Βαριά η καλογερική… (του αριστερού μνημονίου)

Δάκρυα, λυγμοί και απόγνωση. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί από τους οποίους διανύουν τους πρώτους μήνες της πρώτης (κυβερνητικής) θητείας τους μετά από χρόνια κινητοποιήσεων στους δρόμους, έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα και τα αδιέξοδα συναισθήματα…

Ρεπορτάζ: Θεοδόσης Παπανδρέου

Εραστές του ονείρου, αντιεξουσιαστές, ελεύθεροι πολίτες και πολλοί άλλοι βρίσκονται μεταξύ των βουλευτών που απαρτίζουν την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Άνθρωποι που η τύχη τούς έφερε να καθίσουν στα έδρανα της Βουλής εγκαταλείποντας τους δρόμους και τις κινητοποιήσεις, αλλά χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση με την εξουσία και την πολιτική. Πιστεύοντας, λανθασμένα –όπως αποδεικνύεται– πως ήρθε η ώρα να κάνουν πράξη τα όσα υποστήριζαν τόσα χρόνια. Μάταια…

Η Παναγιώτα Δριτσέλη έγινε γνωστή στο πανελλήνιο γιατί δεν άντεξε την πίεση λίγες ώρες πριν από την πρώτη κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή. Στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ξέσπασε σε κλάματα λέγοντας «πώς θα σηκώσω εγώ αυτό το ηθικό βάρος;». Στα 33 της χρόνια ίσως να έχει και μια δεύτερη ευκαιρία να αποκαταστήσει το κακό που θεωρεί ότι έκανε. Δίπλα της όμως βρίσκονται βουλευτές 65 και άνω ετών που ήδη έχουν κάνει συμβιβασμούς και πλέον βρίσκονται με μία σκέψη να τους τρώει: είναι λύση η παραίτηση;

«Η παραίτηση έχει γίνει ο εφιάλτης μου. Θα ήταν μια εύκολη διέξοδος για εμένα. Να μη χρεωθώ όλα εκείνα που αντιβαίνουν τα όσα μια ζωή υποστήριξα ούτε φυσικά και το πρόγραμμά μας», εκμυστηρεύεται κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης, το όνομα του οποίου βρέθηκε λίγο πριν από τον ανασχηματισμό στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ο ίδιος καλείται να διαχειριστεί αρκετά από τα καυτά ζητήματα μνημονιακού σχεδιασμού. «Αν μείνω, ίσως να καταφέρω να σώσω κάτι. Αν φύγω, δεν μου το εγγυάται κανείς. Και μετά από τόσα χρόνια αγώνων να λιποτακτήσω; Έτσι το νιώθω», εξηγεί.

«Ντρέπομαι, αλλά…»
Δεν είναι ο μόνος όμως. Νεοεκλεγείσα βουλευτής δεν διστάζει να εξηγήσει τους λόγους που παραμένει στη θέση της. «Γέρασα μέσα στους αγώνες. Έχω φτάσει σε μεγάλη ηλικία και συνεχίζω να αγωνίζομαι. Θα μπορούσα να παραιτηθώ αύριο. Δεν ζω από τη βουλευτική αποζημίωση ούτε περίμενα αυτή. Δεν ξέρω καν αν θα είμαι εκ νέου υποψήφια, και αυτήν τη στιγμή φαντάζει πολύ δύσκολο να συμπληρώσω οχταετία, οπότε να μπορώ να διεκδικήσω σύνταξη βουλευτού. Στα λέω όλα αυτά για να προλάβω τους κακεντρεχείς. Γιατί μένω; Γιατί δεν μου επιτρέπεται αυτή τη στιγμή να μη στηρίξω τις προσπάθειες πολλών ετών. Δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου στην κυβέρνηση και στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Ελπίζω ακόμα πως, έστω και έτσι, μέσα από τις δυσκολίες θα βρούμε τον τρόπο να βελτιώσουμε κάποια πράγματα. Και όσο ελπίζω θα στηρίζω».

Στην ερώτηση αν υπάρχει άλλος δρόμος, γελά. «Έτσι πίστευα. Και ακόμα μέσα μου το πιστεύω. Αλλά κάτω από άλλες συνθήκες. Ως χώρα που ανήκει στην Ε.Ε. δυστυχώς περιοριζόμαστε. Όλο το προηγούμενο διάστημα άκουγα τον Παναγιώτη (σ.σ. Λαφαζάνη) να μιλά για τον άλλο δρόμο. Από κοντά του και ο Στάθης (σ.σ. Λεωτσάκος). Δεν ξέρω καν πόσες φορές τους ρώτησα και τους δύο ποιος είναι αυτός. “Πες μου, βρε Στάθη, πες, Παναγιώτη’’, έλεγα ξανά και ξανά, αλλά μάταια. Ο άλλος δρόμος προφανώς υπάρχει κάπου κάποτε και κάτω από άλλες συνθήκες». Δεν διστάζει να ομολογήσει πως ντρέπεται. «Όταν είμαι μόνη κλαίω. Ντρέπομαι για τις υποχωρήσεις που αναγκάστηκα να κάνω και για εκείνες που προφανώς θα κάνω. Δεν είμαι η μόνη. Το ίδιο συνειδησιακό πρόβλημα έχουμε πολλοί, ειδικά όσοι δεν είμαστε πολιτικοί καριέρας ή δεν έχουμε πολιτικές βλέψεις για το μέλλον».

Ψυχολογικό και κοινωνικό κόστος
«Όλοι περνάμε δύσκολα. Υπερψηφίζω με μεγάλο κόστος για εμένα τον ίδιο»,  συμπληρώνει ο νεαρός βουλευτής που βρίσκεται στην παρέα. Νεοεκλεγμένος και αυτός. Το κόστος είναι ψυχολογικό και κοινωνικό, όπως εξηγεί. «Αποφεύγω να βρεθώ σε δημόσιο χώρο γιατί δεν μπορώ να εξηγώ ξανά και ξανά. Γιατί ντρέπομαι κάποιες φορές. Ακόμα και την ίδια την οικογένειά μου», σημειώνει.

Το παράδοξο και για τους τρεις συνομιλητές μας είναι η υποστήριξη του κόσμου. «Ένας από τους λόγους που μένω είναι η αντίδραση του κόσμου. Δεν έχω πάψει να κυκλοφορώ στην πόλη και μιλώ καθημερινά με πολλούς. Οι περισσότεροι δείχνουν από μόνοι τους κατανόηση και ζητούν να συνεχίσουμε για κάτι καλύτερο. Σου χτυπούν την πλάτη και σου λένε “προχώρα”», σημειώνει ο υπουργός συνομιλητής μας.

Τον επιβεβαιώνουν και οι δύο βουλευτές: «Προσωπικά μέχρι ώρας δεν έχω δεχθεί επίθεση παρά μόνο υποστήριξη. Φυσικά και υπάρχει πάντα ένα “γιατί;’’, αλλά μου ζητούν να συνεχίσω σημειώνοντας πάντα πως ξέρουν μετά από τόσα χρόνια ποια είμαι», λέει η βουλευτής. Ο συνάδελφός της έχει λίγο διαφορετικές εμπειρίες: «Μου την έπεσε κανονικά μια παρέα αποκαλώντας με “πουλημένο’’ και “ψεύτη’’. Πρόκειται όμως για μεμονωμένο γεγονός. Συνήθως είτε στέκονται αποστασιοποιημένοι απέναντί σου είτε εμφανίζονται συγκαταβατικοί».