Μετά ήρθαν οι Γραμμένοι και οι Μπαλτάκοι…

Κάποτε τέτοια εποχή οι πρόεδροι των Ενώσεων παρακολουθούσαν τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών της Εθνικής σε μεγάλες διοργανώσεις. Από το έπος της Πορτογαλίας το 2004 και μετά, πολλές φορές έδιναν ραντεβού οι πρόεδροι των κατά τόπους ερασιτεχνικών Ενώσεων στο εξωτερικό. Ήταν τότε που η Εθνική μας έκανε περήφανους και από τον πακτωλό των εσόδων που έφερνε, έπαιρνε κι ένα κομμάτι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Το 2008 το μεγάλο ραντεβού δόθηκε στην Ελβετία, το 2010 στη Νότια Αφρική, το 2012 στην Πολωνία, το 2014 στη Βραζιλία και μετά… το χάος. Ήρθαν οι Γραμμένοι, οι Μπαλτάκοι και το πράγμα πήγε… άπατο. Από τη σημερινή γενιά προέδρων Ενώσεων, ελάχιστοι είχαν την τύχη να ζήσουν από κοντά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα σε ένα μεγάλο ρανταβού, σε μια Παγκόσμια ή Ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική γιορτή.

Πλέον είμαστε στην Εθνική μας μιζέρια που έχει την σφραγίδα των αποτυχημένων προέδρων. Αυτών που έκαναν λανθασμένες επιλογές, ή δεν στήριξαν με τον τρόπο που έπρεπε την γαλανόλευκη. Είτε λόγω απειρίας, είτε λόγω εμμονών και άγνοιας.

Γενική συνέλευση λοιπόν χθες Παρασκευή στην ΕΠΟ σε θετικό κλίμα για τη νέα αρχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά με την πίκρα να βλέπεις από τους καναπέδες της Αθήνας, τη μισή Ευρώπη να γιορτάζει στα γήπεδα της Γερμανίας και συ να είσαι ο τεθλιμμένος συγγενής…