Αττίλας: Μια άγρια εισβολή που ο Ερντογάν βάπτισε ειρηνική

Όλα όσα αποκάλυψε η επικεφαλής Ανθρωπιστικών Θεμάτων, Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, Άννα Αριστοτέλους στην κυπριακή ειδησεογραφική ιστοσελίδα Cyprus Times και στο protothema.gr είναι φρικιαστικά, τραγικά, αδιανότητα.

Αν κάποιος γνώριζε το τι ακριβώς έχει συμβεί -ας δίδασκαν στα σχολεία την αληθινή ιστορία αυτού του τόπου και άφηναν κατά μέρος τις αστειότητες πως δεν πρέπει να αναμοχλεύουμε το παρελθόν- θα κρατούσε άλλη στάση, ιδίως σε σχέση με την ουδετερότητα που κρατούν λόγω συμφέροντος οι ΗΠΑ και μεγάλες χώρες της Ε.Ε. Αν ο κ. Ερντογάν νομίζει πως μπορεί ανεξέλεγχτα να παραποιεί την αλήθεια, να μην του το επιτρέψουμε εμείς. Κάποτε η εξωτερική πολιτική θα πρέπει να έχει ως γνώμονα το δίκαιο και σε αυτήν την περίπτωση το Διεθνές Δίκαιο.

Η Ελλάδα ξεσηκώθηκε και στήριξε με κάθε τρόπο την Ουκρανία απέναντι στην αποτρόπαια εισβολή των Ρώσων, αλλά δεν έκανε το ίδιο με την Παλαιστίνη. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, αλλά με τέτοια συμπεριφορά ας μην απαιτούμε τα δίκαιά μας στους διεθνείς οργανισμούς ή τις διμερείς διπλωματικές σχέσεις.

Ο εφιάλτης με τα λόγια της Άννας Αριστοτέλους

Η κα Αριστοτέλους μίλησε για βιασμούς γυναικών (μέχρι και 80 ετών) αλλά και ανήλικων κοριτσιών από τους Τούρκους εισβολείς, που στιγματίστηκαν για μια ολόκληρη ζωή.

Μίλησε ακόμη και για βιασμούς αντρών, άλλη μια σκοτεινή πλευράς της άγριας, βάρβαρης εισβολής.

Μίλησε για συστηματικούς αλλεπάλληλους ομαδικούς βιασμούς, γεγονός που προϊδεάζει για πρακτική που χρησιμοποιήθηκε ως όπλο για να ταπεινωθούν οι Ελληνοκύπριοι.

Μίλησε για θύματα που παρέμειναν στο σκοτάδι, καθώς ποτέ δεν ομολόγησαν τον βιασμό από φόβο για νέο στιγματισμό: Η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών που υπέστησαν βιασμό δεν είναι ακριβής, «γιατί τα θύματα που δεν μίλησαν αυτά τα 50 χρόνια είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχουν δώσει μαρτυρία».

Οι περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί στις αρμόδιες αρχές είναι περίπου χίλιες

Στα χωριά, όπου έμπαινε ο τουρκικός στρατός, γινόταν διαχωρισμός ανδρών από τα γυναικόπαιδα, τα οποία μετέφεραν σε σχολεία, εκκλησίες, ή άλλους χώρους -ακόμα και στα σπίτια τους – όπου σημειώνονταν και οι βιασμοί. Έχουν καταγραφεί βιασμοί σε εκκλησίες, σε αποθήκες, σε φάρμες, σε χωράφια, σε σχολεία, στον δρόμο. «Υπάρχουν περιπτώσεις βιασμών γυναικών μπροστά στα μάτια των γονέων τους, των παιδιών τους, των συζύγων τους. Έγινανβασανιστήρια τα οποία δε μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους. Είναι εξευτελισμός που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, ούτε υπάρχουν και λέξεις που μπορούν να δώσουν το εύρος των εγκλημάτων».

Ο κοινωνικός αποκλεισμός, ένας δεύτερος βιασμός

«Όσες από αυτές τις γυναίκες επέζησαν, κουβαλώντας αυτόν τον εφιάλτη του 1974, ήρθαν αντιμέτωπες και με μία δεύτερη κόλαση. Τη κόλαση του κοινωνικού αποκλεισμού, της εγκατάλειψης, και του ιδιότυπου ρατσισμού. Η κοινωνία της Κύπρου συμπεριφέρθηκε στα θύματα ως να ήταν μιάσματα. Αποτελούσε ντροπή για την οικογένεια, η ομολογία ότι δικό τους άτομο υπέστη βιασμό».