Πολιτικός στρουθοκαμηλισμός: Σε κρίση το πολιτικό σύστημα;

Τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι απογοητευτικά από κάθε άποψη. Αποδεκατίζουν ένα ήδη τραυματισμένο κόμμα, το διαβάλουν ηθικά, αναδεικνύουν προσωπικές αντιπαλότητες, υποβαθμίζουν τον ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, συμβάλλουν σε μια ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, λίγους μήνες μετά τις ευρωεκλογές και την τεράστια αποχή.

Με αφορμή τις δηλώσεις και τις αντιδηλώσεις φίλων του Κασσελάκη και στελεχών ή μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, που συμμετέχουν στην ομάδα των “87” ή “100”, κυβερνητικοί παράγοντες, όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, εκτόξευσαν βέλη που μιλούν για μόρφωμα, κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό κ.λπ., μη παίρνοντας υπόψη πως η προσπάθεια πλήρους απαξίωσης του 2ου μέχρι πρότινος κόμματος, ενισχύει τις φυγόκεντρες τάσεις του εκλογικού σώματος. Ένα κόμμα που ανέλαβε την εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες και άρα τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού (φυσικά βάση του εκλογικού συστήματος), δεν μπορεί να στοχοποιείται με μη πολιτικούς όρους, καθώς έτσι νομιμοποιείται η χωρίς όρια και χωρίς πολιτικές προϋποθέσεις πολιτική αντιπαράθεση. Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση μπορεί να αποδεκατίζουν τον αντίπαλο, αλλά δεν προσφέρουν και τα εχέγγυα μιας υγιούς και αποτελεσματικής πορείας.

Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να πέρασε από τις όποιες συμπληγάδες της εσωκομματικής εκλογικής αναμέτρησης χωρίς τραύματα -κι ας λησμονήθηκαν μπροστά στο “κοινό συμφέρον” τα λόγια που αντάλλαξαν Ανδρουλάκης-Δούκας- όμως η πολιτική σοβαρότητα και ο έντιμος δημοκρατικός διάλογος φαίνεται πως δεν ανακτήθηκαν. Αυτό που αναδείχτηκε στις ομιλίες και τις αντιπαραθέσεις -χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το απο πού προέρχεται το κόμμα- είναι η κομματική εμπάθεια και η αντίληψη μιας εξουσίας αυτοσκοπό. Εξ αρχής ο κ. Ανδρουλάκης είχε βάλει στόχο να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που δεν πέτυχε στις ευρωεκλογές, γι’ αυτό και τέθηκε υπό αμφισβήτηση, και με την ίδια εμμονή δείχνει να βαδίζει το δεύτερο κόμμα της κεντροαριστεράς. Ναι, ασφαλώς, θέλουν να αλλάξουν την Ελλάδα, αλλά με ποιο διακριτό πολιτικό βηματισμό; Ή μήπως πιστεύουν, όπως η Μιλένα Αποστολάκη, ότι «το ΠΑΣΟΚ γέννησε ξανά ένα σύγχρονο, αυθεντικό κίνημα του 21ου αιώνα».

Το εκλογικό σώμα, χωρίς να γνωρίζει, κάποιες στιγμές αποδεικνύεται εξαιρετικά σκληρό απέναντι στην αμετροέπεια, κάτι που φαίνεται να πληρώνει αλλά δεν αντιλαμβάνεται ούτε το κυβερνών  κόμμα που πιστεύει, όπως και το ΠΑΣΟΚ, πως η συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ θα του δώσει νέες ανάσες κι ας μην αλλάξει ούτε τόνο στο πρόγραμμά του.

Τα τρία πολιτικά κόμματα τα ενδιαφέρει, άραγε, ο κόσμος που έχει πάει σπίτι του απογοητευμένος από το πολιτικό σύστημα; Αν ναι, ας ενισχύσει τη Δημοκρατία και ας αντιπαρατεθεί στο πλαίσιο ενός ακριβοθώρητου πολιτικού πολιτισμού, όπως έλεγε κάποτε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος.