Οι συνταξιούχοι ανέλαβαν τη συγγραφή της πλατφόρμας

Ο σπουδαίος Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ (1788-1860) είχε πει για τους νέους ότι «Το πρωινό είναι η νεότητα της ημέρας. Είναι χαρούμενο, φρέσκο κι εύκολο, μην το χαραμίζετε ξυπνώντας αργά». Η μεταφυσική ανάλυση της «βούλησης» από μέρους του Σοπενxάουερ, η άποψή του πάνω στο κίνητρο και την επιθυμία, και ο αφοριστικός τρόπος γραφής του επηρέασαν πολλούς μεταγενέστερους σημαντικούς ανθρώπους όπως ο Φρειδερίκος Νίτσε, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Σίγκμουντ Φρόυντ και άλλοι.

Ο δικός μας Στρατής Μυριβήλης (1890-1969) έχει γράψει: «Στα νιάτα οι λέξεις είναι γιομάτες από ψίχα, από χυμό και φωτιά. Κατόπι αδειάζουν λίγο-λίγο και απομένουν κούφια τσόφλια».

Αυτές οι σκέψεις που αναφέραμε πιο πάνω αναδεικνύουν την ανάγκη που υπάρχει στη ζωή να αξιοποιείται η νεολαία σε όλους τους τομείς. Κάτι που στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το κατανοούν. Ή πιο σωστά, ηρέμησαν που το έκαναν με τον Τσίπρα, οπότε δεν νιώθουν την ανάγκη ότι πρέπει να το συνεχίσουν.

Διαφορετικά, δεν μπορείς να εξηγήσεις με ποιο σκεπτικό αποφάσισαν να βάλουν τον Αντώνη Κοτσακά και τον Χάρη Τσιόκα, δύο εραστές του «τσοχατζοπουλισμού» και έχοντας περάσει ηλικιακά στην τρίτη ηλικία, να γράψουν την πλατφόρμα της μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς τη Σοσιαλδημοκρατία. Ο μεν Κοτσακάς στα 73 και ο δε Τσιόκας στα 65. Και οι δύο, πλέον συνταξιούχοι. Και το πιο σημαντικό, ότι αγνοούν τι σημαίνει σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία.

Και το καταλαβαίνει ακόμη και ο πιο αδαής από αυτά που γράφουν. Όπως για παράδειγμα ότι «το πέρασμα της πολιτικής μετάλλαξης πρέπει να περιλαμβάνει μετατόπιση από το προλεταριάτο, στο πρεκαριάτο». Λογικό να αναρωτηθείτε τι είναι το πρεκαριάτο και το πώς θα μπορέσουν οι πολίτες να κατανοήσουν αυτά τα ακατανόητα που γράφουν οι δύο εραστές του «τσοχατζοπουλισμού», που κάποιοι κακοήθεις τους αναφέρουν ως τα «ορφανά του Άκη». Πριν προχωρήσω στην ανάλυση της λέξης πρεκαριάτο, να τονίσω ότι εγώ θα τους αποκαλώ ως «ενεργούς συνταξιούχους».

Τι είναι το πρεκαριάτο

Το πρεκαριάτο προέρχεται από το λατινικό precarious (που σημαίνει αβέβαιος, ανασφαλής), είναι νέος όρος που εμφανίζεται από τη δεκαετία του ’80 στις μη δογματικές μαρξιστικές αναλύσεις για τα σύγχρονα προβλήματα. Αφορά όλους όσοι εργάζονται διανοητικά ή χειρονακτικά με ελαστικούς όρους εργασίας, καθώς και τους ανέργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Αφορά ανασφάλιστους εργαζόμενους με μπλοκάκια, περιστασιακά, ή εποχικά, ή εκ περιτροπής εργαζόμενους. Ουσιαστικά, αναφέρεται σε όλους και όλες που βρίσκονται σε κατάσταση αδυναμίας πρόβλεψης για τη ζωή τους στο σήμερα και το αύριο, κατάσταση που δημιουργεί αστάθεια στην υλική και πνευματική τους ευημερία. Ο όρος αναπτύχθηκε στο βιβλίο του καθηγητή Γκάι Στάντιγκ το 2011 «Το πρεκαριάτο – Η νέα επικίνδυνη τάξη».

Με το θέμα έχουν ασχοληθεί αρκετοί διανοητές, μεταξύ των οποίων ο Νόαμ Τσόμσκι και Ζίγκμουντ Μπόουμαν. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των σύγχρονων φιλόσοφων «το πρεκαριάτο δεν αποτελεί ακόμα τάξη, αλλά είναι τάξη υπό διαμόρφωση», που έχει κάνει ήδη αισθητή την παρουσία της σε πολλές περιπτώσεις, με τη μορφή διαδηλώσεων όπως για παράδειγμα οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα.

Το άσχημο για τον ΣΥΡΙΖΑ, που προφανώς αγνοούν οι συγγραφείς της πλατφόρμας, είναι ότι οι πρεκάριοι έχουν συνήθως αρκετή μόρφωση και απεχθάνονται όλες τις συστημικέςκαι κομματικές ελίτ, δεν είναι οργανωμένοι και κατά συνέπεια δεν μπορούν να ελεγχθούν από τα κατεστημένα κόμματα.Επίσης,πολλές φορές συμπεριφέρονται στα όρια του ακραίου με συνέπεια να δείχνουν ανεξήγητες συμπεριφορές στις εκλογές. Μάλλον οι δύο «συνταξιούχοι» ακόμη θυμούνται τους αγανακτισμένους κι ονειρεύονται, αλλά ξεχνούν ότι οι πρεκάριοι δεν παραμένουν για χρόνια αντισυστημικοί ριζοσπάστες.

Πάντως θα πρέπει να αναφέρω άλλο ένα σημείο από αυτά που έγραψαν οι «συνταξιούχοι»: «Άλλο τα μεσαία στρώματα.Άλλο ο μεσαίος χώρος.Άλλο το πολιτικό Κέντρο.Τα μεσαία στρώματα προσδιορίζονται από την ένταξη στην παραγωγική διαδικασία και το εισοδηματικό status.Ο μεσαίος χώρος, από τα στοιχεία του εποικοδομήματος και κυρίως από τις αντιλήψεις του. Σ’ αυτό τον χώρο μπορεί να συνυπάρχουν και εργοδότες και εργαζόμενοι κ.λπ. Τέλος, το πολιτικό Κέντρο, από τη μεταπολίτευση και μετά, αποτελεί ένα μικρό μέγεθος, που προσδιορίζεται από ιστορικές καταβολές και οικογενειακές παραδόσεις». Προφανώς, και οι δύο συνταξιούχοι και λόγω ηλικίας ξέχασαν ότι όλες οι εκλογικές μάχες κρίθηκαν από το πολιτικό κέντρο, το οποίο μετατοπίζεται πότε δεξιά και πότε αριστερά.