Μπουχτίσαμε από Πόντιους Πιλάτους

Η Ελλάδα δεν έχει προνόμιο στο χουλιγκανισμό. Επεισόδια γίνονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, αλλά δεν θρηνούν συχνά ανθρώπινες ζωές. Στη Θεσσαλονίκη παρά την πρόσφατη απώλεια του Άλκη Καμπανού, οι συγκρούσεις συνεχίζονται με σφοδρότητα. Χθες υπήρξε διπλό επεισόδιο, έξω από μπαρ τα ξημερώματα και μετά από ραντεβού… θανάτου το απόγευμα. Πού θα πάει αυτό; Πόσο θα τραβήξει; Οι παρεκτροπές είναι συχνές. Συλλήψεις γίνονται, όπως στη φυλακή είναι οι φονιάδες του Άλκη. Όμως αποδεικνύεται πως η καταστολή δεν περιορίζει το πρόβλημα. Συνεπώς το βάρος θα πρέπει να πέσει στην πρόληψη. Κι εκεί είναι οι ευθύνες της Πολιτείας. Γιατί από τις ΠΑΕ δεν μπορεί να περιμένει κανείς πολλά. Η βία (και) στα γήπεδα έχει μεταφερθεί σε πολύ μικρότερες ηλικίες απ’ ότι στο παρελθόν. Και δεν είναι βία γηπέδων, αλλά κοινωνική. Τι τεράστιο πρόβλημα είναι πλέον στους ανήλικους που κυκλοφορούν με φονικά εργαλεία και δεν το έχουν σε τίποτα να χτυπήσουν με μανία, μέχρι να ικανοποιηθούν. Κάτι δεν γίνεται σωστά στις οικογένειες, αλλά κυρίως στα σχολεία. Η σχολική βία, γίνεται οπαδική, βία του δρόμου, βία παντού. Το καμπανάκι προφανώς δεν έχει ακουστεί. Τα Υπουργεία Παιδείας και Αθλητισμού, επιβάλλεται να πάρουν μέτρα χθες. Απαιτείται η συνεργασία τους σε σειρά δράσεων και μέτρων. Γιατί το μαθησιακό τρώγεται. Η διαπαιδαγώγηση της νεολαίας όμως πάει… περίπατο. Μπουχτίσαμε από Πόντιους Πιλάτους. Γιατί αύριο πάλι θα χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα. Ένοχοι πλέον δεν είναι μόνο οι δράστες, αλλά αυτοί που δεν φρόντισαν να μην οπλίσουν τα χέρια τους.