Εφηβική βία: Εικόνα μας είναι και μας μοιάζουν…

Ούτε μήνας δεν έχει συμπληρωθεί από την έναρξη της καινούργιας σχολικής χρονιάς και από τις κυβερνητικές ιαχές για την πρεμιέρα του ψηφιακού φροντιστηρίου και του ποινολόγιο για την εμφανή κατοχή και χρήση των κινητών τηλεφώνων από τους μαθητές, αλλά αντί να συζητάμε για το πώς θα αλλάξει προς το καλύτερο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παρακολουθούμε έκθαμβοι το απίστευτο ξέσπασμα της εφηβικής βίας στη χώρα μας.

Τα αποτρόπαια περιστατικά λαμβάνουν χώρα με ρυθμούς πολυβόλου, καθώς έπειτα από τον ανηλεή ξυλοδαρμό της ατυχής 14χρονης στη Γλυφάδα από δύο συμμαθήτριές της, σε διάστημα ελάχιστων εικοσιτετραώρων είχαμε αυτή την εβδομάδα:

>> Τη συμπλοκή δύο ανήλικων 16 και 17 ετών που συναντήθηκαν στη Μεταμόρφωση για να λύσουν τις διαφορές τους –πόσο σοβαρές ήταν, άραγε;– με τον έναν να καταλήγει στο νοσοκομείο τραυματισμένος στο κεφάλι και στα πλευρά και τον άλλον να καταλήγει στο κρατητήριο.

>> Τον ξυλοδαρμό, δύο φορές μάλιστα την ίδια ημέρα, ενός ανήλικου στη Σπάρτη από δύο 18χρονους νταήδες στον προαύλιο χώρο ενός σχολικού συγκροτήματος της πόλης.

>> Την επίθεση στην Αργολίδα δύο 17χρονων λυκειόπαιδων σε 12χρονο μαθητή Γυμνασίου, με τους δράστες να απειλούν και τελικά να ξυρίζουν με φαλτσέτα το μουστάκι του θύματος (σ.σ. κλέβοντάς του και ένα δίευρο που είχε στην τσέπη–, επιστρέφοντας μετά στις τάξεις τους για μάθημα σαν να μην συνέβη τίποτα.

Δυστυχώς η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον αφού αν δει κάποιος τα επίσημα στοιχεία θα διαπιστώσει ότι έχουμε να κάνουμε με μία εξαιρετικά επικίνδυνη επιδημία.

Είναι χαρακτηριστικό, ταυτόχρονα και αποκαρδιωτικό, ότι ενώ μεταξύ του 2023 και του 2024 οι αρμόδιες αρχές ασφαλείας έχουν αντιμετωπίσει 20% λιγότερα περιστατικά εφηβικής βίας και παραβατικότητας εντούτοις από τις 6.150 συλλήψεις ανηλίκων που έγιναν πέρσι στο φετινό εννεάμηνο οι ανήλικοι που έχουν περάσει τα σίδερα του κρατητηρίου έχουν φτάσει τις 9.000, με τον αριθμό να αναμένεται να αυξηθεί στο τρίμηνο που υπολείπεται μέχρι την εκπνοή του 2024.

Μπροστά σε ένα τέτοιο τσουνάμι δεν γίνεται να μην ανοίξει μία πολύ σοβαρή συζήτηση, επιστημονική, κοινωνική, αλλά και πολιτική, αφενός για τις αιτίες που παράγουν την συγκεκριμένη παθογένεια και αφετέρου για τις λύσεις που θα οδηγήσουν στη γιατρειά της. Κι όμως αυτή η κουβέντα δεν γίνεται διότι ούτε η κοινωνία ούτε η πολιτεία έχουν κάτσει μπροστά στον καθρέφτης του για να εντοπίσουν τις ευθύνες τους.

Η μεν πολιτεία θεωρεί εξαντλεί το καθήκον προσλαμβάνοντας δασκάλους και καθηγητές και νομοθετώντας για τα βιβλία ή τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ξεχνώντας ότι στις σχολικές τάξεις διαπλάθονται πρωτίστως ανοιχτά μυαλά, προσεκτικοί οδηγοί, μη κακοποιητικοί σύζυγοι και ενεργοί πολίτες που δεν βλέπουν τη συμμαθήτριά τους να ματώνει κι αντί να επέμβουν εκείνοι σηκώνουν τα κινητά για να απαθανατίσουν και να διαμοιράσουν στα social media το θέαμα.

Η δε κοινωνία –όπου κοινωνία, οι οικογένεια, οι συγγενείς και οι φίλοι– θεωρεί ότι έχει επιτελέσει το καθήκον της επειδή ταΐζει, ντύνει και στέλνει στο κολυμβητήριο τα παιδιά της, κλείνοντας όμως τα αυτιά της στις σοβαρές ανησυχίες των εφήβων που μεγαλώνουν σε σπίτια δίχως ενσυναίσθηση, με πολλούς «όρους» και δυστυχώς με λάθος όρια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο νομοθέτης κατατάσσει την παραμέληση της εποπτείας ενός ανηλίκου στα ποινικά αδικήματα που τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος.

Όσο, λοιπόν, αρνούμαστε να αντιπαρατεθούμε με τον καθρέφτη μας τα παιδία μας θα συνεχίσουν να παραβατούν. Όχι επειδή είναι (απαραιτήτως) εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, αλλά επειδή αντιγράφουν το πώς εμείς τσακωνόμαστε στον δρόμο για μια θέση πάρκινγκ και το πώς τους αφήσαμε να πιστεύουν ότι η ζωή τους είναι πίστα από βίντεο γκέιμ. Τα έλεγε, βέβαια, αυτά η Γαλάτεια Καζαντζάκη στο «Ποίημα της Νύχτας» ότι «εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».

Αλλά δεν ήταν στην ύλη των Πανελλαδικών…