Μελόνι, Λεπέν, ελληνική ακροδεξιά: Νερώνουν το κρασί τους
Η τούμπα της Λεπέν, στην προοπτική ανάληψης της εξουσίας στη Γαλλία, η συμπάθεια που εμπνέει η Μελόνι στην Ιταλία και στην Ευρώπη, αποτελούν επισημάνσεις του ρόλου που ενδέχεται να αναλάβουν, νερώνοντας το κρασί τους, προκειμένου να κάνουν έναν ακόμη βήμα: να κερδίσουν νέους ψηφοφόρους απ’ όλο το πολιτικό φάσμα.
Ελλείψει ιδεολογίας, μετατροπής των κομμάτων σε σούπερ μάρκετ (πολυσυλλεκτικότητα) και εξαιτίας της στενής σχέσης τους με οικονομικά συμφέροντα, τα ακροδεξιά κόμματα σχετικά εύκολα απεμπολούν πάγιες θέσεις τους που τρομάζουν και εν μέρει αλλάζουν χαρακτήρα.
Ο λαϊκισμός για τον οποίο κατηγορούν τους άλλους, είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους. Έντονες ρατσιστικές δηλώσεις και αντιμεταναστευτικές κορώνες, μισογύνικες επιλογές και μια βαθιά συμπάθεια προς τη Ρωσία, κάποιοι και στον Όρμπαν της Ουγγαρίας, που δεν έχει καμία σχέση με την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία του υπαρκτού σοσιαλισμού, δηλώσεις φωτιά όπως έξοδος από το ΝΑΤΟ, ξεχνιούνται και στη θέση τους αναδεικνύουν έναν πιο ήπιο πολιτικό λόγο.
Πώς αλλιώς θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση μιας χώρας και τα ηνία στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Πότε και σε ποια απόφαση της Κομισιόν αντιτάχθηκε η Μελόνι; Τώρα, ο Όρμπαν σε ποια πρόσωπα αντιτάχθηκε που αναμένεται να αναλάβουν τα κορυφαία αξιώματα της ΕΕ, πέρα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που έτσι και πολλοί άλλοι δεν θέλουν;
Η Λεπέν στοχεύοντας στην ανάληψη της πρωθυπουργίας στη Γαλλία έβγαλε έξω από το πρόγραμμά της την αποχώρηση της χώρας από το ΝΑΤΟ, τη σύσφιξη των σχέσεών της με τη Ρωσία και τον τερματισμό της συμπαραγωγής εξοπλισμών με τη Γερμανία, που θα ανέτρεπε τη συμμαχία μεταξύ των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών.
Είτε όμως πρόκειται για ηγέτες που είναι στην εξουσία είτε την προσδοκούν οι δημόσιες σχέσεις και η ευρύτερη αποδοχή, αποτελούν σημαντική πτυχή της πολιτικής τους ανασύνταξης.
Είναι τυχαίο που η Μελόνι και το κόμμα της “Αδέλφια της Ιταλίας” αύξησαν τη δύναμή τους σε 28,8% (από 26% στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2022); Πολύ απλά, γιατί δεν εφαρμόζει όσα έλεγε προεκλογικά (θα μπορούσε, ας πούμε, να περιορίσει το δικαίωμα στις αμβλώσεις, υπέρ του οποίου είχε ψηφίσει σε δημοψήφισμα του 1974 το 60% των Ιταλών;), πριν γίνει πρωθυπουργός, και δεν ενοχλεί. Αυτή η ίδια δεν είναι που μάχεται ώστε η Ε.Ε. να είναι πιο επιεικής στα δημοσιονομικά της Ιταλίας; Η Μαρίν Λεπέν δεν επέκρινε… την Τζόρτζια Μελόνι που έκανε «παραχωρήσεις» στις Βρυξέλλες για την αντιμεταναστευτική πολιτική λόγω του σχεδίου ανάκαμψης;
Την ίδια εντύπωση δίνουν όλα τα κόμματα που γίνονται μεγάλα: πως πρόκειται για σκυλιά που γαβγίζουν αλλά δεν δαγκώνουν.
Υπήρχαν, αλήθεια, περιπτώσεις που ο Βελόπουλος και η Ελληνική Λύση σύμπραξαν με κόμματα του δημοκρατικού τόξου; Πώς θα αντιδράσουν Λατινοπούλου και Νατσιός αν ισχυροποιηθούν και τους ζητήσει να συμμετοχή στις αποφάσεις;