«Έτσι κατάφερα να αποδράσω από την (πρώην) Ανατολική Γερμανία» (φωτό)
Η αληθινή ιστορία ενός πρόσφυγα που σκαρφάλωσε στο Τείχος του Βερολίνου διεκδικώντας την ελευθερία
Της Βίκυς Καλοφωτιά
Βρίσκεται στην κορυφή της σκάλας, τα δάχτυλά του φτάνουν στην άκρη του Τείχους του Βερολίνου.
«Σταμάτα αλλιώς θα πυροβολήσουμε!», ουρλιάζει ένας φρουρός πίσω του.
Ο Torsten Peter γνωρίζει ότι έχει μόνο μια προσπάθεια. Μία και μόνο προσπάθεια για να αποδράσει και να «πετάξει» προς την ελευθερία. Από την Ανατολική στη Δυτική Γερμανία. Από την ζωή σε καθεστώς φυλακής προς την σύγχρονη γη της Επαγγελίας, εκεί όπου θα μπορέσει να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο. Θα μπορέσει, όμως; Μόνο αν καταφέρει να δώσει ένα σάλτο και να βρεθεί στην άλλη πλευρά του Τείχους. Αν δεν τον πυροβολήσουν…
Δεν έχει άλλο καιρό για χάσιμο. Λυγίζει τα γόνατα και κάνοντας ένα μεγάλο άλμα, προσγειώνεται στο έδαφος στην άλλη πλευρά του Τείχους. Τα κατάφερε. Διέφυγε. Λίγο ακόμη να είχε καθυστερήσει, θα τον είχαν συλλάβει, όπως συνέβη με τους συντρόφους του.
«Παρ’όλα αυτά δεν υπήρξε ούτε ένα λεπτό όπου ένιωσα να φοβάμαι. Ούτε ένα! Ήταν πιο ισχυρή η θέληση να περάσω απέναντι και να σωθώ από το καθεστώς που επικρατούσε τότε στην πρώην Ανατολική Γερμανία», αφηγείται σήμερα με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ένας από τους ανθρώπους που κατάφερε να αποδράσει και να βρεθεί στη δυτική πλευρά.
Ο Torsten Peter. Θυμάται ότι το πρώτο πράγμα που έκανε τότε, ήταν να τηλεφωνήσει στη μητέρα του για να της πει ότι ήταν καλά και ήταν απέναντι. Επιτέλους. Σώος και αβλαβής απέναντι. Εκείνη, όμως την είχε αφήσει πίσω. Δεν μπόρεσε να τον ακολουθήσει λόγω της προχωρημένης ηλικίας της.
«Εκείνη την πρώτη βραδιά στην άλλη πλευρά του Τείχους, δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι», ανακαλεί στη μνήμη του και συνεχίζει: «Πήγα στην αστυνομία και εκείνοι με μετέφεραν προληπτικά σε ένα νοσοκομείο μέχρι να ξημερώσει».
Ήταν άνοιξη του έτους 1988 και κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι έναν χρόνο μετά, το Τείχος θα έπεφτε για πάντα!
Ήταν άνοιξη του 1988 και ο Torsten έπρεπε να βρει το κουράγιο και τη δύναμη για να ξεκινήσει μια νέα ζωή από την αρχή. Ελεύθερος. Χωρίς την αγωνία να μην γίνει αντιληπτός και συλληφθεί από την «Στάζι» ή αλλιώς το λεγόμενο «Υπουργείο Κρατικής Ασφαλείας» της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που κατασκόπευε και αρχειοθετούσε κάθε πτυχή της ζωής εκατομμυρίων πολιτών της χώρας.
Σήμερα ο ίδιος εργάζεται στο Ομοσπονδιακό Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών στο Βερολίνο και είναι πολύ λίγοι εκείνοι που γνωρίζουν την ιστορία του. Όταν ήταν νέος, είχε όνειρο να γίνει αθλητής αλλά δυστυχώς ήταν ακατόρθωτο για όσους ήθελαν να πετύχουν κάτι στη ζωή τους, να το καταφέρουν όσο βρίσκονταν στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Ήταν ακατόρθωτο, γιατί έπρεπε να υποταχθούν στο τότε ισχύον καθεστώς, οπότε δεν υπήρχε καν ως επιλογή η όποια επιτυχία σε οτιδήποτε…
Εν τω μεταξύ, τα χρόνια πέρασαν και εκείνος έχει φτάσει τα 55 έτη. Τα μαλλιά του έχουν γκριζάρει, κυκλοφορεί φορώντας αθλητικά παπούτσια, έχει κάνει δύο γάμους, είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών και αναπολεί την περίοδο που έφτασε πολύ κοντά στο όνειρό του να γίνει ένας επιτυχημένος αθλητής, όταν κατέκτησε έναν ευρωπαϊκό τίτλο στο bodybuilding! Θυμάται ότι το μεγάλο του πρότυπο ήταν ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
Επίσης, θυμάται και έναν ακόμη λόγο που ήθελε να αποδράσει από την πρώην Ανατολική Γερμανία. Όπως εκμυστηρεύεται στον ξένο Τύπο: «Ήθελα να γνωρίσω άλλους πολιτισμούς. Ήθελα να γυρίσω τον κόσμο, να πάω παντού!».
Γύρισε πράγματι σχεδόν σε όλον τον κόσμο, φτάνοντας μέχρι το εξωτικό Μπαλί. Εκεί όπου γνώρισε την δεύτερη σύζυγό του. Το 2010 αποφάσισε να επιστρέψει στο Βερολίνο και έκτοτε ζει με τις μνήμες από τα χρόνια του στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Μνήμες, τις οποίες θα κουβαλάει μέχρι το τέλος μέσα του, και ας του θυμίζουν καταστάσεις τρόμου, αστυνόμευσης και περιορισμού της ελευθερίας.
Δεν σβήνουν ποτέ αυτές ο αναμνήσεις, είναι από αυτές που σαν σκιά σε ακολουθούν πάντοτε, όπου κι αν πας. Δυστυχώς το Τείχος είναι και θα παραμείνει για πάντα ένα κεφάλαιο της ζωής του, που δεν μπορεί να διαγράψει, έστω κι αν έχουν περάσει 30 χρόνια από την πτώση του «Τείχους της Ντροπής» όπως το αποκαλούν σήμερα.
«Κανένα Τείχος που περιθωριοποιεί τους ανθρώπους και περιορίζει την ελευθερία, δεν είναι τόσο ψηλό και τόσο μεγάλο ώστε να μην μπορούν οι άνθρωποι να το περάσουν», δήλωσε η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, με αφορμή την επέτειο της 9ης Νοεμβρίου 1989, όταν αυτό έπεσε για πάντα!
Και ο Torsten Peter είναι ένας από αυτούς! Από εκείνους που αψήφησαν τον κίνδυνο και τον φόβο και τα έπαιξαν όλα για όλα, στο όνομα της πολυπόθητης ελευθερίας.
Της ελευθερίας τους..!
