Ο Γιαν(ν)ης, το θεριό και η Ρίτα Χέιγουορθ

«Η τελευταία έξοδος, Ρίτα Χέιγουορθ» είναι ο τίτλος μιας παλαιότερης ταινίας όπου ένας τραπεζίτης (τον ενσαρκώνει ο Τιμ Ρόμπινς), καταδικασμένος άδικα για τον φόνο της γυναίκας του, καταφέρνει να αποδράσει από τη φυλακή σκάβοντας επί χρόνια μια τρύπα-τούνελ στο κελί του, την οποία κάλυπτε με μία αφίσα της ντίβας του Χόλυγουντ.

Αυτή την έξοδο από το τούνελ ψάχνουν εναγωνίως Αθήνα και Βρυξέλλες, με την προθεσμία της 5ης Ιουνίου (σ.σ. ημέρα πληρωμής μίας δόσης 304 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ) να εκπνέει, τα τελεσίγραφα να πηγαίνουν και να έρχονται και τα διλήμματα να μην έχουν εύκολες απαντήσεις.

Οι τελευταίες πληροφορίες λένε ότι υπάρχει σύγκλιση τη Ελλάδας με τους πιστωτές της στα θέματα του ΦΠΑ, των πρόωρων συντάξεων και της ενοποίησης ασφαλιστικών ταμείων, ενώ σύμφωνα με άλλες διαρροές στη μαραθώνια συνεδρίαση της ομάδας διαπραγμάτευσης που έγινε το Σάββατο συντάχθηκε ακόμη και προσχέδιο συμφωνίας με τους εταίρους.

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό το σκηνικό είναι τόσο ρευστό και τα δεδομένα αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγα 24ωρα πριν –την Πέμπτη το βράδυ– η Κριστίν Λαγκάρντ ισχυριζόταν ότι το GREXIT «είναι μία πιθανότητα» που «δεν θα σημάνει και το τέλος του ευρώ».

Στον αντίποδα, την περασμένη Πέμπτη έγινε γνωστή η εξαμηνιαία έκθεση της ΕΚΤ για την ευρωπαϊκή οικονομία, σύμφωνα με την οποία σε περίπτωση ελληνικού ατυχήματος η Ευρωζώνη θα απολέσει ολόκληρο το ποσοστό (1,8%) αύξησης του ΑΕΠ της και το GREXIT θα της κοστίσει περί τα 180 δισ. ευρώ!

Αλαλούμ θα πει κάποιος, αλλά οι γνωρίζοντες από διαπραγματεύσεις κατανοούν πως μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη των συνομιλιών της Ελλάδας με τους πιστωτές της, το καρότο θα εναλλάσσεται με το μαστίγιο. Θα γίνονται και θα ακούγονται πολλά και σε πολλά (τεχνικά και πολιτικά) επίπεδα.

Η στρατηγική είναι να φοβηθεί είτε το… θεριό είτε ο Γιάν(ν)ης. Το καλό στην υπόθεσή μας είναι ότι συνήθως συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Ποιος, άλλωστε, μπορεί να πει στα σοβαρά ότι οι διαπραγματεύσεις θα χαλάσουν για 1 δισ. ευρώ της διαφοράς του δημοσιονομικού κενού ή ότι μια ολόκληρη χώρα θα πεταχτεί στον Καιάδα της χρεοκοπίας για μία απλήρωτη δόση 304 εκατομμυρίων;

Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι δεν υφίσταται το δίλημμα για το αν η κυβέρνηση πρέπει να φτάσει μέχρι την οριστική ρήξη. Όσο κι αν γοητεύονται οι ακροατές της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ από τα ηρωικά συνθήματα «μη υποταγής στους ξένους τοκογλύφους», καλό θα ήταν να εξηγήσουν τι ακριβώς θα σημάνει για τους καταταλαιπωρημένους πολίτες αυτής της χώρας η χρεοκοπία και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Γιατί αν η μετάβαση είναι μεν ΕΠΩΔΥΝΗ (άμεση και σε υπέρμετρο βαθμό υποτίμηση της αγοραστικής ικανότητας, με παράλληλες «μαύρες» αγορές βασικών προϊόντων) αλλά ΣΥΝΤΟΜΗ (σ.σ. δύο, πέντε ή 10 χρόνια όπως συνέβη με την Αργεντινή;), τότε γιατί δεν αποδεχόμαστε τους επαχθείς όρους των δανειστών (κατά τον κύριο Τόμσεν, τα 300 ευρώ είναι μια χαρά μισθός για τους Βαλκάνιους Έλληνες) και να χρηματοδοτήσουμε την οικονομία μας με τα δανεικά τους;

Στο δια ταύτα και επειδή δεν υπάρχουν ούτε εύκολες λύσεις ούτε εύκολες επαναστάσεις, η άποψη της… «ΑΠΟΨΗΣ» παραμένει ίδια: Η συμφωνία είναι στον δρόμο, έστω κι αν δεν «αφιχθεί» εντός της σήμερον. Ας περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε αν τελικά to deal με τους δανειστές θα είναι μία αμοιβαία επωφελής συνθηκολόγηση ή ένας επώδυνος συμβιβασμός. Και τότε θα ξέρουμε αν στην έξοδο του τούνελ μας, τον Γιάν(ν)η τον περιμένει η εκθαμβωτική Ρίτα ή το καταχθόνιο θεριό…