Η «αχώνευτη» ημέρα του Ελληνισμού

Κομμένη στα δύο, όπως άλλωστε συμβαίνει τα τελευταία 50 χρόνια, είναι και σήμερα Σάββατο, 20 Ιούλιου, η Κύπρος.

Στο ένα κομμάτι της, το κατεχόμενο, διεξάγονται κιτς και εν πολλοίς ιερόσυλες παράτες, συνοδεία πανηγυρικών λόγων για την εισβολή του πρώτου «Αττίλα», στις οποίες δίνει το «παρών» και ο ίδιος ο κατακτητής εκπροσωπούμενος από τον νυν πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αντιθέτως στα υπόλοιπα δύο τρίτα της ελεύθερης Κύπρου οι Ελλαδίτες έχουν μνημόσυνο και θρηνούν βουβά για τους αδικαίωτους νεκρούς τους και για τον ξεριζωμό από τα σπίτια τους.

Αν και η παραπάνω αντιθετική εικόνα δυστυχώς είναι γνώριμη, η φετινή θλιβερή επέτειος «συναπαντιέται» με μία περίεργη εποχή για τις σχέσεις στο τρίγωνο Αθήνα-Άγκυρα-Λευκωσία. Περίεργη διότι από τη μία πλευρά βρίσκεται σε εξέλιξη ακόμη μία προσπάθεια επανέναρξης των συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού και από την άλλη Ελλάδα και Τουρκία διανύουν μία περίοδο παρατεταμένης αλλά με το… στανιό νηνεμίας.

Το τελευταίο έχει τη σημασία του διότι άπαντες στην υφήλιο γνωρίζουν ότι η οποιαδήποτε εξέλιξη στο Κυπριακό είναι απολύτως συνδεδεμένη με το καλό ή το κακό μομέντουμ των σχέσεων της Αθήνας με την Άγκυρα. Εξ ου και όλοι επενδύουν στη διατήρηση των «ήρεμων νερών». Το θέμα είναι ως πότε η Ελλάδα θα υποκρίνεται ότι καπνίζει την πίπα της επίπλαστης ειρήνης με την Τουρκία και τι «ναύλα» θα συνεχίσουν να πληρώνουν οι Ελλαδίτες για να… πλέουν στα περιώνυμα «ήρεμα νερά».

Διότι ανεξαρτήτως των κόκκινων γραμμών που διατείνεται ότι υπερασπίζεται η ελληνική διπλωματία, είναι κοινώς παραδεκτό ότι τα ήρεμα νερά τα διατηρεί… ήρεμα μόνο η Ελλάδα. Εκείνη είναι που πολλές φορές κάνει ό,τι δεν ακούει τις απανωτές προκλήσεις (βλ. θαλάσσια πάρκα, Θράκη, χριστιανικοί ναοί που μετατρέπονται σε τζαμιά, δόγμα «Γαλάζιας Πατρίδας» κλπ). Όπως είναι κι εκείνη που κλωτσάει παρακάτω το τενεκεδάκι της βαριάς ατζέντας που περιλαμβάνει τις αναθεωρητικές-πειρατικές απαιτήσεις της Ημισελήνου στο Αιγαίο, καθώς και την επίλυση του Κυπριακού.

Η «Α» δεν έχει κρύψει ποτέ τη θέση της ότι αυτή η πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας δεν οδηγεί πουθενά. Όχι επειδή είναι κακή επιλογή ο διάλογος αλλά επειδή δεν είναι διατεθειμένη η Τουρκία να τον κάνει στη βάση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου προτιμώντας τη διπλωματία των κανονιοφόρων. Απόδειξη ότι μετά από το πέρασμα μισού αιώνα η Κύπρος παραμένει η τελευταία κατεχόμενη και διαιρεμένη χώρα της Ευρώπης. Κι αυτό, ειδικά μέρα που είναι, δεν χωνεύεται. Όπως δεν χωνεύεται και ότι η Ελλάδα δεν έχει τερματίσει το κοντέρ της διεθνοποίησης του εγκλήματος που έγινε στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου του 1974.

Καλές και… άγιες οι συζητήσεις με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ και με την ειδική απεσταλμένη του, αλλά όσο το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει ένα «όργανο» που να επιβάλει τις αποφάσεις του και να τιμωρεί τους παραβάτες, θα παραμένει δίκαιο μόνο στην θεωρία και η κάθε Κύπρος θα παραμένει αδικαίωτη.