Μια εβδομάδα μετά από την εξόντωση του επικεφαλής της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις συνεχίζουν να σφυροκοπούν τον Λίβανο –και όχι μόνο–, καθιστώντας παντελώς αδιόρατο αν η σφοδρή σύγκρουση θα περιοριστεί στην εξόντωση των εξτρεμιστών της Μέσης Ανατολής ή θα «εξοντώσει» και την παγκόσμια σταθερότητα…

Του Νίκου Τσαγκατάκη

Για χειρουργικό βομβαρδισμό του Ισραήλ σε ένα προάστιο νότια της πρωτεύουσας του Λιβάνου, της Βηρυτού, όπου βρίσκονται πολλές υποδομές της Χεζμπολάχ έκαναν λόγο τα διεθνή ΜΜΕ το πρωί της Παρασκευής περιγράφοντας ότι το χτύπημα είχε στόχο τον άνθρωπο που συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες να είναι ο διάδοχος του δολοφονημένου ηγέτη της σιιτικής παραστρατιωτικής και πολιτικής οργάνωσης του Λιβάνου.

Το όνομα αυτού Χασίμ Σαφιεντίν, ο οποίος είναι μια φιγούρα που βρίσκεται από χρόνια καταχωρισμένη στα… κιτάπια του Τελ Αβίβ και της Ουάσινγκτον. Συγκεκριμένα, ο 60χρονος Σαφιεντίν είναι εξάδελφος του Νασράλα και εντάχθηκε στη Χεζμπολάχ λίγο μετά την ίδρυσή της, το 1985.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα κατάφερε να αναρριχηθεί στα ψηλότερα «πατώματα» της ιεραρχίας της οργάνωσης, φτάνοντας να γίνει επικεφαλής του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Χεζμπολάχ –παρακολουθώντας τα πολιτικά «χαρτοφυλάκια» της οργάνωσης– όντας παράλληλα μέλος του Συμβουλίου Τζιχάντ που διαχειρίζεται τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Χεσμπολάχ. Δεν είναι δε τυχαίο ότι εξαιτίας αυτής του της διαδρομής και δράσης του ο Σαφιεντίν φιγουράρει από τον Μάιο του 2017 στη λίστα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ως «ειδικά χαρακτηρισμένος παγκόσμιος τρομοκράτης».

Όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε διασταυρωθεί αν ο Σαφιεντίν έχει καταφέρει να επιζήσει μια και σύμφωνα με τα διεθνή ρεπορτάζ βρισκόταν σε ένα καταφύγιο, πολλά μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Ωστόσο η όποια κατάληξη δεν αλλάζει τη μεγάλη επιχειρησιακή εικόνα που θέλει το Ισραήλ του Μπέντζαμιν Νετανιάχου να εφαρμόζει βήμα προς βήμα το σχέδιό του για «αποκεφαλισμό» όλων των ηγετικών στελεχών των εχθρών του.

Αυτό έκανε ήδη με τον Παλαιστίνιο ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια, το επανέλαβε καταφέρνοντας να εξολοθρεύσει την κεφαλή της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα, το ίδιο επιδιώκει να πράξει και στη περίπτωση των διαδόχων, δίχως μάλιστα να αποκλείεται να βρίσκεται στην ισραηλινή λίστα των… μελλοθανάτων και το όνομα του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη του Ιράν, Αλί Χοσεϊνί Χαμενεΐ.

Ενδεικτικό της ένταση που έχει αναπτυχθεί είναι το γεγονός της σπάνιας δημόσιας εμφάνισης που έκανε ο Χαμενεΐ χθες Παρασκευή σε τζαμί της Τεχεράνης δηλώνοντας ότι «ο εχθρός του Ιράν είναι ο ίδιος με τον εχθρό του παλαιστινιακού κράτους, του Λιβάνου και άλλων μουσουλμανικών εθνών» και πως η πρόσφατη επίθεση στο Ισραήλ με 180 βαλλιστικούς πυραύλους ήταν η «πιο μικρή τιμωρία για τα εγκλήματά του».

