Κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί: Υπάρχουν για να λειτουργούν ή για να… διακοσμούν γραφεία;

Αρκούν πέντε λεπτά παραμονής σε ένα οποιοδήποτε καφενείο της επικράτειας για να ακούσει ένας τυχαίος ακροατής την χιλιοειπωμένη ατάκα «δεν υπάρχουν νόμοι σε αυτή τη χώρα».

Η συγκεκριμένη κουβέντα βγαίνει συνήθως από τα στόματα ανθρώπων που είτε είναι απόμαχοι της εργασίας είτε είναι άνθρωποι του μεροκάματου και οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν αρκετά από τα συμβαίνοντα στον δημόσιο βίο, που αν και πρόκειται για υψηλής κοινωνικής απαξίας παραβατικές συμπεριφορές, άλλοτε αργούν να τεθούν υπό το ερευνητικό μικροσκόπιο των αρμοδίων αρχών και άλλοτε μπορεί να παραμείνουν και ατιμώρητα.

Ο συνειρμός γεννήθηκε αυτόματα στο άκουσμα των όσων συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες και τα οποία έχουν το άρωμα της πολιτικής και επιχειρηματικής σκανδαλολογίας συνοδεία καταγγελιών για απάτες και παράνομες χρηματοδοτήσεις.

Τον «χορό» άνοιξε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, που παραμονές του Αγίου Πνεύματος είχε την… επιφοίτηση να ενημερώσει το πανελλήνιο ότι παρέλαβε ένα χάος σε ό,τι αφορά τα οικονομικά του κόμματος, να καταγγείλει ότι «κυκλοφορεί απίστευτο μαύρο χρήμα στα κόμματα στη χώρα μας» και να χαρακτηρίσει τη Νέα Δημοκρατία ως «το κόμμα της μαύρης σακούλας».

Συντονισμένος στο ίδιο μήκος κύματος με τον αρχηγό του και ο βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Ευάγγελος Αποστολάκης, που την Τετάρτη απευθύνθηκε σε δημοσιογράφος στο περιστύλιο της Βουλής αναρωτώμενος: «Ξέρετε κανένα κόμμα που να μην έχει μαύρα; Εγώ πιστεύω ότι όλα τα κόμματα έχουν μαύρα, όλα τα κόμματα ενισχύονται, όλα τα κόμματα δέχονται χρήματα από υποστηρικτές (…) Το ότι διακινούνται χρήματα μαύρα στα κόμματα είναι γεγονός».

Ανεξάρτητα από τις μετέπειτα κωλοτούμπες του Κασσελάκη και του Αποστολάκη –κωλοτούμπες που θα έφεραν τον μετρ της ενόργανης γυμναστικής Ιωάννη Μελισσανίδη σε κατάσταση… μελαγχολίας– η αναφορά σε «μαύρο» χρήμα από έναν αρχηγό κόμματος δεν φαίνεται να αξιολογήθηκε από την προϊσταμένη της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη, ως θέμα που έπρεπε να διερευνηθεί δικαστικά. Προφανώς οι κεραίες της Δικαιοσύνης δεν εντόπισαν κάποιο ποινικό αδίκημα όπως εκείνο στο οποίο ενδεχομένως υπέπεσε ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξης Κούγιας όταν διερωτήθηκε αν η «αντρική συμπεριφορά» αφορά τον Στέφανο ή τον Τάιλερ…

Μία άλλη ιστορία μαύρων ταμείων, φαιόχρωμων ισολογισμών και απάτης είναι το σκάνδαλο της Folli Follie που εκδικάστηκε στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων και που την Τετάρτη κήρυξε ένοχα και τα τρία μέλη της οικογένειας Κουτσολιούτσου για τις κατηγορίες της απάτης, του ξεπλύματος μαύρου χρήματος και της χειραγώγησης της αγοράς, κλείνοντας στην «μπουζού» τον Τζώρτζη και διατάσσοντας κατ’ οίκον έκτιση με «βραχιολάκια» τις ποινές κάθειρξης για τους γονείς του.

Όχι μόνο για τους θαμώνες του υποθετικού καφενείου του προλόγου μας αλλά για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας τα δύο παραπάνω περιστατικά κάνουν ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα δεν πάσχει από έλλειψη νόμων αλλά από μηχανισμούς που σε πρώτο χρόνο θα… μυριστούν την παρανομία και σε δεύτερο χρόνο θα έλθουν να επιβάλουν τις προβλεπόμενες ποινές στους παραβάτες. Διότι και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και στην περίπτωση της Folli Follie κάτι έχει πάει πολύ λάθος.

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να κάνει παραδοχές για διακίνηση «μαύρου» χρήματος ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης να προτρέπει τον Στ. Κασσελάκη να καταθέσει τα στοιχεία που έχει στον εισαγγελέα, να ζητάει και η κυβέρνηση επισήμως από τη Δικαιοσύνη να ασχοληθεί με τα λεγόμενα Κασσελάκη και Αποστολάκη, και παρ΄ όλα αυτά να μην έχει κινηθεί στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ένας εισαγγελικός λειτουργός που θα κάνει φύλλο και φτερό τα λογιστικά βιβλία των κομμάτων για να διαπιστώσει το απλούστερο: αν τα δηλωμένα έξοδα του κομματικού οργανισμού συμφωνούν με τα δηλωμένα έσοδα. Δεν θέλει κόπο, θέλει –απλό– τρόπο που έλεγε και η γνωστή διαφήμιση…

Μια από τα ίδια είχαμε και στην σκάνδαλο της Folli Follie που όσο… faux ήταν τα μπιζού που αρχικά πωλούσε η επιχείρηση άλλο τόσο fake αποδείχτηκε η γιγάντωσή της, δίχως όμως να ουδείς από τους αρμόδιους ελεγκτικούς μηχανισμούς να αντιληφθεί τη φούσκα. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να πέσει η υπόθεση στα χέρια ενός «αδιάφθορου» οικονομικού εισαγγελέα, του Γιάννη Δραγάτση, ο οποίος ήταν αυτός που ερεύνησε σε βάθος χρόνου για να βρει στοιχεία που να δένουν τις κατηγορίες και που όταν τα κατάφερε άσκησε τη δίωξη των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο.

Το μεγάλο επίδικο, επομένως, όχι στις καφενειακές συζητήσεις αλλά σε μια σοβαρή συζήτηση που επιβάλλεται να κάνει η δημόσια διοίκηση με τον εαυτό της είναι το πώς θα βρεθούν κι άλλοι Δραγάτσηδες.

Πρέπει να συντονιστούν και να εκπαιδευτούν; Ας γίνει ό,τι πρέπει. Αλλιώς οι υπάρχοντες ελεγκτικοί μηχανισμοί θα έχουν απολύτως… διακοσμητική χρησιμότητα και ο μεν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας, θα χτυπάει μονίμως το καμπανάκι της διόγκωσης της φροροδιαφυγής που δεν τιθασεύεται, το δε κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο δεν θα αποτολμά να μειώσει τον ΦΠΑ γιατί δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει ελεγκτικά ότι η μείωση θα καταλήξει στους πληττόμενους από την ακρίβεια πολίτες κι όχι στις τσέπες επιτηδείων που θα πίνουν στην υγεία των κορόιδων.