Ο κόσμος του “καλού” και του “κακού” με τα μάτια του Λεβί

Το άρθρο του Μπερνάρ Ανρί Λεβί βασίζεται σε μια απλή παραδοχή: ο κόσμος και ιδίως αυτός της Μέσης Ανατολής χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Στο στρατόπεδο του καλού και σε εκείνον του κακού. Και μόνο με αυτή όμως την παραδοχή αποδυνάμωνει τις όποιες απόψεις του…  

Κόλαση είναι το Ιράν και οι δορυφόροι του, τρομοκρατικές οργανώσεις κατά κοινή παραδοχή, όπως και τρομοκρατική ήταν η ενέργεια της Χαμάς, πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν δολοφόνησε άγρια ανύποπτους θεατές συναυλίας,  και ο επί γης παράδεισος το Ισραήλ και ο δυτικός κόσμος!

Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα και τόσο ξεκάθαρες οι γραμμές…

Το πρόβλημα είναι, που δείχνει να αγνοεί ή να παρακάμπτει ο διάσημος Λεβί, πως μαζί με τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και τους Χούθι σκοτώνονται εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι, ανάμεσά τους παιδιά (που θα γέμιζαν, για να έχουμε μια εικόνα, ένα ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου), γυναίκες, ηλικιωμένοι. Διαλύονται χώρες (όπως η Παλαιστίνη, ο πολύπαθος Λίβανος ή η Συρία…), υποδομές και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται, για να μην ζήσουν την πείνα, τη δίψα και τον λιμό, να μεταναστεύσουν ως εχθρικές ορδές σε όμορες ή ευρωπαϊκές χώρες ως παρείσακτοι.

Δεν είναι όμως μόνο οι τωρινές καταστροφές αλλά και η υποθήκευση του μέλλοντος. Αυτές οι χώρες μπορούν να ανακάμψουν; Θα ανακάμψουν; Πώς; Με τι χρήματα; Ή μάλλον με ποιων δάνεια. Τα δάνεια όμως καταδυναστεύουν την ανεξαρτησία των χωρών και αυτό είναι γνωστό και καταγεγραμμένο με μελανά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας.

Ο Λεβί μιλά για τη Δύση, λες και δεν γνωρίζει πως η αιτία πολλών δικτατοριών είναι… η Δύση (όπως συνέβη και με το ελληνικό πραξικόπημα) ή της απευκταίες μετανάστευσης και πως ακόμη και σήμερα ενισχύει και χαϊδεύει ανάλογα καθεστώτα, αραβικά και όχι μόνο, γιατί ακριβώς διεκπεραιώνουν τα συμφέροντά τους.

Το άρθρο του Μπερνάρ Ανρί Λεβί

«Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία, όταν διακυβεύεται η επιβίωση λαών, όταν μια δυναμική ενέργεια μπορεί να αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων, να ξανασχεδιάσει τον χάρτη των δυνάμεων.

Σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του Λένιν, απόκρυφη αλλά τόσο αληθινή, «υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες».

Λοιπόν, αυτό ακριβώς συνέβη, και εξακολουθεί να συμβαίνει, στη Μέση Ανατολή, και όχι μόνο, με τους παγιδευμένους βομβητές της 17ης Σεπτεμβρίου, την ήττα της Χεζμπολάχ στον Λίβανο στις 29 Σεπτεμβρίου και μία μέρα αργότερα, με την προώθηση των ισραηλινών χερσαίων στρατευμάτων στον νότιο Λίβανο.

Ένας τρομοκρατικός στρατός, ισχυρότερος από την Αλ Κάιντα και τον ISIS μαζί, που έχει αποδυναμωθεί σε βάθος χρόνου και προς το παρόν αποκεφαλισμένος.

Το ιρανικό καθεστώς, για το οποίο η Χεζμπολάχ ήταν η αιχμή του δόρατος, το πετράδι στο στέμμα, ή -για να συνεχίσουμε τη μεταφορά των Μπολσεβίκων- το πιο πολύτιμο κεφάλαιό του, αποδυναμώνεται από μια ήττα που έρχεται μετά τον βομβαρδισμό του συγκροτήματος της πρεσβείας του στη Συρία, την εκτέλεση του επικεφαλής της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγιε, στην «καρδιά» της Τεχεράνης, και την αποτυχία της γενικής του επίθεσης, στις 17 Απριλίου, κατά του Ισραήλ. Και για πρώτη φορά εδώ και σχεδόν μισό αιώνα βρίσκεται στριμωγμένο σε θέση άμυνας, εύθραυστο.

Τα λιμάνια της Χοντέινιτα και του Ρας Ίσα στη Δυτική Υεμένη στοχοποιήθηκαν από μια μοίρα μαχητικών αεροσκαφών, αφού οι Χούθι -άλλη μια μαριονέτα των Αγιατολάδων- έκαναν το λάθος να χτυπήσουν το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν στο Τελ Αβίβ, όπου μόλις είχε προσγειωθεί ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Ο Λίβανος στον δρόμο της αποαποικιοποίησης

Ναι, ο Λίβανος, η ένδοξη αυτή χώρα του Άδωνι (του γεννημένου στη Συρία ποιητή Αλί Αχμάντ Σαΐντ Εσμπέρ) και του (Χαλίλ) Γκιμπράν, που προκάλεσε τον θαυμασμό των (Ζεράρ ντε) Νερβάλ, Λαμαρτίνου και Σατωβριάνδου και ήταν, για πολύ καιρό, παράδειγμα κοσμοπολιτισμού και ανεκτικότητας, στη συνέχεια δεν έγινε τίποτα άλλο παρά μια αποικία του Ιράν, ένα πιόνι στην αυτοκρατορική του στρατηγική και, εξαιτίας αυτού, ένα αποτυχημένο κράτος – τώρα βλέπει τη μέγγενη να χαλαρώνει, και ο λιβανέζικος λαός, αν το επιθυμεί, μπορεί να πάρει πίσω τη μοίρα του στα χέρια του…