Τα πολλά μέτωπα του Νετανιάχου

Έχοντας ανοίξει πολλαπλά στρατιωτικά μέτωπα, το κρίσιμο ερώτημα για το Ισραήλ είναι αν μπορεί να διεξάγει τρεις πολέμους ταυτόχρονα, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί με ασφάλεια, αν η κατάσταση θα παραμείνει θερμή αλλά διαχειρίσιμη και ότι δεν θα εξελιχθεί σε μία εξαιρετικά επίφοβη περιφερειακή σύγκρουση. Αυτό που με σιγουριά μπορεί να ειπωθεί είναι το πώς έχει… τακτοποιήσει τις σκέψεις του ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Ο επονομαζόμενος από τους ενθέρμους υποστηρικτές του «βασιλιάς Μπίμπι» ακολουθεί, καταρχάς, το δόγμα αρκετών προκατόχων του ότι σε μία γεωγραφική περιοχή με ιστορικά μεγάλες εντάσεις, το Ισραήλ καλείται να είναι μονίμως με το όπλο παρά πόδα, ούτως ώστε να εξασφαλίσει την ασφάλεια των πολιτών του και του ζωτικού εθνικού του χώρου (σ.σ. φυσικά όπως εκείνο τον οριοθετεί και δεν είναι πάντα συνυφασμένο με τις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου και του ΟΗΕ) από τις απειλές και τις επιθέσεις των αντιισραηλινών δυνάμεων της Μέση Ανατολής όπως είναι οι Παλαιστίνιοι (βλ. Χαμάς), ο Λίβανος και φυσικά το Ιράν που χρηματοδοτεί και εξοπλίζει τους παραστρατιωτικούς της Χεζμπολάχ και τους Χούθι της Υεμένης.

Σε αυτό το πλαίσιο ο Νετανιάχου έχει ξεκάθαρο στρατηγική ότι κάθε επιθετική ενέργεια εναντίον του Ισραήλ πρέπει να απαντιέται με ασύμμετρη ένταση ώστε επικοινωνεί το μήνυμα σε εχθρούς και φίλους ότι οι απώλειες που θα έχουν θα είναι εμφατικά μεγαλύτερες από τη ζημία που θα υποστεί το Ισραήλ. Απόδειξη; Μετά από τη φονική τρομοκρατική εισβολή της Χαμάς τον Οκτώβριο του 2023, ακολούθησε το Ολοκαύτωμα της Γάζας και η δολοφονία Χανίγια. Αντίστοιχα οι πυραυλικές επιθέσεις της Χεζμπολάχ στο Ισραήλ απαντήθηκαν με τις… κινηματογραφικές πολύνεκρες ανατινάξεις βομβητών και ασυρμάτων στελεχών της Χεσμπολάχ, που συμπληρώθηκαν από την εξολόθρευση Νασράλα. Όσο για το Ιράν, το Ισραήλ δεν μασάει τα λόγια του αφού μετά από την καταστροφή μιας περσικής συστοιχίας αεράμυνας S-300 σε ιρανικό έδαφος τον περασμένο Απρίλιο δηλώνει απερίφραστα ότι δεν θα φοβηθεί να πλήξει πετρελαϊκές ακόμη και πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι το ήδη αποδυναμωμένο Ιράν (σ.σ. επί 45 χρόνια βρίσκεται σε κλοιό διεθνών κυρώσεων) αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το Ισραήλ να καλύψει το γεωπολιτικό «κενό» και να καταστεί αυτό ο γενικός δερβέναγας της Μέσης Ανατολής.

Αν υπάρχει μία αναρώτηση που στριφογυρνάει στο μυαλό του «πολέμαρχου» Νετανιάχου, αυτή είναι μέχρι πού τον παίρνει να τραβήξει το σκοινί, δίχως να το σπάσει. Και η αναρώτηση δεν άφορα τόσο τις ΗΠΑ από τις οποίες καταφέρνει ενίοτε να αυτονομείται, όσο το αν συμφέρει τον ίδιο και τη χώρα του να καταστήσει εχθρό σύσσωμη τη διεθνή κοινότητα (μαζί με την Κίνα και τη Ρωσία) λόγω της οικονομικής κρίσης που θα προκληθεί αν ξεσπάσει ένα περιφερειακός πόλεμος επειδή το Ισραήλ δεν… αυτοσυγκρατήθηκε.