Ο  γολγοθάς του Μανόλο

Δεν είναι όλα ρόδινα στον Αθλητισμό. Η επιτυχία σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι για κάθε αθλητή η πιο μεγάλη διάκριση. Δεν έρχεται για όλους. Και δεν έρχεται μερικές φορές ακόμη κι αν την επιζητούν ή την διεκδικούν αθλητές και αθλήτριες με όλες τους τις δυνάμεις.

Τα δάκρυα της Γκουντούρα από το πλατύ χαμόγελο του Καραλή απέχουν ελάχιστα.

Πριν αρχίσει να παίρνει το ένα μετάλλιο πίσω από το άλλο, ο Μανώλης Καραλής χρειάστηκε να προσπεράσει πολλές καταστάσεις.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα παιδιά που κάνουν πρωταθλητισμό στην Ελλάδα και προπονούνται όπου βρουν αφού η προσπάθειά τους είναι μακροχρόνια και επίμονη. Δεν ξυπνάνε μια μέρα και είναι πρωταθλητές. Θέλει κόπο, χρόνο και υπομονή.

Ο Καραλής εκτός απ΄ όλες αυτές τις δοκιμασίες είχε να αντιμετωπίσει και ζητήματα ρατσισμού στην καριέρα του. Τα κουβαλούσε ολ΄αυτά τα χρόνια μαζί του όταν ήταν στο περιθώριο. Όταν κατέβαινε στις διοργανώσεις και έφευγε με σκυμμένο το κεφάλι. Μέχρι που φόρεσε στο λαιμό του το χάλκινο μετάλλιο στο Παρίσι…

Τι μένει στο τέλος; Το εξομολογήθηκε ο ίδιος ο χάλκινος Ολυμπιονίκης του επί κοντώ μετά την απονομή του μεταλλίου, λέγοντας:

“Τώρα που ηρέμησα, σκέφτομαι ό,τι έχω περάσει ως αθλητής, ως άνθρωπος. Τις δυσκολίες, την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς. Μπορώ να πω ότι όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Ένας δυνατός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που έχει αυτοπεποίθεση και ένας τρίτος Ολυμπιονίκης”