«Μητέρα των μαχών» η εκλογή Προέδρου

Εν μέσω καταγγελιών, κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν εισέλθει στην τελική ευθεία για τη μητέρα των μαχών, που είναι η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, πιθανότατα τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Από τη μία η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι μπορεί να εκλεγεί ο διάδοχος του Κάρολου Παπούλια, και από την άλλη η αντιπολίτευση ισχυρίζεται πως ο νέος Πρόεδρος θα εκλεγεί μετά τις εκλογές που θα γίνουν τον Μάρτιο.

Του Αλέξανδρου Μιχαήλ

Όπως, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό, η χώρα κινείται και πάλι σε μια κλωστή, την ίδια στιγμή που εξελίσσονται κινήσεις στο παρασκήνιο για το χρέος και την προεδρική εκλογή. Ο Αντώνης Σαμαράς έδειξε με την ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Παρασκευή τη στρατηγική που θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, με φόντο την προεδρική εκλογή – και ενδεχομένως και τις βουλευτικές εκλογές, εάν δεν εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οι έντονοι τόνοι που χρησιμοποίησε και οι προσωπικές επιθέσεις στον Αλέξη Τσίπρα αποτελούν μέρος του σχεδίου του για πλήρη αποδόμηση των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για προσωπική απαξίωση του βασικού αντιπάλου του. Με βασικό στόχο την επίτευξη της προεδρικής πλειοψηφίας, ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει αλλαγή του κλίματος με κινήσεις και πρωτοβουλίες όπως αυτές που ανακοίνωσε στη Βουλή, δηλαδή των 100 δόσεων για τα ληξιπρόθεσμα, την κατάργηση της προσωποκράτησης για χρέη, ρυθμίσεις για τα «κόκκινα δάνεια».

Πολλά όμως στηρίζει στην εξεύρεση μιας θετικής λύσης για το ελληνικό χρέος. Η επίτευξη της προεδρικής πλειοψηφίας για την αποφυγή των πρόωρων εκλογών, όπως αναγνωρίζει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, περνάει μέσα από την αλλαγή του κλίματος και των συνθηκών. Γι’ αυτό και ο ίδιος διαχώρισε πλήρως την ψηφοφορία από αυτήν που θα γίνει για την προεδρική εκλογή το 2015, όταν οι πολίτες θα καταλάβουν ότι έχουν αλλάξει οι συνθήκες.

Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ

Την ίδια ώρα διαφαίνεται και η τακτική τού ΣΥΡΙΖΑ. Ο μεν Αλ. Τσίπρας άσκησε υποτονική πίεση στην ομιλία του προς την κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό, θέλοντας να περάσει το μήνυμα στην κοινωνία πως είναι ο εν αναμονή πρωθυπουργός και ασχολείται περισσότερο με τα προβλήματα του τόπου, παρά με το πώς θα κοντραριστεί με τους Σαμαρά – Βενιζέλο. Είναι χαρακτηριστική η κίνησή του προς τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη, όταν αρνήθηκε να απαντήσει στην επίθεση που του έγινε από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Χτίζοντας πάνω στην ατζέντα της Θεσσαλονίκης, όπου για πρώτη φορά είχε υπαινιχθεί σαφώς ότι έχει επίγνωση και των διαθέσεων των πιστωτών, για τους οποίους εκτιμά πως αναμένουν το ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παίζει πλέον το «χαρτί» του παίκτη, ο οποίος κινείται με τη λογική ότι αυτός είναι ο ρυθμιστής των εξελίξεων. Υπό την έννοια αυτή, ο Αλ. Τσίπρας συνέδεσε όλες τις εξελίξεις με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, λέγοντας ότι «η εμπιστοσύνη που ζητεί η κυβέρνηση θα είναι πολύ μακριά από τους 180 που χρειάζονται για την εκλογή Προέδρου».

Κατά τον τρόπο αυτό, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πλέον ότι και έναντι των Βρυξελλών, του Βερολίνου και των λοιπών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων θα επιχειρήσει να διαχειριστεί την επόμενη πολιτική περίοδο ως εν δυνάμει πρωθυπουργός ή πάντως ως παράγων με καθοριστική επιρροή στις επικείμενες συζητήσεις για τα μείζονα ζητήματα, μεταξύ των οποίων και αυτό του χρέους.

