Το… σουβλάκι είναι ο εχθρός της κυβέρνησης

Απολύτως δικαιολογημένα τα φλας της ειδησεογραφίας αναβοσβήνουν για τον αυριανό μεγάλο εκλογικό τελικό του ΠΑΣΟΚ, όπου θα ανακηρυχθεί ο νέος ή ο αναβαπτισμένος πρόεδρος με τον οποίο θα πορευτεί το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές του 2027.

Το γεγονός ότι αυτό το πολιτικό-δημοσιογραφικό ενδιαφέρον ξεπερνά τα στενά κομματικά όρια δεν είναι παράλογο, ειδικά σε μία συγκυρία όπου στον έτερο πόλο της αντιπολίτευσης, στον ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν φιλότιμες… αυτοκτονικές προσπάθειες να διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν. Αυτός, πάντως, που θα έπρεπε να ενδιαφέρεται περισσότερο όλους τους κομματικούς σχηματισμούς για το τι θα βγάλει η «πράσινη» κάλπη της 13^ης Οκτωβρίου είναι ο νεοδημοκρατικός κυβερνητικός «οργανισμός».

Όχι βεβαίως για να ζυγίσει με ποιον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ θα νιώσει πιο ασφαλής πολιτικά και δεν θα διακινδυνεύσει να δει τα «κουκιά» της να λιγοστεύουν. Αλλά γιατί η σοβαρή ανισορροπία που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό πολιτικό σύστημα του «ενάμιση κόμματος» είναι ένα θνησιγενές μοντέλο διακυβέρνηση, που αργά ή γρήγορα θα σκάσει με απροσδιόριστες συνέπειες.

Το αποδίδει εξαιρετικά σε ένα από τα τελευταία του άρθρα ο γνωστός αθλητικογράφος Αντώνης Πανούτσος (σ.σ. ήταν και υποψήφιος της Ν.Δ. στον δυτικό τομέα της Αθήνας στις εκλογές του 2019) γράφοντας ότι η κυβέρνηση «βρίσκεται στη θέση να κυβερνάει χωρίς αντιπολίτευση» και πως «όσοι ξέρουν από μηχανοκίνητο αθλητισμό ξέρουν και πόσο εύκολο είναι ο οδηγός να χάσει τον ρυθμό του επειδή δεν έχει αντίπαλο να τον πιέζει. Η κυβέρνηση πρέπει να μείνει συγκεντρωμένη στον αγώνα για μια καλύτερη καθημερινότητα(…)».

Και όντως η καθημερινότητα είναι ο μεγάλος αντίπαλος της κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ενδέχεται στο Μέγαρο Μαξίμου και στην οδό Πειραιώς να μην έχουν αντιληφθεί ότι η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, η μείωση της ανεργίας και οι εισροή πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης είναι δίχως άλλο σπουδαίες οικονομικές επιδόσεις, αλλά δεν γεμίζουν το κυριακάτικο τραπέζι της μέσης ελληνικής οικογένειας, την ώρα μάλιστα που στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2025 προβλέπεται η είσπραξη επιπλέον 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ από ΦΠΑ και φόρο εισοδήματος.

Υπό αυτό το πρίσμα, αν η στρατηγική της βιώσιμης ανάπτυξης δεν συνταιριαστεί με τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών –κι αυτή δεν είναι μόνο η αύξηση του κατώτατου μισθού–, θα φτάσει νομοτελειακά η στιγμή που η Νέα Δημοκρατία δεν θα χάσει από τον Ανδρουλάκη με τον Δούκα ή από τον Κασσελάκη με τον Πολάκη, αλλά από το κουλούρι και το… σουβλάκι που έχει φτάσει να κοστίζει τέσσερα ευρώ!!!

Υ.Γ.: Με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο του ποδοσφαιριστή Τζορτζ Μπάλντοκ, θα πρέπει οι παροικούντες την ελληνική δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ να αντιληφθούν κάποτε ότι η «δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας» δεν είναι δημοσιογραφία. Και ας μην καταφύγουν κάποιοι στο αφόρητο κλισεδάκι ότι «αυτά θέλει ο κόσμος». Διότι ο κόσμος σαφώς και ενδιαφέρεται να μάθει για την υγεία της «τεράστιας» Μαρινέλλας, σίγουρα θέλει να ενημερωθεί τι συνέβη κι ένας κατά τεκμήριο υγιής αθλητής έχασε άδοξα τη ζωή του ή τι καπνό φουμάρει ο ουρανοκατέβατος νέος αρχηγός ενός κόμματος που μέχρι πριν από λίγα χρόνια κυβερνούσε τη χώρα.

Όλα τα υπόλοιπα, όμως, όπως είναι η αναπαραγωγή της λιποθυμίας ενός καλλιτέχνη πάνω στη σκηνή, το τηλεοπτικό κουτσομπολιό για το πόσα πολυτελές ήταν το διαμέρισμα του ποδοσφαιριστή και το κυνήγι της συμπαθεστάτης σκυλίτσας του κ. Κασσελάκη πoυ έκανε live την ανάγκη της στο παρκάκι, είναι θέματα που επιλέγουν τα ΜΜΕ να σερβίρουν, όχι κατ΄ απαίτηση της τηλεοπτικής πελατείας τους αλλά διότι κάτι έχουν καταλάβει λάθος για το επάγγελμα που κάνουν.