ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ: Συμφωνία στην Ε.Ε. αλλά τα μάτια μας δεκατέσσερα…
Η Ελλάδα έχει για γείτονα την Τουρκία που εργαλειοποιεί τις μεταναστευτικές ροές είτε για να πιέσει πολιτικά τη χώρα μας είτε για να εκβιάσει για περισσότερα κονδύλια την Ε.Ε είτε και για τα δύο μαζί
Τα έφερε έτσι η προεκλογική μοίρα που τα μάτια όλων έχουν στραφεί στα βορειοανατολικά σύνορα της χώρας. Ο ένας λόγος είναι, βεβαίως, τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας αναφορικά με τη διαφαινόμενη απόπειρα της Άγκυρας να εμπλακεί στις ελληνικές εκλογές της 21ης Μαΐου υποστηρίζοντας τους μειονοτικούς υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ στη Ροδόπη, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να καταγγέλλει, μάλιστα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε λάβει γνώση δια υπηρεσιακής οδού ότι το τουρκικό προξενείο έκανε προεκλογική εκστρατεία υπέρ των δύο υποψηφίων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο άλλος λόγος είναι οι απανωτές απόπειρες εισόδου παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα από περάσματα του ποταμού Έβρου. Σε αυτό το γεγονός θα σταθεί η στήλη, καθώς στα τέλη της περασμένης εβδομάδας επήλθε στις Βρυξέλλες η πολυπόθητη για τη χώρα μας συμφωνία αλλαγής των όρων και των κανόνων της ευρωπαϊκής ενωσιακής πολιτικής για το φαινόμενο της μετανάστευσης. Και λέμε πολυπόθητη γιατί έπειτα από επίπονες διαπραγματεύσεις, ένα χρόνιο ελληνικό αίτημα για μοίρασμα του βάρους των προσφυγικών ροών μοιάζει να βρίσκει την ανταπόκριση που επιζητούσαμε.
Τα καλά νέα, λοιπόν, είναι ότι το «New Deal» της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό δημιουργεί έναν υποχρεωτικό μηχανισμό αλληλεγγύης, εξασφαλίζει διαρκή αποσυμφόρηση στα σύνορα και προσαρμόζει τις δεσμεύσεις του Κανονισμού του Δουβλίνου στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των χωρών πρώτης γραμμής όπως η Ελλάδα, στηρίζοντας παράλληλα την έννοια των ασφαλών τρίτων χωρών. Επιπρόσθετα, η συμφωνία καθιερώνει τη διεξαγωγή μιας πολιτικής συζήτησης σε υπουργικό επίπεδο και σε ετήσια βάση, η οποία θα θέτει κάθε φορά στο τραπέζι την πραγματική κατάσταση των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών και τις ανάγκες που υπάρχουν σε όρους αλληλεγγύης, κάτι που παραδοσιακά έθετε επί τάπητος η Αθήνα στους… Βρυξελλάρχες.
Όπως εξηγούν αρμοδίως από το ελληνικό υπουργείο Μετανάστευσης, η χώρα μας το πάλεψε και πέτυχε να γραφτεί στο αναβαθμισμένο κανονιστικό πλαίσιο μία καινούργια πρόνοια που προβλέπει πως όταν μία αίτηση ασύλου απορρίπτεται στις διαδικασίες που γίνονται στα σύνορα, η ευθύνη για την εξέτασή της θα τερματίζεται σε 18 μήνες, από τα 10 χρόνια που ήταν έως σήμερα. Εξασφαλίστηκαν, τέλος, για την Ελλάδα πρόνοιες που αποτρέπουν το ενδεχόμενο υπερφόρτωσης των συνοριακών περιοχών της από πιέσεις που σχετίζονται με διαδικασίες ασύλου, ενώ κατοχυρώθηκε ότι κατά το σχεδιασμό και την ανάπτυξη υποδομών που σχετίζονται με αυτές τις διαδικασίες, θα λαμβάνεται υπόψη η παράμετρος της εθνικής ασφάλειας.
Όλα αυτά είναι, ομολογουμένως, μαντάτα για να χαρεί η Ελλάδα, αλλά όχι για να εφησυχάσει ότι τα βάσανά της τέλειωσαν ως δια μαγείας. Καταντά μονότονη η επανάληψη ότι η χώρα μας δεν συνορεύει με την Ελβετία ούτε με το Βέλγιο. Έχει κοινά σύνορα –χερσαία και θαλάσσια– με την Τουρκία του αναθεωρητικού δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» που αμφισβητεί ξεδιάντροπα την ελληνική εθνική κυριαρχία και η οποία εργαλειοποιεί τις μεταναστευτικές ροές είτε για να πιέσει πολιτικά τη χώρα μας είτε για να εκβιάσει για περισσότερα κονδύλια την Ε.Ε είτε και για τα δύο μαζί.
Είναι, δε, τέτοιες οι μεταλλάξεις της τουρκικής ηγεσίας που από τις επιθέσεις φιλίας και τους ύμνους υπέρ της καλής γειτονίας, ο άρτι επανεκλεγέντας Ταγίπ Ερντογάν το ‘ριξε ξανά στις φοβέρες ότι η Τουρκία θα χρησιμοποιήσει τα δικαιώματά της στην Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τέλους και πως «αν υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να εμποδίσουν την ειρήνη» η χώρα του θα πρέπει να εφαρμόσει «ένα διαφορετικό σχέδιο».
Γι΄ αυτό επιμένουμε ότι η Ελλάδα πρέπει να έχει τα μάτια της δεκατέσσερα, ακόμη κι όταν έχει… ξαστεριά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όσοι για παράδειγμα διαπίστωσαν ότι προ ημερών και για πρώτη φορά στα χρονικά οι Τούρκοι έκαναν τα καλά παιδιά στον Έβρο και απομάκρυναν από τις νησίδες του ποταμού εκατοντάδες μετανάστες πριν οι τελευταίοι περάσουν στην ελληνική επικράτεια, δεν είναι εμμονικοί άπιστοι Θωμάδες. Απλώς είναι έμπειροι παρατηρητές που έχουν ξαναδεί το έργο της επίπλαστης ειρήνης και των «ανταλλαγμάτων» που απαιτεί η διατήρησή της. Όποτε, ακόμη κι αν οι Δαναοί κουβαλούν δώρα, προτιμούν να τους «φοβούνται» και να είναι προετοιμασμένοι για το χειρότερο…