Η «ανέλπιστη» ευφορία του αποκλεισμού…

Του Χρήστου Φασούλα

Διαβάζω σε ρεπορτάζ έγκυρης αθλητικής εφημερίδας: «Ύστερα από τον ανέλπιστο αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από την επόμενη φάση του Europa League…»

Στοπ. Έως εδώ, δεν χρειάζεται να πάμε παρακάτω. Άσε που δεν διάβασα παρακάτω, δεν ήταν απαραίτητο. Έφτανε η εισαγωγή για να μου κάνει το μυαλό κουρκούτι, φαντάσου να διάβαζα και το υπόλοιπο κείμενο.

Τι πάει να πει «ανέλπιστο»; Με απλά λόγια, πάει να πει ότι έχει συμβεί κάτι το οποίο δεν έχεις διανοηθεί ούτε καν να το ελπίσεις. Επομένως, εξυπακούεται ότι αυτό το «κάτι» είναι πάντα ευχάριστο.

Συνεπώς, το κομμάτι που ξεκίνησα να διαβάζω θα πρέπει να υπονοούσε ότι στον Παναθηναϊκό παρακαλούσαν και προσεύχονταν να αποκλειστούν, έλα μωρέ, ποια Ευρώπη τώρα, να μείνουμε απέξω να τελειώνει το παραμύθι… Ε, ναι, κάπως έτσι, δεν εξηγείται αλλιώς.

Για να σοβαρευτούμε: ένας ευρωπαϊκός αποκλεισμός (και μάλιστα μιας ομάδας με ευρωπαϊκή παράδοση και κύρος) δεν μπορεί να είναι ΠΟΤΕ ανέλπιστος. Μπορεί να είναι αναπάντεχος, απροσδόκητος, απρόσμενος, δόξα το θεώ η ελληνική γλώσσα είναι πλουσιότατη. Αλλά ανέλπιστος, ρε μεγάλε; Από πού κι ως πού;

Και το κακό είναι ότι αυτό που διάβασα το ’χω ξαναδιαβάσει άπειρες φορές σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Και το ’χω ακούσει άλλες τόσες. Το επίθετο «ανέλπιστος -η -ο» και το επίρρημα «ανέλπιστα» είναι μία από τις πλέον ταλαιπωρημένες λέξεις της ελληνικής γλώσσας…

Αλλά τι ψάχνω να βρω, θα μου πεις. Η ταλαιπωρία της ελληνικής γλώσσας από τους κονδυλο(μαρκουτσο)φόρους είναι αφόρητα μεγάλη για να βγάλει κανείς άκρη.

Ή μάλλον όχι αφόρητα· ανέλπιστα…