Από την άλλη, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ πιο επιθετικά. Πρώτος και καλύτερος ο Γιάννης Δραγασάκης, που μίλησε για συμφέροντα που κανονίζουν τις δουλειές τους με ένα τηλεφώνημα στο Μαξίμου, ενώ ακολούθησε ο Πάνος Σκουρλέτης που μίλησε για προσπάθεια εξαγοράς βουλευτών για να μην πέσει η δικομματική κυβέρνηση. Μάλιστα, με παρέμβαση της Ευτέρπης Γκουτζαμάνη ξεκίνησε δικαστική έρευνα για τις συγκεκριμένες καταγγελίες.

Η «ειδική» κυβέρνηση

Βέβαια, έντονες συζητήσεις και ποικίλες ερμηνείες προκάλεσαν οι παρεμβάσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και ανεξάρτητων, οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ του σχηματισμού μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού ή ειδικού στόχου. Η κίνηση τουλάχιστον 10 βουλευτών με ετερόκλητες απόψεις να ανοίξουν το συγκεκριμένο θέμα εν όψει της προεδρικής εκλογής αναζωπύρωσε διάφορα σενάρια για πολιτικές εξελίξεις.

Παρά το γεγονός ότι τόσο από το Μέγαρο Μαξίμου και τη Χαρ. Τρικούπη όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συμμερίζονται αυτές τις απόψεις, τα ερωτήματα για τις πραγματικές επιδιώξεις των όσων ενίσχυσαν τη συγκεκριμένη συζήτηση πολλαπλασιάστηκαν.

Τον χορό των επίμαχων παρεμβάσεων άνοιξε πρώτος ο ανεξάρτητος βουλευτής, προερχόμενος από τη ΔΗΜΑΡ, Σπύρος Λυκούδης, ο οποίος πρότεινε κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» στη βάση μιας συμφωνίας των βασικών πολιτικών δυνάμεων της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης για έξοδο από την κρίση και αποφυγή των εκλογών. Στην ίδια γραμμή κινήθηκε και ο έτερος ανεξάρτητος βουλευτής, επίσης προερχόμενος από τη ΔΗΜΑΡ, Βασίλης Οικονόμου. Ακολούθησε από το ΠΑΣΟΚ ο Νίκος Σηφουνάκης, που δεν έκρυψε το ενδιαφέρον του για τη δημιουργία ενός «μεγάλου συνασπισμού», ενώ ο «πράσινος» βουλευτής Θάνος Μωραΐτης συνέδεσε μια τέτοια κυβερνητική λύση με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ως επιστέγασμα ήλθε και η παρέμβαση του πρώην υπουργού, Δημήτρη Κρεμαστινού, που τάχθηκε υπέρ της συγκρότησης μιας κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας «ειδικού στόχου» με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής ή με εναλλασσόμενη πρωθυπουργία των αρχηγών των κομμάτων που θα τη συγκροτούν.

Παρόμοιες προτάσεις σε ένα πλαίσιο εθνικών συγκλίσεων και συναινέσεων ετέθησαν και από ανεξάρτητους βουλευτές, ενώ αρκετοί διευκρινίζουν ότι κάτι τέτοιο θα διευκόλυνε την προεδρική εκλογή και άρα και τη δική τους στάση, ώστε να αποφευχθούν οι εκλογές.

Ο Χρήστος Αηδόνης μιλάει για κοινή εθνική προσπάθεια μέσω της απαιτούμενης εθνικής συνεννόησης, ο Γιώργος Νταβρής ζητεί συνεννόηση σε βασικά ζητήματα, ο Γιάννης Κουράκος θέτει το θέμα του διαλόγου με υπευθυνότητα, ειλικρίνεια και αξιοπιστία, ο Κώστας Γιοβανόπουλος τονίζει πως απαιτείται εθνική συνεννόηση και ενότητα, ενώ υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας τάσσονται και άλλοι συνάδελφοί τους, όπως οι Γιώργος Κασαπίδης και Πάρης Μουτσινάς, ενώ ο Βύρων Πολύδωρας υπεραμύνεται της συνεννόησης για μια εθνική στρατηγική.