Το μεγαλύτερο γκολ της ζωής τους! (φωτό+βίντεο)

Ήταν πριν από μερικούς μήνες, όταν έκανε το γύρο του κόσμου η είδηση, ότι η 29χρονη Σαχάρ Χονταγιαρί από το Ιράν αυτοπυρπολήθηκε έξω από το δικαστήριο όπου οδηγήθηκε μετά τη σύλληψή της από τις Αρχές, προσπαθώντας να εισχωρήσει στο γήπεδο Αζαντί της Τεχεράνης, για να παρακολουθήσει ένα ματς της αγαπημένης της ομάδας, «Εστεγκλάλ» στο πλαίσιο του «Champions League» της Ασίας.

Εκείνη, όπως και όλες οι γυναίκες στις χώρες του Ισλάμ, υποβάλλονται από την άκρως πουριτανική και θεοκρατική κοινωνία, σε παράλογες απαγορεύσεις, όπως το να μην παρακολουθούν αγώνες σε γήπεδα(!).

Γυναίκες, που έχουν υποστεί διωγμούς και βασανιστήρια στις πατρίδες τους, μπαίνουν σε βάρκες-ερείπια και ρισκάρουν τις ζωές τους για να σωθούν, αναζητώντας καταφύγιο σε άλλες χώρες, όπως είναι και η Ελλάδα.

Προσφυγοπούλες, που ξεκινούν από την αρχή, σε έναν ξένο τόπο και μέσα στην ατυχία τους συναντούν ανθρώπους που τους απλώνουν το χέρι και τους ξυπνούν ξανά τη θέληση για ζωή. Ακριβώς όπως κάνει η Κατερίνα Σάλτα, η «ψυχή» της ποδοσφαιρικής ομάδας «Hestia FC», της πρώτης στην χώρα μας, που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες πρόσφυγες, την οποία ίδρυσε σε συνεργασία με το «Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας» (International Olympic Truce Center), όπου κατέχει τη θέση «Sport for Protection Program Manager».

Η ίδια μίλησε στο iapopsi.gr για τη δράση της ομάδας, τις συγκινητικές ιστορίες των παικτριών και όλα όσα η καθεμιά τους ονειρεύεται για το μέλλον.

Ένα μέλλον, που για πρώτη φορά στη ζωή τους έχει χρώμα λευκό, όπως η ελπίδα…

 

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Αρκετοί είναι αυτοί που σκέφτονται ότι θα ήθελαν κάπως, κάπου, κάποτε να απαλύνουν με κάποιον τρόπο τον πόνο του διπλανού τους, ωστόσο μένουν στα λόγια. Εσείς, όμως το κάνατε πράξη, ιδρύοντας την 1^η ομάδα ποδοσφαίρου για προσφυγοπούλες στην Ελλάδα. Τι ήταν αυτό που έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την απόφασή σας;

«Ανάμεσα στους πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους και βρίσκονται στην Ελλάδα, είναι και πάρα πολλές γυναίκες, οι οποίες είναι μια ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα. Η δημιουργική απασχόληση, όπως ο αθλητισμός, είναι ιδιαίτερα σημαντική ανάγκη, ειδικά για άτομα που ζουν ακόμη κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και έχουν υποστεί ισχυρό ψυχολογικό τραύμα. Καθώς δεν υπήρχαν αντίστοιχα προγράμματα για γυναίκες πρόσφυγες και με γνώμονα την προστασία, ψυχική ενδυνάμωση και κοινωνική ένταξη τους, το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας ίδρυσε την “Hestia FC“, τον Μάρτιο του 2019.

»Προσωπικά, βρίσκομαι στον χώρο του Προσφυγικού τέσσερα χρόνια, αρχικά σαν εθελόντρια και στη συνέχεια σαν εργαζόμενη. Είναι ένα αρκετά δύσκολο και ψυχοφθόρο πεδίο και πολλές φορές έχω ερωτηθεί πώς μπορώ και το κάνω. Η απάντηση είναι πάντα η ίδια: δεν ξέρω πως να ΜΗΝ κάνω κάτι για αυτό. Εννοώ ότι μου είναι αδύνατο να παρακολουθώ συνανθρώπους μας να αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσκολίες και να μένω αμέτοχη, άπραγη».