Το Ισραήλ ανασαίνει…

Οι γυναίκες στο Ιράν χαμογελούν…

Όσοι έχουν απομείνει από τους δημοκράτες στη Συρία θυμούνται ότι η Χεζμπολάχ ήταν στην πρώτη γραμμή της σφαγής από τον Μπασάρ αλ Άσαντ εκατοντάδων χιλιάδων δικών τους, και στην Ιντλίμπ υπήρξαν μεγάλες εκρήξεις χαράς…

Οι οικογένειες των 58 Γάλλων αλεξιπτωτιστών και των 241 Αμερικανών πεζοναυτών, που σκοτώθηκαν στις δύο βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας με φορτηγά το 1983 στη Βηρυτό, οι επιζώντες των επιθέσεων το 1986 στο Παρίσι, εναντίον του πολυκαταστήματος Tati, της pub Renault, του αστυνομικού τμήματος, του περιφερειακού τρένου RER, του τρένου υψηλής ταχύτητας TGV Παρίσι – Λιόν και ούτω καθ’ εξής, εκτιμούν, όπως και ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, ότι με την εξουδετέρωση του Χασάν Νασράλα αποδόθηκε δικαιοσύνη.

Εν συντομία, ο ελεύθερος, ο πραγματικός κόσμος από τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και τη Ρώμη, μέχρι τα πλήθη από την Τεχεράνη μέχρι την Άγκυρα και από τη Μόσχα μέχρι το Πεκίνο και την Καμπούλ, δεν εγκαταλείπουν την ελπίδα ζώντας υπό ανόητες και αιμοδιψείς δικτατορίες, ανασαίνουν λίγο καλύτερα και βλέπουν τα σημάδια μιας πιθανής αλλαγής.

Φυσικά, τίποτε δεν έχει ακόμη κριθεί.

Η Χεζμπολάχ διαθέτει χιλιάδες πυραύλους στραμμένους προς το Ισραήλ. Κι οι «πέντε βασιλιάδες» -το Ιράν, η Ρωσία, η Ισλαμική Διεθνής, η Τουρκία και η Κίνα- δεν έχουν μείνει χωρίς πόρους.

Μάθημα αποφασιστικότητας από το Ισραήλ

Αλλά οι Ισραηλινοί έδωσαν ένα μάθημα αποφασιστικότητας και θάρρους.

Έκαναν το αντίθετο από αυτό που επαναλάμβαναν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί σαν χαλασμένοι δίσκοι γραμμοφώνου στη Σύνοδο για την Ασφάλεια του Μονάχου «Αποκλιμάκωση! Αποκλιμάκωση!», λησμονώντας αυτό ότι, σύμφωνα με τους θεωρητικούς του πολέμου και τον Φον Κλάουζεβιτς, ότι υπάρχουν καταστάσεις στον κόσμο όπου, δυστυχώς, η κλιμάκωση είναι αναγκαία.

Και θύμισαν ότι υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία όπου διακυβεύεται η επιβίωση (εν προκειμένω του Ισραήλ), όταν ολόκληροι λαοί (στον Λίβανο, στη Συρία, στην Υεμένη και οι Κούρδοι στο Ιράκ και στη Συρία) είναι όμηροι και απειλούνται, όταν η στρατηγική των συμβιβασμών ερμηνεύεται από τον εχθρό (από τη ναζιστική Γερμανία άλλοτε, σήμερα από το Ιράν) ως πρόσκληση για ακόμη σκληρότερα πλήγματα – υπάρχουν λοιπόν στιγμές όπου μια απ’ αυτές τις ισχυρές δράσεις, που οι δειλοί αποκαλούν «κλιμάκωση», μπορούν να αλλάξουν τον ρουν των πραγμάτων, να επανασχεδιάσουν τον χάρτη ισχύος και να σώσουν ζωές.

Ο ισραηλινός στρατός έδρασε μόνος του, επειδή αυτή είναι σήμερα η κατάστασή του. Αλλά το έκανε -αντίθετα από αυτό που επαναλαμβάνουν παντού οι στρατηγοί της πολυθρόνας, που επικρίνουν ένα «ανεξέλεγκτο Ισραήλ»- με μέτρο. Έθραυσε τις επιχειρησιακές δυνατότητες ενός κράτους εν κράτει που τρομοκρατούσε τον κόσμο και το έκανε, όπως πάντα, προσπαθώντας να σώσει αθώους αμάχους.

Και, όπως καθένας θα όφειλε να γνωρίζει από την πτώση μεγάλων αυτοκρατοριών και, πιο πρόσφατα, της ΕΣΣΔ, οι δικτατορίες φοβούνται όχι απλώς την αποτυχία, αλλά την εξωτερική ταπείνωση που τις απογυμνώνει ενώπιον της εσωτερικής τους αντιπολίτευσης. Έτσι το Ισραήλ μπορεί να λειτουργήσει στη διαδικασία εκπλήρωσης στο ίδιο το Ιράν του μεγάλου ονείρου των Δυτικών δημοκρατιών, των μετριοπαθών αραβικών χωρών και, πάλι, των ηρωίδων της δημοκρατίας που παρήλασαν εδώ και δύο χρόνια με θάρρος στην Τεχεράνη κραυγάζοντας «γυναίκα, ζωή, ελευθερία».

Για αυτούς τους λόγους οι σύμμαχοι του Ισραήλ πρέπει να ανασυνταχθούν επειγόντως για να το υποστηρίξουν, όχι μόνο να αμυνθεί, αλλά και να επικρατήσει».

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ANSA