Μονόδρομος η κυβέρνηση ηττημένων για τον Αλέξη (αν βγαίνουν τα νούμερα…)

Όταν ένας αρχηγός κόμματος παρουσιάζει το πρόγραμμα του συνήθως ο στόχος του είναι να εξηγήσει στους πολίτες το πώς σκέφτεται να κυβερνήσει τη χώρα, προκειμένου να τον εκλέξουν.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Αυτή την στόχευση δεν φαίνεται ότι την έχει ο Αλέξης Τσίπρας. Ή τουλάχιστον αυτό το μήνυμα έλαβαν οι πολίτες που τον άκουσαν να παρουσιάζει τα 11 σημεία του προγράμματος του από το Λαύριο. Ένα πρόγραμμα το οποίο πρωτίστως απευθυνόταν σε ΠΑΣΟΚ και ΜέΡΑ 25 για να τους προσελκύσει. Δείγμα ότι στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα υπάρχει μόνο η κυβέρνηση ηττημένων και τίποτε άλλο. Διότι εάν σκεφτόταν μόνο τη νίκη στις ερχόμενες εκλογές πολύ λογικά δεν θα έδινε ιδιαίτερο βάρος στις συνεργασίες.

Θα ξεδίπλωνε όλες τις πτυχές του κυβερνητικού του προγράμματος, περιμένοντας τη νίκη στις κάλπες. Και την επαύριον των εκλογών από τη στιγμή που ήταν πρώτος θα καλούσε τον κ. Ανδρουλάκη, τον κ. Βαρουφάκη και όποιον άλλο έκανε κέφι και θα ξεκινούσε τις διαπραγματεύσεις με βάση τα προγράμματα για τον σχηματισμό της κυβέρνησης. Και από τη στιγμή που είναι πρώτος θα ήταν καβάλα στο άλογο και θα μπορούσε με την ίδια ευκολία εάν έβλεπε ότι οι συνομιλητές του το έπαιζαν «βαριά πεπόνια» να περίμενε τις δεύτερες εκλογές να λάβει ως πρώτο κόμμα το μπόνους (έως και 50 έδρες) και να διεκδικήσει την αυτοδυναμία του. Και φυσικά οι συνομιλητές του τον Ιούλιο θα αναγκαζόταν βάζοντας την ουρά στα σκέλια να δεχτούν τους όρους του πρώτου κόμματος.

Αυτή την πρακτική ακολουθούν όλα τα μεγάλα αστικά κόμματα της Ευρώπης που λόγω εκλογικών συστημάτων δεν μπορούν να κυβερνήσουν μόνα τους. Ακόμη και στην Γερμανία, η οποία είναι μαθημένη σε κυβερνήσεις συνεργασίας ακόμη και μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κόμματων (Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες), προεκλογικά ελάχιστα ασχολούνται το με το ποιον θα συγκυβερνήσουν. Πρωτίστως ενδιαφέρονται να επιτύχουν τη νίκη οι μεγάλοι και οι μικροί να αυξήσουν τα ποσοστά τους και τις έδρες τους κι εν συνεχεία να κανονίσουν συμμαχίες και συγκυβερνήσεις. Αυτό λέει η λογική. Ο λαός στέλνει μήνυμα μέσω της κάλπης και τα κόμματα εν συνεχεία προχωρούν σε συνεννοήσεις.

Καμία κανονικότητα

Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει αυτή η κανονικότητα. Τουναντίον πρωτίστως και ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του έχουν προτάξει όχι τη νίκη, αλλά το αφήγημα της Προοδευτικής Διακυβέρνησης. Μία κυβέρνηση που ο Κυριάκος Μητσοτάκης την έχει χαρακτηρίσει ως «τερατογέννεση», εμείς όμως την θεωρούμε «αχταρμά», καθώς με βάση τον σχεδιασμό Τσίπρα σε αυτή θα μετάσχουν εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ που απορρίπτει τα αστικά κόμματα και το ΜέΡΑ 25 που με βάση το πρόγραμμα και τις τρελές ιδέες του Γιάνη Βαρουφάκη περισσότερο μας παραπέμπει σε «ψεκασμένους», παρά σε ένα νορμάλ κόμμα.

Πως θα γίνει χωριό με όλους αυτούς; Ούτε και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας γνωρίζει τον τρόπο. Απλά επειδή όπως μας έχει δείξει και η κυβερνητική του θητεία λειτουργεί με το «βλέποντας και κάνοντας». Οπότε κάπως έτσι σκέφτεται την συμπόρευση αυτών των διαφορετικών κομμάτων, αυτών των διαφορετικών ανθρώπων. Το φοβερό δε είναι ότι επιμένει, παρά το γεγονός ότι σε όλους τους τόνους ο Δημήτρης Κουτσούμπας έχει ξεκαθαρίσει ότι το ΚΚΕ «δεν θέλει με όλους τους υπόλοιπους να μοιραστεί ούτε τον πυρετό του», που λένε και στην πιάτσα. Επίσης ο κ. Ανδρουλάκης έχει αποκλείσει οποιοδήποτε ενδεχόμενο να συμπορευθεί με τον Γιάνη Βαρουφάκη. Να φανταστείτε ότι στην τηλεοπτική του συνέντευξη που έδωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στο κεντρικό δελτίο του Σκάι την Τετάρτη το βράδυ όταν ρωτήθηκε απάντησε πως «είναι πιθανότερο να συγκυβερνήσει ο κ. Μητσοτάκης με τον κ. Βαρουφάκη, παρά να καθίσω εγώ στο ίδιο τραπέζι με τον γραμματέα του ΜέΡΑ 25». Ο δε Βαρουφάκης έχει πει δημοσίως ουκ ολίγες φορές ότι «δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον κ. Τσίπρα».

Κι όμως ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να πιπιλάει την ίδια καραμέλα. Άραγε ποιος είναι ο λόγος; Όπως εκτιμούν έμπειροι πολιτικοί αναλυτές, προφανώς σε αυτή την εκλογική μάχη δεν συμβουλεύεται τις δημοσκοπικές εταιρείες του Χριστόφορου Βερναρδάκη, που στις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019 του έλεγαν ότι γίνεται μάχη ψήφο με ψήφο και τελικά έφαγε μία δεκάρα στο κεφάλι και του κόπηκε η ανάσα. Τώρα γνωρίζει ότι θα γράψει στο παλμαρέ του άλλη μία ήττα. Την 5^η κατά σειρά σε λίγες ημέρες (21 Μαΐου) και την 6^η τον Ιούλιο, όπου θα έχουμε νέες εκλογές.

Από αστέρι ο βασιλιάς της φάπας

Δεν είναι και μικρό πράγμα ξαφνικά από το αστέρι της ελληνικής πολιτικής σκηνής, όπως εμφάνιζαν το 2014 τον Τσίπρα, να εξελιχθεί σε χασοδίκη εκλογικών αναμετρήσεων, σε καρπαζοεισπράκτορα. Αντί να εξελιχθεί σε νέο Ανδρέα Παπανδρέου (όπως επιθυμεί και γι’ αυτό τον μιμείται), κινδυνεύει να τον αποκαλούν ο νέος Αλέκος Τζανετάκος. Όχι για το ταλέντο του στην υποκριτική, όπως είχε ο αείμνηστος πρωταγωνιστής των παλιών ελληνικών ταινιών, αλλά για τις φάπες που έτρωγε και είχε κάνει σβέρκο-αεροδρόμιο.

Όλα λοιπόν, συγκλίνουν στο συμπέρασμα, ότι ο κ. Τσίπρας επ’ ουδενί  θέλει και δεύτερες εκλογές, επειδή γνωρίζει ότι θα ηττηθεί. Εξάλλου και τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης βλέπουν πως δεν θα κερδίσουν και όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές τα πρόσωπα τους μαραίνονται.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας δίνει τα ρέστα του αυτές τις ημέρες, προκειμένου να εξασφαλίσει την συγκατάθεση όλων των χαμένων για μία κυβέρνηση ηττημένων, ανεξάρτητα από το αν την ονομάσει προοδευτική διακυβέρνηση, ή κυβέρνηση ανοχής. Δεν θέλει να πάει σε δεύτερες εκλογές, επειδή ξέρει ότι εκεί θα χάσει πανηγυρικά. Ωστόσο, έχει plan b. Αν τα κουκιά δεν βγαίνουν και υποχρεωθεί σε μία ακόμη εκλογική ήττα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα προσπαθήσει να παίξει το επόμενο χαρτί, αυτό των ευρωεκλογών. Δηλαδή αντιπολίτευση χειρότερη και από την τοξικότητα που βλέπουμε τώρα στα όρια του διχασμού.

Εξάλλου και σε αυτή την προεκλογική περίοδο η εκστρατεία του κ. Τσίπρα διακρίνεται μόνο από την τοξικότητα. Δίχως όραμα, δίχως ατράνταχτα επιχειρήματα. Λέει «ναι» σε όλους και όπου κάτσει η μπίλια.