Υπήρξαν κάποιες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε στην αρχή ή άλλες, που προέκυψαν στην πορεία;

«Οι δυσκολίες, ειδικά στο Προσφυγικό, είναι συνεχείς. Πάρα πολλές φορές πρέπει να αναθεωρήσεις και να επανασχεδιάσεις. Τίποτε δεν είναι δεδομένο γενικά στη ζωή, πολύ περισσότερο στον συγκεκριμένο χώρο. Αρχικά, δεν μπορούσαμε να βρούμε παίκτριες. Στη συνέχεια, αντιμετωπίσαμε δυσκολία επειδή δεν είχαν τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα και δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν στις αποστολές μας στο εξωτερικό. Επίσης, προσωπικές τους αναπάντεχες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε μαζί, καθώς είμαστε μία ομάδα εντός και εκτός του γηπέδου. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε, είναι εκείνη της χρηματοδότησης. Μέχρι σήμερα το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας δεν έχει λάβει καμία οικονομική υποστήριξη για την “Hestia“».

Τι είναι αυτό, που πιστεύετε ότι κάνει τις γυναίκες της ομάδας να ενεργούν σαν «μια γροθιά» εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου;

«Ο αθλητισμός ενώνει. Είμαστε πραγματικά μία οικογένεια, με τελείως διαφορετικά αλλά και συνάμα όμοια βιώματα. Και όπως κάθε οικογένεια, αγωνιζόμαστε και αλληλοϋποστηριζόμαστε εντός και εκτός γηπέδου. Έχουν δυνατό κίνητρο, πολύ μεγαλύτερο από ό,τι θα είχε κάποια άλλη γυναίκα, εξαιτίας των δυσχερών συνθηκών ζωής που είχαν και στις χώρες τους, αλλά και εδώ. Προσπαθούν να εξελιχθούν σε κάθε επίπεδο και να αποδείξουν στην τοπική κοινωνία, στον προσωπικό τους περίγυρο -ακόμη και αν αυτός βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά- αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό. Και εξαιτίας αυτού συν το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη ζωή τους νιώθουν ελεύθερες ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας ή οικογενειακής κατάστασης, αυτόματα νιώθουν «ένα». Νιώθουν ότι δεν είναι πλέον μόνες. Είναι το μοναδικό αίσθημα του «ανήκειν» που προσφέρει ο αθλητισμός και ενεργούν σαν «μία γροθιά», όπως ορθά περιγράψατε».

Ποια είναι η ιστορία από όλες όσες σας έχουν αφηγηθεί, που σας έχει αγγίξει λίγο παραπάνω;

«Πραγματικά η καθεμία έχει μοναδική ιστορία. Και καθώς υποδεχόμαστε διαρκώς νέες παίκτριες, εκπλησσόμαστε κάθε φορά με αυτά που ακούμε. Υπάρχουν και ιστορίες που δε γνωρίζουμε ακόμη, δεν τις πιέζουμε να μας πουν το ιστορικό τους, το μοιράζονται μαζί μας μόνο όταν εκείνες νιώσουν έτοιμες. Από τις πιο δυνατές ιστορίες είναι εκείνη της Λέιλα. Ο σύζυγος της απήχθη από τους Ταλιμπάν πριν από τέσσερα χρόνια και μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουν τι απέγινε. Σαν ζωντοχήρα, αντιμετώπισε τρομερές δυσκολίες, ακόμη και οι συγγενείς της την απέρριψαν. Δεν μπορούσε να βρει εργασία ή σπίτι να νοικιάσει. Αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα της με τα τρία ανήλικα παιδιά της και να μεταβεί στο γειτονικό Ιράν όπου έτυχε της ίδιας αντιμετώπισης. Εκεί, μαζί με τον «άντρα» της οικογένειας, τον 13χρονο τότε γιο της, συζήτησαν για το αύριο και πήραν από κοινού την απόφαση να ρισκάρουν τις ζωές τους για ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Κατάφεραν να φτάσουν ασφαλείς, αλλά και εδώ βρήκαν τεράστιες δυσκολίες.

»Η Λέιλα είχε μεγάλη κατάθλιψη, σε σημείο που γιατρός της εξέφρασε ότι είχε μεγάλη πιθανότητα να πάθει ακόμη και εγκεφαλικό. Εκείνη τη στιγμή τρομοκρατήθηκε, ειδικά για το τι θα απογίνονταν τα παιδιά της στην περίπτωση που πάθαινε κάτι, και αποφάσισε να προσπαθήσει να «πιαστεί» από κάπου, να βρει μία ενασχόληση που θα την ενδυνάμωνε. Και τότε έμαθε για την “Hestia“. Θυμάμαι μία μαζεμένη, ντροπαλή, μη εκφραστική γυναίκα στις πρώτες προπονήσεις. Η αλλαγή είναι θεαματική. Έχει ενδυναμωθεί απίστευτα, έχει πάρει τη ζωή της στα χέρια της, εκφράζει ότι είναι πλέον καλύτερη μητέρα αλλά και ότι η αληθινή ζωή τώρα ξεκινά για εκείνη. Και όλοι εκείνοι που κάποτε της γύρισαν την πλάτη, εκφράζουν πόσο περήφανοι είναι για εκείνη και την παροτρύνουν να συνεχίσει».

Πώς μπορεί κάποια ενδιαφερόμενη να κάνει την εγγραφή της στην «HestiaFC»;

«Μπορεί να επικοινωνήσει με τη σελίδα της ομάδας στο Facebook και θα της αποστείλουμε την απαραίτητη φόρμα συμμετοχής».

Ποιο συναίσθημα υπερτερεί μέσα σας, βλέποντας την ομάδα, στην οποία εσείς δώσατε πνοή, να συμμετέχει σε τουρνουά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;

«Προσωπικά νιώθω εξαιρετικά δικαιωμένη. Η ιδέα για την ομάδα αυτή γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 2018. Το κυνήγησα πολύ, φρόντισα να εκπαιδευτώ από διεθνείς φορείς ώστε να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί ορθά. Στη συνέχεια χτύπησα την πόρτα πολλών οργανώσεων για να το κάνουμε πράξη. Ήρθα αντιμέτωπη με θετικά σχόλια αλλά και με δυσπιστία έως αδιαφορία, πολλές πόρτες που χτύπησα, έκλεισαν ή δεν άνοιξαν ποτέ. Όμως το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας πίστεψε στην αναγκαιότητα και σημαντικότητα ενός ανάλογου προγράμματος από την πρώτη μέρα.

»Παρά τις δυσκολίες και τη δυσπιστία πολλών, καταφέραμε όχι απλά να πραγματοποιήσουμε όσα οραματιζόμασταν αλλά να επιτευχθούν πολύ περισσότερα. Η “Hestia FC” έχει παίξει έξι φιλικά παιχνίδια, έχει οργανώσει έντεκα εκδηλώσεις σε τοπικό επίπεδο -από παρουσιάσεις σε Κολλέγια και σε ΜΚΟ, μέχρι εκπαιδευτικές ημερίδες για τους επαγγελματίες του Ελληνικού ποδοσφαίρου και street football events ανοιχτά για το κοινό. Έχουμε συμμετάσχει σε πέντε τοπικά και έξι διεθνή συνέδρια και σε τρία τοπικά και τέσσερα διεθνή τουρνουά. Στο ένα από αυτά μάλιστα στεφθήκαμε πρωταθλήτριες Ευρώπης!

»Το Δεκέμβριο, το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας ήταν υποψήφιο για την “Hestia FC“, στα “Peace and Sport Awards“. Μπορεί να μην το πήραμε, αλλά το γεγονός ότι επιλεχθήκαμε για ένα τόσο σημαντικό διεθνές βραβείο, μόλις οκτώ μήνες από τη γέννηση της ομάδας, καθώς και το ότι η Shakiba από το Αφγανιστάν ταξίδεψε μαζί μας στο Μονακό και επιλέχθηκε σαν μία από τους ομιλητές στην τελετή απονομής, είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. H 22χρονη παίκτριά μας προλογίστηκε από τον Didier Drogba (ο διεθνούς φήμης ποδοσφαιριστής με καταγωγή από την Ακτή Ελεφαντοστού).

»Όλοι, λοιπόν στο Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας νιώθουμε εξαιρετικά υπερήφανοι για όσα έχουν επιτευχθεί μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ειδικά για την αναγνώριση της προσπάθειάς μας σε διεθνές επίπεδο».

Τι θα λέγατε για να παρακινήσετε κάποια που έχει μάθει για την ύπαρξη της ομάδας αλλά διστάζει να σας προσεγγίσει, να βρει το θάρρος να το κάνει;

«Ας έρθει απλά να μας γνωρίσει σε μία προπόνηση ή εκδήλωση. Θα έχει τη δυνατότητα να συνομιλήσει καταρχάς με τις παίκτριές μας και να κατανοήσει το πώς άλλαξε η ζωή τους μέσα από τη συμμετοχή τους στην “Hestia FC“. Δεν χάνει τίποτα με το να προσπαθήσει. Και αν ο δισταγμός προκύπτει από το γεγονός ότι δεν έχει πρωτύτερη ποδοσφαιρική εμπειρία… η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση την προπονήτριά μας, καμία μας δεν είχε!».

