Ν.Νικολόπουλος: Πολιτική κατρακύλα των συστημικών κομμάτων φέρνει ο «μαύρος Σεπτέμβρης»

Η αγανάκτηση, η οργή και η απογοήτευση είναι αισθητές σε όλη την ελληνική επικράτεια τον τελευταίο χρόνο, ειδικά μετά τις Ευρωεκλογές.

Στα βίντεο που αναρτώνται στα κοινωνικά δίκτυα, τις βλέπεις, τις ακούς, τις ζεις καθημερινά αρκεί να έχεις μάτια και αυτιά ανοιχτά.

Ο λαός αναγκαστικά έχει περιοριστεί και καλύπτει τα πολύ απαραίτητα τις βασικές βιοτικές ανάγκες του. Οι φτωχοποιημένοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι εμπερίστατοι, οι άστεγοι που περιφέρονται στις πόλεις αβοήθητοι, πιστοποιούν την κοινωνική αναλγησία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τα μεγάλα καυτά προβλήματα που έφερε η ακολουθούμενη μνημονιακή οικονομική συνταγή μέχρι και σήμερα.

Που να το πεις και να σε πιστέψουν; Σε χειρότερη θέση από τους εργαζόμενους στη Βουλγαρία βρίσκονται οι Έλληνες εργαζόμενοι, που έχουν πλέον τη μεγαλύτερη απόκλιση στα μέσα ωρομίσθια από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η επιδείνωση οφείλεται στο γεγονός ότι, κατά τα δύο πρώτα χρόνια οικονομικής ανάκαμψης μετά την πανδημία, οι εργοδότες επέβαλαν επιμήκυνση των ωρών εργασίας χωρίς αντίστοιχη αύξηση των αμοιβών.

Σύμφωνα με ειδική ανάλυση που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του οικονομικού δελτίου του ΚΕΠΕ («Σχετική θέση του μέσου ωρομισθίου και εργαζόμενοι φτωχοί στην Ελλάδα», Βλάσης Μισσός), η καταγεγραμμένη μεγέθυνση της οικονομίας μετά την πανδημία μόνο ελάχιστα έχει βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού, όπως επισήμαναν και οι Financial Times.

Ειδικότερα, στα δεκαπέντε χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα εμφανίζεται πλέον ως η δεύτερη πιο φτωχή χώρα της ΕΕ των 27, μετά τη Βουλγαρία, με βάση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μετρούμενο σε όρους κοινής αγοραστικής δύναμης (Purchasing Power Parity, PPP).

Που να το πεις και να σε πιστέψουν ότι οι ελληνίδες και οι έλληνες είμαστε οι τελευταίοι σε αγοραστική δύναμη;

Και ομως, στην πραγματικότητα, η θέση των Ελλήνων εργαζόμενων είναι ακόμη χειρότερη, αν μετρηθούν οι μισθοί που καταβλήθηκαν (και όχι το ΑΕΠ) με αναγωγή στην αγοραστική δύναμη. Βάση μέτρησης αποτελεί το ωρομίσθιο.

Ο όρος «ωρομίσθιο» δηλώνει το σύνολο των καταβληθέντων μισθών προς τις ώρες εργασίας που οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι απασχολήθηκαν κατά τη διάρκεια ενός έτους. Συνεπώς, ο όρος δηλώνει τον μέσο ωριαίο μισθό και όχι τα εκάστοτε επίπεδα των «ωρομισθίων» που καθορίζονται για την ειδικευμένη και ανειδίκευτη εργασία από τον νόμο και την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Συγκριτικά με τις χώρες της ΕΕ των 27, η ελληνική οικονομία κατέχει πλέον την τελευταία θέση στον μέσο μισθό ανά δεδουλευμένη ώρα εργασίας – για συντομία «ωρομίσθιο» – υπολογισμένου σε όρους κοινής αγοραστικής δύναμης (πόσες χρηματικές μονάδες κοστίζει μια συγκεκριμένη ποσότητα αγαθών και υπηρεσιών σε διαφορετικές χώρες).

Η οικονομία ΔΕΝ καθορίζεται από τις «ανακοινώσεις» της κυβέρνησης και των εξαγορασμένων ΜΜΕ. Φαίνεται στις υπεραγορές τροφίμων και στις αντλίες βενζίνης. Τα δύο αυτά γεγονότα καθορίζουν, παραδοσιακά, την ψήφο στις εκλογές, όπως κατέδειξε και η πρόσφατα δημοσιευθείσα δημοσκόπηση της γνωστής εταιρείας ερευνών Interview.

Αυτοεκπληρούμενη προφητεία χαρακτηρίστηκε η σοκαριστική εξέλιξη που κατατάσσει πέμπτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει και τη μεγάλη πτώση της εκλογικής απήχησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Συγκεκριμένα, η έντονη δυσαρέσκεια των πολιτών εμφανίζεται προς το συστημικό πολιτικό προσωπικό της χώρας, καθώς τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που κυβέρνησαν τα τελευταία δέκα χρόνια τη χώρα, καταγράφουν τα χαμηλότερα ποσοστά μετά τις εθνικές εκλογές και με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μάλιστα να κατατάσσεται στην πέμπτη θέση.

Συγκεκριμένα, η ΝΔ του Μητσοτάκη φτάνει μόλις το 22,2%, δεύτερο κόμμα είναι το ΠΑΣΟΚ με 11,7%, και μόλις πέμπτος ο ΣΥΡΙΖΑ με 8,3%.

Οι πολίτες, στην έρευνα της Interview, αξιολογούν την ακρίβεια ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της καθημερινότητας, ενώ ψηλά βρίσκονται η αύξηση των μισθών και το δημογραφικό.

Και να σκεφτεί κανείς πως τα πολύ δύσκολα δεν έχουν έρθει ακόμα. Τα πολύ δύσκολα έρχονται από τον Σεπτέμβρη, όταν θα επιστρέψουν και οι τελευταίοι παραθεριστές και τα οικονομικά περιθώρια για έστω αποσπασματικά και περιορισμένης εμβέλειας μέτρα που θα ανακοινώσει στη ΔΕΘ ο Μητσοτάκης θα είναι μηδαμινά.

Στην κατάσταση αυτή, της πολιτικής αποσύνθεσης που βρισκόμαστε, εμείς οι Έλληνες Χριστιανοδημοκράτες, εξακολουθούμε με επιμονή, να υποστηρίζουμε κάθε προσπάθεια που προτείνει ως μόνη πολιτική λύση από την κοινωνικοπολιτική κατρακύλα – που δεν έχει πάτο – την ενιαία μετωπική σύμπραξη του πολυδιασπασμένου πατριωτικού χώρου, δηλαδή τη δημιουργία μιας ενωτικής πολυσυλλεκτικής πρωτοβουλίας.

Αποτελεί πολιτική νομοτέλεια και εν τελει θα γίνει η δυνατή και ποθούμενη «εθνική Ελλάδος», κατά βάση από τον κατακερματισμένο πολιτικό αντισυστημικό χώρο!

Η χώρα δυστυχώς βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης, με τους πολίτες από τα μεσαία και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα να αναστενάζουν καθημερινά από τις ανατιμήσεις παντός είδους. Κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και μεγαλύτερη η βεβαιότητα, στέρεη πλέον στην πλειονότητα της κοινωνίας, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα του λαού γιατί στηρίζεται στην οικονομική ολιγαρχία των νταβατζήδων και επίσης ότι είναι επικίνδυνα υποχωρητική στα εθνικά θέματα, τόσο που κατάντησε να τρώει καρπαζιές από Τούρκους, Αλβανούς, ακόμα και Σκοπιανούς εξαιτίας της ενδοτικής πολιτικής της.

Δύσκολα θα απαντήσει ο Πρωθυπουργός και το πολιτικό «τραβεστί» επιτελείο του Μαξίμου, εάν όλα πηγαίνουν καλά και αν οι εκλογές γίνουν τρία χρόνια μετά, τότε για ποιο λόγο ξανακάλεσαν τον Γκρίνμπεργκ μέσα στον Αύγουστο, όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τον έδιωξε μόλις πριν από δύο μήνες μετά το υποτιμητικό 28% που έλαβε; Γιατί να χρειάζεται τον Γκρίνμπεργκ, όταν παίζει χωρίς σοβαρό πολιτικό αντίπαλο και όταν όλα τα ΜΜΕ έχουν καταντήσει προσωπικές ντουντούκες του; Αλήθεια, με όσα συμβαίνουν γύρω μας αλλά και διεθνώς, δύναται η παρέα του Μαξίμου να αισθάνεται άνετη και ασφαλής, σε ένα διεφθαρμένο σύστημα που αυταπόδεικτα μπάζει από παντού;

Ενδεχομένως, οι πρασινοκόκκινοι παρείσακτοι στην κεντροδεξιά παράταξη , που μας τους φόρτωσε ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ , να κατάλαβαν ότι το ποτήρι της λαϊκής οργής ξεχείλισε κατά της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία στην πράξη συμπεριφέρεται σαν κεντροαριστερή.

Αυτό γίνεται πια εμφανές με την έμφαση στη δικαιωματιστική WOKE ατζέντα και με την «ολιστική και συμπεριληπτική» ρητορική που αφορά τις ταυτοτικές μειονότητες, κάτι που εξοργίζει την σιωπηλή πλειοψηφία και τελικά απομακρύνει τον ελληνικό λαό από τις βασικές παραδοσιακές αξίες του, οι οποίες συστηματικά περιφρονούνται στο όνομα μιας ασαφούς και στρεβλής παγκοσμιοποίησης.

Η πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται είναι εξαιρετικά δύσκολη, και η αναζήτηση λύσεων επιβάλλεται να βασισθουμε σε εθνικά πατριωτικά κριτήρια.
Μόνον έτσι μπορεί να ανατραπεί η κατρακύλα της χώρας και να δοθεί μια νέα ελπίδα στους πολίτες που τώρα νιώθουν προδομένοι από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.