Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: Κίνηση υψηλού ρίσκου…

Η συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στην εφημερίδα «Καθημερινή» ήταν δίχως άλλο αυτή που συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη πολιτική παρέμβαση το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Κι όχι άδικα καθώς ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ρωτήθηκε και απάντησε για όλα τα θέματα της εγχώριας επικαιρότητας, από τα ελληνοτουρκικά και την υπόθεση Μπελέρη στην Αλβανία, ως την οικονομία και την καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και για την προαναγγελθείσα νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία.

Έχοντας τοποθετηθεί πολλές φορές –και κυρίως… ξάστερα– για όλα τα παραπάνω θέματα, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι τον εξέπληξαν οι απαντήσεις του Μεσσήνιου πολιτικού. Ίσως μόνη εξαίρεση να ήταν ο άλλος δρόμος που «έδειξε» στην κυβέρνηση αναφορικά με την πάταξη της φοροδιαφυγής στον κλάδο των ελεύθερων επαγγελματιών, προτείνοντας αντί της τεκμαρτής φορολόγησης να υιοθετηθούν χαμηλότεροι συντελεστές με αναγνώριση όλων των εξόδων των επαγγελματιών και χρήση των ηλεκτρονικών εργαλείων για αποτελεσματικούς φοροελέγχους. Αλλά σε όλα τα υπόλοιπα, ο Αντώνης Σαμαράς υποστήριξε όσα είναι προφανή και πανθομολογούμενα όχι μόνο για τον ίδιο αλλά για μεγάλη μερίδα βουλευτών και στελεχών του κυβερνόντος κόμματος και κυρίως για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία της χώρας.

Πανθομολογούμενο είναι, για παράδειγμα, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει να συμπεριφέρεται  ως «πειρατής» με ατζέντα αναθεωρητισμού στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου κι ως εκ τούτου από τον ερχομό του στα μέρη μας στις 7 Δεκεμβρίου η Ελλάδα δεν έχει να περιμένει πολλά, ούτε στο κομμάτι της καλυτέρευσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων ούτε στο κομμάτι του μεταναστευτικού.

Πανθομολογούμενο είναι, επίσης, ότι η κοινωνία αποδοκίμασε πλήρως τον ΣΥΡΙΖΑ στέλνοντας σε όλους το μήνυμα ότι η τοξικότητα και τα σκοτεινά υπόγεια που δολοφονούν χαρακτήρες πολιτικών αντιπάλων δεν «μαγνητίζουν» παρά ελάχιστους ιδεοληπτικούς.

Πανθομολογούμενο είναι, τέλος, ότι οι ψηφοφόροι εντός και εκτός συνόρων κινούνται στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος κι όσο αυτοί οι πολίτες γίνονται «αόρατοι» για χάρη της αποκλειστικής άγρας ψήφων από την κεντρώα δεξαμενή, η πολιτική ισορροπία παρατάξεων όπως η Νέα Δημοκρατία τίθεται εν αμφιβόλω. Το τελευταίο έχει τη σημασία του διότι είναι ξεκάθαρο ότι μεταρρυθμίσεις που έχει στη φαρέτρα της η Νέα Δημοκρατία όπως λ.χ. ο γάμος/τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών εξυπηρετούν αυτή ακριβώς την  απόπειρα της ultra κεντροποίησης της Ν.Δ., τροφοδοτώντας όμως παράλληλα τον σκεπτικισμό πολλών «γαλάζιων».

Και μόνο στο άκουσμα των διαρροών ότι το επίμαχο νομοσχέδιο βρίσκεται προ των πυλών έχουν προκύψει οι πρώτες δημόσιες διαφοροποιήσεις, με σειρά υπουργών και βουλευτών όπως ο Μάκης Βορίδης, ο Θάνος Πλεύρης, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης, ο Νότης Μηταράκης, ο Στράτος Σιμόπουλος κ.ά., οι οποίοι δηλώνουν ότι διαφωνούν κάθετα με τη συγκεκριμένη νομοθέτηση, δεσμευόμενοι ότι για λόγους συνείδησης θα ψηφίσουν «όχι».

Αυτό το «περί συνείδησης» είναι που κάνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να σκέφτεται να πράξει το ίδιο που έκανε η γαλάζια παράταξη στα τέλη του 2015 με την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης, οπότε δεν είχε τεθεί θέμα κομματικής πειθαρχίας. Όλα δείχνουν ότι αυτή τη λύση θα επιλέξει κι ο νυν πρόεδρος της κυβέρνησης και του κόμματος, η οποία όμως ενέχει υψηλά ποσοστά πολιτικού ρίσκου.

