Ο Γιάννης και όλοι τους

Τέσσερα παιχνίδια έδωσε η Εθνική του μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κέρδισε ένα, έχασε τα΄άλλα τρία. Αποκλείστηκε στα προημιτελικά. Δεν είναι κι άσχημα, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα τελευταία πολλά χρόνια είχε χαθεί από τον διεθνχάρτη.

Δυο παράγοντες συνετέλεσαν στο να αποκτήσει ξανά διεθνή οντότητα η ομάδα. Η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο και του Γιάννη Αντετοκούνμπο στον αγωνιστικό χώρο. Ας μην γελιόμαστε. Οι μεγάλες ομάδες χτίζονται από προσωπικότητες. Αν δεν υπήρχαν ο Γκάλης και ο Γιαννάκης το 1987 δεν θα είχε γίνει ποτέ το θαύμα του Ευρωμαπάσκετ.

Καλοί και όλοι οι άλλοι παίκτες της ελληνικής ομάδας, αλλά στα μεγάλα ματς ήταν άφαντοι. Φαινόταν λες και ο Γιάννης έπαιζε μόνος του απέναντι στις άλλες ομάδες. Κι έτσι ήταν και με την Γερμανία που πιστέψαμε ότι θα μπορούσαμε να τη κερδίσουμε και να πάμε στα ημιτελικά. Πως; Μόνο με τον Γιάννη; Αδιανόητο.

Η Γερμανία κέρδισε εύκολα επιβεβαιώνοντας απλά ότι είναι άλλο επίπεδο πια από εμάς και θα πρέπει να προσγειωθούμε και να είμαστε χαρούμενοι για ότι έχουμε πετυχει. Η Ελλάδα είναι  απλά μια καλή μεσαία ομάδα που με την ψυχή και την άμυνα μπορεί να «κλέψει» κάποιο μεγάλο ματς. Αλλά ταλέντο πλην Γιάννη δεν έχουμε και φάνηκε σε όλα τα παιχνίδια στη Γαλλία.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο κρίσιμο σημείο του ματς ( μετά το 42-47) κλατάραμε και μείναμε οκτώ λεπτά  με 5 πόντους στην 4^η περίοδο  που σκόραρε μόνο ο Γιάννη .Φάνηκε η έλλειψη ταλέντου στην επίθεση. Δεν κερδίζονται όλα τα ματς από την άμυνα…