Ποια είναι η συνήθης αντίδραση όσων βλέπουν την «Hestia» να βάζει τα δυνατά της στο γήπεδο ή να παρακολουθεί από τις κερκίδες, όπως έγινε πρόσφατα στον αγώνα Εθνικής Ελλάδος-Φινλανδίας;

«Οι αντιδράσεις ποικίλλουν. Αρκετοί μας υποστηρίζουν, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που είναι διστακτικοί έως αρνητικά προσκείμενοι. Όταν έρθουν όμως σε επαφή με τις παίκτριές μας, όταν τις γνωρίσουν, ακούσουν τις ιστορίες τους και αντιληφθούν τι έχουν αντιμετωπίσει στη ζωή τους και πώς ο κόσμος τους άλλαξε μέσα από μία μπάλα, συνήθως αλλάζουν άποψη. Είναι αρκετές οι φορές που στο τέλος ενός αγώνα γινόμαστε μία μεγάλη αγκαλιά και μοιραζόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε από κοινού να αλλάξουμε τον κόσμο και τα διάφορα στερεότυπα μέσω του ποδοσφαίρου, κλωτσώντας μαζί!».

Τι σας λένε για το πώς ονειρεύονται τη ζωή τους από εδώ και στο εξής;

«Αδημονούν να λάβουν απάντηση για το αίτημα ασύλου τους -στις περισσότερες περιπτώσεις εκκρεμεί εδώ και χρόνια- ώστε να μπορέσουν να ταξιδέψουν και να επανενωθούν μετά από χρόνια με συγγενείς τους που βρίσκονται σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά και για να παίξουν ποδόσφαιρο! Γιατί όλες εκφράζουν ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ το ποδόσφαιρο, ό,τι και αν φέρει το μέλλον. Ονειρεύονται να σπουδάσουν, να βρουν μία εργασία. Οι μητέρες οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Όλες αποζητούν μία σταθερότητα και την αίσθηση της ασφάλειας. Τέλος, το μεγαλύτερό τους όνειρο θα ήταν να λυθούν τα προβλήματα, να σταματήσει ο πόλεμος και οι διενέξεις στις χώρες τους. Αλλά δεν το θεωρούν ρεαλιστικό σενάριο. Επομένως, αδημονούν να χτίσουν το μέλλον τους στη δεύτερή  τους πατρίδα, όπως αποκαλούν την Ελλάδα».

Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα της ομάδας το επόμενο διάστημα;

«Είναι πολλά τα σχέδιά μας για το 2020. Καταρχάς ξεκινήσαμε πρόσφατα τη συνεργασία μας με την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και έχουμε ένα πλούσιο πρόγραμμα κοινών δράσεων για τη νέα χρονιά. Αρκετοί είναι και οι φιλικοί αγώνες αλλά και οι εκδηλώσεις που έχουμε προγραμματίσει με Ελληνικές ομάδες αλλά και με Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών. Τέλος θα συνεχίσουμε τη δράση μας σε διεθνές επίπεδο και ευελπιστούμε μέσα στο 2020 να υποδεχθούμε ποδοσφαιρικές ομάδες γυναικών προσφύγων από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, σε τουρνουά που θα διοργανώσουμε από κοινού στην Αθήνα».

Με λίγες λέξεις, τι σημαίνει η «Hestia» για εσάς και για καθεμιά τους ξεχωριστά, τώρα που επιτέλους κάνουν κι εκείνες σχέδια για το μέλλον;

«Στο Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας πιστεύουμε ότι ο αθλητισμός είναι ένα ισχυρό “εργαλείο” για την προώθηση της ειρήνης. Όπως και σε όλα τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, στόχος είναι να γίνει κατανοητή η δύναμη του αθλητισμού μέσα από τα ιδανικά του Ολυμπισμού και της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, καθώς και να διασφαλίσει ότι αυτή η αρχαία ειρηνευτική συμφωνία θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην προώθηση της ειρήνης, του διαλόγου και της συμφιλίωσης μεταξύ των μελλοντικών γενεών. Άρα για εμάς η “Hestia” είναι ένα από τα προγράμματά μας που μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στα παραπάνω και οι παίκτριες της ομάδας έχουν αποδείξει ότι είναι κατάλληλες πρέσβειρες για να προωθηθεί και να επιτευχθεί ο στόχος αυτός. Για εκείνες θα δανειστώ τις δικές τους λέξεις: ελευθερία, δύναμη, ελπίδα, οικογένεια, αγάπη!».

Η Κατερίνα Σάλτα και οι παίκτριες της ομάδας που πήρε το όνομά της από τη θεά Εστία της ελληνικής μυθολογίας, μιλούν για το τι σημαίνει να είναι μέλη της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας στην Ελλάδα, που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες πρόσφυγες:

 

 

«Μια μπάλα κατά των διακρίσεων»: