Κακοποιημένη γυναίκα που φιλοξενήθηκε σε ίδρυμα… γίνεται αστυνομικίνα! (φωτό)

Της Βίκυς Καλοφωτιά

Με το πιο λαμπερό χαμόγελο η Thokozani κάθεται δίπλα στις φίλες της, οκλαδόν στο πάτωμα του πρόσφατα ανακαινισμένου νέου σπιτιού τους. Του σπιτιού που τους άνοιξε την αγκαλιά και τις υποδέχθηκε για να κάνουν εκεί μία νέα αρχή μετά από τα άσχημα αποτυπώματα που άφησε στην ψυχή και το σώμα τους το βάρβαρο παρελθόν.

Η 19χρονη νεαρή κοπέλα ζει μαζί με άλλες 60 συνομήλικες γυναίκες, σε έναν χώρο που έχει φτιαχτεί για να φιλοξενεί όσες έχουν βιώσει δυσάρεστα περιστατικά και έχουν την ανάγκη να γιατρέψουν τις πληγές τους, μέσα στο μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς στη ζωή τους. Το σπιτικό με την ονομασία «Mtakataka–Wohnheim» στο Μαλάουι, όπου εκτός από τη στέγη έχουν τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση και στη μόρφωση, κάτι που δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα.

Η Thokozani αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση μιας ακόμη γυναίκας που έπεσε θύμα των συνθηκών ζωής και προκαταλήψεων που ισχύουν -δυστυχώς ακόμη- στις τριτοκοσμικές χώρες, από όπου και εκείνη κατάγεται.

Στην ηλικία των 14 ετών εξαναγκάστηκε να παντρευτεί και να σταματήσει να πηγαίνει στο σχολείο. Μετά από δύο χρόνια, έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, ένα κοριτσάκι, το οποίο δεν πρόλαβε να χαρεί, αφού δύο μήνες μετά τη γέννα προσβλήθηκε από ελονοσία και πέθανε στην αγκαλιά της…

Οι περισσότερες γυναίκες στο «Mtakataka» έχουν παρόμοιες ιστορίες με αυτήν της Thokozani.

Αν σκεφτεί κανείς ότι οι γάμοι ανηλίκων είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά στο Μαλάουι, τότε λαμβάνοντας υπ’όψιν και τα σχετικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι περνάνε αυτές οι γυναίκες.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το έτος 2010 σχεδόν το 50% των ανήλικων γυναικών είχε εξαναγκαστεί να παντρευτεί, κάτι που μπορεί μεν το 2017 να απαγορεύτηκε αλλά το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό της φτώχειας στη χώρα δεν αφήνει περιθώρια για να εφαρμόσει κανείς τη σχετική νομοθεσία και έτσι η μοίρα των γυναικών αυτών εξακολουθεί να δείχνει στις περισσότερες από αυτές, το πιο άγριο πρόσωπό της.

Ευτυχώς όμως που πλέον υπάρχει αυτό το μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν έστω και δειλά-δειλά μετά από την μεγάλη ταλαιπωρία τους να αρχίσουν να ονειρεύονται ξανά, και αυτό χάρη στη συνεισφορά του ιδρύματος «Christian–Liebig» και στα χρήματα που συγκεντρώθηκαν με την πρωτοβουλία της διευθύντριας του γερμανικού περιοδικού «Focus», της Uli Baur.

Από κοινού φρόντισαν για την ανακαίνισή του, έτσι ώστε οι ξεχωριστές αυτές γυναίκες να έχουν κρεβάτια με σωστά στρώματα, καθαρό πόσιμο νερό, παράθυρα στα δωμάτιά τους, εκπαιδευτικούς χώρους και χώρους αναψυχής και όλα όσα κάνουν την καθημερινότητά τους λειτουργική.

Η γυναίκα που βρίσκεται πίσω από την ίδρυση του συγκεκριμένου ιδρύματος, είναι η Beatrice von Keyserlingk, η οποία υπήρξε ζευγάρι με τον δημοσιογράφο και πολεμικό ανταποκριτή του παραπάνω περιοδικού, Christian Liebig, ο οποίος  σκοτώθηκε σε μια αποστολή του στον πόλεμο του Ιράν, τον Απρίλιο του 2003.

Ήταν ένα όνειρο που είχαν κάνει από κοινού με την γυναίκα της ζωής του, να προσφέρουν με κάποιον τρόπο στις χώρες του τρίτου κόσμου, οπότε μετά τον θάνατό του εκείνη βρήκε τη δύναμη να το πράξει στη μνήμη του, ιδρύοντας το παραπάνω ίδρυμα.

Η ζωή  της Thokozani έχει αποκτήσει ξανά νόημα και σκοπό! Η ζωή και των υπολοίπων 60 γυναικών που διαμένουν σε αυτόν τον χώρο όπου βιώνουν για πρώτη φορά στη ζωή τους, τη θαλπωρή, έχει αποκτήσει σκοπό, και τώρα πια μπορούν κι αυτές να κάνουν σχέδια για το μέλλον!

Καμιά από αυτές δεν θέλει να μιλάει για τους ανθρώπους που τις βασάνισαν στο παρελθόν. Καμία δεν επιθυμεί να παντρευτεί ξανά. Ίσως γιατί είναι ακόμη νωρίς. Προσπαθούν να ξεχάσουν, να αφήσουν πίσω τους, και κάποτε να μπορέσουν ακόμη και να συγχωρέσουν…

«Θέλω να αρχίσω τη ζωή μου από την αρχή! Θέλω να τελειώσω το σχολείο και να γίνω αστυνομικίνα! Να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου, να βγάζω τα δικά μου χρήματα και  να μην εξαρτώμαι από κανέναν», εκμυστηρεύεται η νεαρή και χαρούμενη πλέον κοπέλα, που έχει βάλει πλώρη να κατακτήσει κάθε κορυφή που έχει ως στόχο!

…και θα τα καταφέρει, γιατί τώρα πια γνωρίζει ότι υπάρχει μόνο το μπροστά!

Κι εκείνη το βαδίζει με θάρρος και τσαγανό, όπως ποτέ άλλοτε στη ζωή της!