Είναι (και) ευρωπαϊκά τα εθνικά θέματα της Ελλάδας

Όσο πλησιάζουμε στο εκλογικό ορόσημο της 9ης Ιουνίου –είκοσι δύο ημέρες και σήμερα έμειναν– συμβαίνει το εξής παράδοξο: αναλωνόμαστε σε θέματα που αφορούν την εσωτερική πολιτική ατζέντα και μιλάμε όλο και λιγότερο για όσα διακυβεύονται στις ευρωκάλπες και τα οποία θα βρουν μπροστά τους οι ηγεσίες και αναπόφευκτα και οι πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου την επόμενη πενταετία, όπως είναι η πράσινη ενεργειακή μετάβαση ή η πολιτική κοινής ασφάλειας και άμυνας.

Τα έφερε, πάντως, έτσι η συγκυρία που και αυτά τα σοβαρά, τα «ευρωπαϊκά» θέματα, δεν είναι αποκομμένα από τους καυτούς φακέλους των ελληνικών εθνικών θεμάτων, οι οποίοι άνοιξαν με έμφαση στον δημόσιο διάλογο τις τελευταίες ημέρες και μάλιστα σε τρία διαφορετικά μέτωπα (Ελληνοτουρκικά, Συμφωνία των Πρεσπών, σχέσεις με την Αλβανία).

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός αναλυτής επί των διεθνών σχέσεων ή καθηγητής γεωπολιτικής για αντιληφθεί ότι, λόγου χάριν, ο Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο συνάντησε στην αρχή της εβδομάδας στην Άγκυρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι ένα αμιγώς ελληνικό «βάσανο». Κι αυτό διότι όταν ο ηγέτης μίας χώρας που δεν ανήκει στην Ε.Ε. απειλεί με πόλεμο μια χώρα-μέλος της Ένωσης, αν η τελευταία ασκήσει τα κυριαρχικά δικαιώματά της που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο, μετατρέπεται σε «βάσανο» και για την ίδια την Ένωση.

Γίνεται, δε, ακόμη μεγαλύτερο «βάσανο» όταν ο ίδιος ηγέτης θέλει να γίνει ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, την ώρα που η χώρα του έχε εισβάλει σε μία άλλη χώρα-μέλος της Ένωσης, κατέχει το 1/3 της έκτασής της και επικαλείται τις «πραγματικότητες των κανονιών» ως βάση επίλυσης του Κυπριακού.

Ας αναρωτηθούμε, τέλος, και αυτό: πώς ηχεί στα αυτιά των ευρωπαϊκών κοινωνιών και ηγεσιών που είναι ευαισθητοποιημένοι με την κλιματική κρίση το γεγονός ότι η εκτός Ε.Ε. Τουρκία απαγορεύει στη Ευρωπαία Ελλάδα να εφαρμόσει μία κοινοτική ντιρεκτίβα για ανάπτυξη θαλάσσιων οικολογικών πάρκων σε ευρωπαϊκό έδαφος;

Είναι, άραγε, αυτά μόνο ελληνικά προβλήματα; Όχι βέβαια! Όπως δεν είναι πρόβλημα μόνο της γαλανόλευκης ότι η φρεσκοεκλεγμένη εθνικιστική ηγεσία των Σκοπίων βγάζει προκλητικά της γλώσσα της σε Αθήνα και Βρυξέλλες λέγοντας ότι δεν αναγνωρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών (σ.σ. που υποτίθεται ότι θα έλυνε το ονοματολογικό, τρομάρα μας…) και ότι θα αποκαλεί τη χώρα όπως αυτή θέλει, αναβιώνοντας τις εποχές του επικίνδυνου αλυτρωτισμού.

Αν στα παραπάνω προστεθεί και η Αλβανία του Έντι Ράμα που με μία άκρως αμφιλεγόμενη δικαστική απόφαση κρατά φυλακισμένο τον Έλληνα ομογενή και εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρρας, Φρέντι Μπελέρη, τα «βάσανα» τις Ε.Ε. γίνονται τρία και μόνο αμελητέας σημασίας δεν είναι. Αντιθέτως, μιλάμε για τρεις χώρες που ενώ όλες τους παρακαλούν να λάβουν εισιτήριο εισόδου στην ευρωπαϊκή οικογένεια, πυροδοτούν επικίνδυνες εντάσεις στις εύφλεκτες περιοχές των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, την ώρα μάλιστα που στην βορειοανατολική και νοτιοανατολική οριογραμμή της Ευρώπης μαίνονται οι πολεμικές συγκρούσεις της Ουκρανίας με τη Ρωσία και του Ισραήλ με τη Χαμάς.

Ανεξαρτήτως των διαφωνιών για το αν η ελληνική διπλωματία είναι αρκούντως σθεναρή ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το μπαράζ προκλήσεων που δέχεται η χώρα μας, οι ηγεσίες αλλά και οι ψηφοφόροι της Ευρώπης πρέπει να αντιληφθούν ότι σε μία εποχή αναβίωσης εθνικισμών και έντονου ευρωσκεπτικισμού (σ.σ. ακόμη χαροπαλεύει ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας, Ρόμπερτ Φίτσο, μετά από την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του), η υπεράσπιση των εθνικών δικαίων της Ελλάδας δεν είναι παρά η υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Θα χρειαστεί, βεβαίως, αυτό να το διεθνοποιήσει και η Ελλάδα στον μέγιστο δυνατό βαθμό, όπως είχε πρόσφατα επισημάνει και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, έστω κι αν διάφοροι επώνυμοι κι ανώνυμοι καλοθελητές οπαδοί του κατευνασμού τον χλεύαζαν.

Αυτοί, τη δουλειά τους κάνουν. Ας κάνει και η χώρα τη δικιά της…