Καύσωνας και κοινωνία

Μετά από 15 ημέρες συνεχούς ζέστης, με τον υδράργυρο σε πολλές περιοχές της επικράτειας (ιδίως στα αστικά κέντρα) να μην πέφτει κάτω από 30 βαθμούς ούτε τις πρώτες πρωινές ώρες, το κύμα καύσωνα φαίνεται να υποχωρεί ελαφρώς.

Κατά τις ημέρες αυτές, ο κάθε πολίτης που βγήκε από το σπίτι του, βρέθηκε έρμαιο των ακραίων καιρικών συνθηκών. Ιδίως τις μεσημεριανές ώρες, η κατάσταση στους δρόμους ήταν αφόρητη. Τέτοιου είδους συνθήκες, με άπαντες να παραμένουν απροστάτευτοι από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, αποτελούν την καλύτερη ευκαιρία για να αντιληφθούμε έστω και λίγο, πώς είναι να ζει κάποιος μονίμως εκτεθειμένος στις συνθήκες του περιβάλλοντος.

Κατεβαίνοντας κανείς στο κέντρο της Αθήνας, πέρα από τα κοκκινισμένα πρόσωπα τουριστών και τους βιαστικούς περαστικούς, παρατηρεί άστεγους πολίτες (τοξικομανείς και μη) να κάθονται στο πεζοδρόμιο ή να στέκονται σε εισόδους μετρό. Για όλους τους πολίτες τέτοιες εικόνες είναι μη αποδεκτές. Ωστόσο δεν ξεκινούμε όλοι από την ίδια αφετηρία.

Για ορισμένους, λοιπόν, η εικόνα ενός άστεγου στην τουριστική Αθήνα αποτελεί διεθνή δυσφήμηση για τη χώρα, βλάπτοντας τη «μόνη πραγματική βιομηχανία της χώρας», τον τουρισμό. Για άλλους είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι το κράτος δεν μπορεί να φροντίσει τους πολίτες του, όχι απλά σε συνθήκες ακραίων φαινομένων αλλά γενικώς κι αυτό αφορά όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Από την πλευρά όμως, οι πολίτες τι κάνουμε; Τους προσπερνάμε; Τους ενισχύουμε οικονομικά; Τους κοιτάζουμε με συμπάθεια ή και συμπόνια;

Συνήθως απλά τους προσπερνούμε. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα και άγχη. Το άγχος της δουλειάς και της επιβίωσης.

Είναι όμως σημαντικό να το κάνουμε. Είναι σημαντικό διότι μέσω της αλληλοβοήθειας και όχι του ατομικισμού μπορούμε να προχωρήσουμε ως κοινωνία.