Το πρώτο μεγάλο ρίσκο αφορά την… αριθμητική της ψηφοφορίας για το επίμαχο νομοσχέδιο όποτε και αν αυτή γίνει. Όπερ μεθερμηνευόμενο είναι αμφίβολο αν θα άντεχε ο παντοδύναμος Κυριάκος Μητσοτάκης να εισπράξει 50-60 «ΟΧΙ» (ή «ΠΑΡΩΝ» ή «ΑΠΩΝ») από τους δικούς του βουλευτές και να αναγκαστεί να περάσει το νομοσχέδιο για τον γάμο/τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών με δεκανίκι τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ (σ.σ. αν και η πιθανότητα της «πράσινης» θετικής ψήφου αμφισβητείται από πολλούς), του κατακερματισμένου ΣΥΡΙΖΑ και των βουλευτών της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Εκτός πια αν στην οδό Πειραιώς έχουν βρει τον μαγικό τρόπο να κάνουν τους 29 Νεοδημοκράτες βουλευτές που στα τέλη του 2015 καταψήφισαν το Σύμφωνο Συμβίωσης και τους 27 «γαλάζιους» συναδέλφους τους που απουσίαζαν από την ίδια ψηφοφορία, να αλλάξουν στάση και θα πουν «ναι» στον γάμο ομοφυλοφίλων.

Το δεύτερο που έχει να ρισκάρει ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι η διάρρηξη των δεσμών που παραδοσιακά έχει η Ν.Δ. με την Εκκλησία και το χριστεπώνυμο πλήρωμα  των ψηφοφόρων της προκειμένου να ρίξει χτίσει πολιτικές γέφυρες με τους εκπροσώπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και του Δικαιωματισμού. Δεν είναι αμελητέα ποσότητα όλος αυτός ο κόσμος που δηλώνει ανέτοιμος να αποδεχτεί μια καινούργια και εν πολλοίς ξενόφερτη ή δήθεν μοντέρνα μορφή οικογένειας που άνθρωποι του ιδίου φύλου θα ενώνονται με τα δεσμά του γάμου με την τεκνοποίηση να «παρέχεται» ως υπηρεσία από τρίτο πρόσωπο.

Αυτές οι δύο «επικινδυνότητες» αναγκάζουν το Μαξίμου να εξετάζει διάφορες εναλλακτικές για το πώς θα περάσει αναίμακτα το νομοσχέδιο.

Μια λύση –και μάλλον η ευκολότερη– είναι να μετατεθεί η νομοθέτηση σε χρόνο πολιτικά αδιάφορο λ.χ. μετά από τις Ευρωεκλογές. Κι αυτό διότι ουδείς στην Ηρώδου Αττικού μπορεί να εγγυηθεί ότι το κυβερνών κόμμα δεν θα μειώσει τα ποσοστά του πληρώνοντας στις κάλπες του Ιουνίου του 2024 τη μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια για την ψήφιση του επίδικου νομοσχεδίου. Αντίθετα, μοιάζει να κερδίζει πόντους η εκτίμηση ότι εφόσον στις Ευρωεκλογές η Ν.Δ. καταγάγει –όπως είναι το πιο πιθανό– ακόμη μία εκλογική νίκη το κόμμα θα έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση να υλοποιήσει μία δημόσια εκπεφρασμένη δέσμευση του Κυριάκου Μητσοτάκη για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Άλλη επιλογή είναι να νομοθετηθεί μεν ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών εξαιρώντας όμως την τεκνοθεσία. Επ΄ αυτού η συζήτηση που γίνεται είναι μεγάλη, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που το βλέπουν ως μία βολική και νόμιμη διέξοδο και άλλοι που επιμένουν ότι υπάρχουν πολλά συνταγματικά κωλύματα σε μία τέτοια διάταξη.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι φανερό ότι η κουβέντα επιστρέφει στις βασικές ενστάσεις που εκφράζει πάγια ο Αντώνης Σαμαράς. Ότι δηλαδή:

>> Είναι άλλο –και πολύ σεβαστό– πράγμα οι πολλαπλές σεξουαλικές προτιμήσεις και άλλο πράγμα το δυαδικό των φύλων

>> Ότι σε μία χώρα με τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα είναι αυτοκτονικό να στηρίξει η πολιτεία έναν τύπο οικογένειας με «Γονέα 1» και «Γονέα 2» αντί της «πυρηνικής οικογένειας» όπου υπάρχουν γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων

>> Ότι ο άκρατος δικαιωματισμός δεν γίνεται να ικανοποιηθεί με μία «βιομηχανία τεκνοποιήσεων», ούτε οι εκπρόσωποι του γυναικείου φίλου είναι έτοιμες να μετατραπούν σε «μηχανές παραγωγής παιδιών» σε έγγαμα ομόφυλα ζευγάρια.

Αυτές είναι πραγματικές ανησυχίες και όχι ψευδεπίγραφός προοδευτισμός που μάλιστα θα «εξασκηθεί» στις πλάτες αθώων παιδικών ψυχών…