειαζόταν μόνο μερικά δευτερόλεπτα, σήμερα για να διαβάσει κανείς τα συνθήματα αποσπάται από το τιμόνι.

Και όμως, αυτή την επικίνδυνη παγίδα κάποιοι τη χαρακτήρισαν τέχνη!

Ήταν το Συμβούλιο της Επικρατείας με τις υπ’ αριθμόν 168 και 169/2010 αποφάσεις του που έκρινε ότι οι διατάξεις του Ν. 2698/1991 περί τοποθέτησης υπαίθριων διαφημίσεων αντιβαίνουν τη Διεθνή Σύμβαση της Βιέννης για την οδική κυκλοφορία, ενώ ο Άρειος Πάγος χαρακτήρισε «διαρκές έγκλημα» την παράνομη υπαίθρια διαφήμιση.

Θα πρέπει δε να σημειωθεί πως μέχρι την απαγόρευση και εξαιτίας των παράνομων πινακίδων καταγράφονταν ανά έτος τουλάχιστον 300 τροχαία ατυχήματα.

Τα χρόνια πέρασαν, οι πινακίδες έμειναν εκεί ντυμένες στα λευκά. Η αρμοδιότητα πέρασε στην τοπική αυτοδιοίκηση και κυρίως στις περιφέρειες, αλλά κανένας δεν ασχολήθηκε. Πώς θα μπορούσε άλλωστε κάποιος (εκλεγμένος) να πιέσει μια εταιρεία να ξοδέψει για να απομακρύνει μια μεταλλική κατασκευή ιδιαιτέρως μεγάλου μεγέθους.

Σήμερα ασαφές παραμένει επί της ουσίας το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ανήκουν στον ιδιοκτήτη του ακινήτου στο οποίο έχουν εγκατασταθεί ή στις διαφημιστικές εταιρείες; Το πιθανότερο είναι πως όλα αυτά θα χρειαστεί να αποσαφηνιστούν εκ νέου από τη Δικαιοσύνη την ημέρα που κάποιος θα προσφύγει σε αυτή λόγω κάποιου ατυχήματος.

Οι… καλλιτέχνες!

Αρκετοί ήταν εκείνοι που αναζήτησαν τους «καλλιτέχνες» όλης αυτής της υπαίθριας… γκαλερί, όπως κάποιοι τη χαρακτήρισαν. Και αποδείχθηκε πως υπεύθυνη είναι μια ομάδα πέντε Γάλλων.

Όπως εκείνοι είπαν στο popaganda.gr, «η ιδέα να συνεργαστούμε πάνω στο Interzones Playground Project που ήρθε τον Ιούνιο του 2012 μετά το ταξίδι του ενός από μας στην Ελλάδα. Όταν ο Omick γύρισε, μας έδειξε φωτογραφίες με τις άδειες πινακίδες στην Αττική». Όπως μάλιστα αποκάλυψαν, δεν συνάντησαν κάποια δυσκολία όταν θέλησαν να σκαρφαλώσουν στα παρατημένα billboards. Με άλλα λόγια, δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο ασφάλειας. Φυσικά, είχαν και τη βοήθεια Ελλήνων – και πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί, δεδομένου ότι οι διάλογοι είναι γραμμένοι στα ελληνικά;

Ποιος όμως ήταν ο σκοπός; «Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα αποσπασματικό αφήγημα, ώστε οι θεατές-ταξιδιώτες να πρέπει να κάνουν τη σύνδεση από τη μία πινακίδα στην άλλη, σαν ένα ταξίδι μέσα σε μια “σατανική” ιστορία. Οι διάλογοι αρχικά χτίστηκαν σε διαδοχικές πινακίδες, δύο ή τρεις κοντινές μεταξύ τους επιφάνειες, αλλά θεωρούμε πως όλα τα “billboards” έχουν διαλογική σχέση μεταξύ τους».