Και οι 9 ήταν υπέροχοι

Η αλήθεια είναι ότι δεν πήγαμε με μεγάλες προσδοκίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Με βαριά χαρτιά  τον Μίλτο Τεντόγλου και τον Λευτέρη Πετρούνια, με ελπίδες για τις εθνικές μπάσκετ και πόλο, αλλά και στον Ντούσκο. Η ελληνική ομάδα πήγε στο Παρίσι με στόχο να τιμήσει τα χρώματα και το κάνει με τον καλύτερο τρόπο, έχοντας ήδη ξεπεράσει τον αριθμό των μεταλλίων που είχαν κατακτηθεί στο Τόκιο (4) και στο Ρίο ντε Τζανέιρο (6), στις δύο τελευταίες διοργανώσεις δηλαδή.

Ο Θοδωρής Τσελίδης με το χάλκινο στο τζούντο ήταν αυτός που έκανε την αρχή και από εκεί και πέρα τα πράγματα άρχισαν να στρώνουν. Άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους ο ομογενής αθλητής πέτυχε να νικήσει θηρία του παγκόσμιου αθλητισμού για να πανηγυρίσει το πρώτο ελληνικό μετάλλιο: «Δεν μιλάω ελληνικά, αλλά αυτό θα διορθωθεί άμεσα» είπε ο ίδιος σαν να ζητούσε συγγνώμη από το κοινό που άφωνο τον παρακολουθούσε μετά από κάθε αγώνα που κέρδιζε να παρηγορεί τους χαμένους αντιπάλους του.

Με τον Απόστολο Χρήστου να παίρνει το ασημένιο στα 200μ. ύπτιο αποκαταστάθηκε όλος ο αγώνας του κολυμβητή του Ολυμπιακού στην κούρσα του στα 100μ. όπου κατέλαβε την τέταρτη θέση για εκατοστά του δευτερολέπτου πίσω από τον τρίτο. «Δεν ήθελα να κολυμπήσω» παραδέχτηκε μετά τη νίκη του στα 200 μ. που ήταν για πολλούς ανέλπιστη. Κι αυτό γιατί ήταν το πρώτο μετάλλιο στην ιστορία της Ελλάδας σε πισίνα σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στη συνέχεια, ανέλαβε η κωπηλασία με δύο μετάλλια μέσα σε… λίγα λεπτά. Χάλκινο για τους Παπακωνσταντίνου – Γκαϊδατζή, χάλκινο και για το δίδυμο των Κοντού – Φίτσιου, με την Ελλάδα να φτάνει τα 4, ισοφαρίζοντας την επίδοση του Τόκιο. Από αλλού περιμέναμε μετάλλιο στην Κωπηλασία και αλλού ήρθε. Ο Ντούσκος δεν κατάφερε να επαναλάβει τον θρίαμβο του Τόκιο, ενώ και οι δηλώσεις που έκανε μετά το τέλος της προσπάθειάς του ξένισαν τον κόσμο. Όταν η Κωπηλασία έχει φέρει ήδη δυο μετάλλια δεν μπορεί κανείς να κατακρίνει την Ομοσπονδία και τους προπονητές για…λανθασμένες επιλογές στην συγκρότηση των πληρωμάτων.

Με κομμένη την ανάσα το ελληνικό κοινό παρακολούθησε την μεγάλη προσπάθεια του Λευτέρη Πετρούνια για το χάλκινο μετάλλιο στους κρίκους, ο οποίος έγραψε ιστορία ως ο μοναδικός του αθλήματος με τρία Ολυμπιακά μετάλλια, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένας θρύλος. Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, ο κορυφαίος Έλληνας γυμναστής, έμαθε ότι η Πολιτεία θα τον τιμήσει δίνοντας το όνομά του στο Σπίτι της Γυμναστικής που θα γίνει στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ.

Από εκεί και πέρα, ήταν η σειρά του Εμμανουήλ Καραλή, ο οποίος πήρε το χάλκινο στο άλμα επί κοντώ, με την Ελλάδα να φτάνει τα 6, ισοφαρίζοντας την επίδοση του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Μετά από ένα σκληρό αγώνα πανηγύρισε έξαλλα τη νίκη του και μαζί του, όλη η Ελλάδα. Έτσι, ήταν δεδομένο ότι η φετινή συγκομιδή θα ήταν καλύτερη αφού πλησίαζε η ώρα του Μίλτου Τεντόγλου, ο οποίος δεν έχει αντίπαλο! Χρυσό είχε πάρει στο Τόκιο, χρυσό και στο Παρίσι, αποδεικνύοντας ξανά ότι είναι ο καλύτερος στο άλμα εις μήκος και ικανός να συναγωνιστείτον αξεπέραστο Καρλ Λιούις.

Ιστορικά,  για τα ελληνικά χρώματα στην 1η θέση είναι τα 47 μετάλλια του 1896 (Αθήνα), στη 2η τα 16 του 2004 (Αθήνα) και στην 3η τα 13 του Σίδνεϊ (2000). Άλλες εποχές όμως εκείνες…

Στον Αθλητισμό δεν υπάρχουν μόνο μεγάλες νίκες, αλλά και μεγάλες απογοητεύσεις. Μια απ΄αυτές ήταν ότι η προσπάθεια της Δώρας Γκουντούρα στην ξιφασκία δεν στέφθηκε με επιτυχία. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια έμεινε έξω από την διεκδίκηση ενός μεταλλίου γιατί είχε την ατυχία να βρεθεί απέναντι σε μια…Γαλλία που έπρεπε να πάρει το χρυσό όπως αποδείχτηκε.

Η ίδια προσπάθησε να περιγράψει την αγωνία των αθλητών για μια διάκριση, λέγοντας μεταξύ άλλων:«Τις ημέρες πριν αγωνιστώ, έβλεπα τα παιδιά που δεν πετύχαιναν τα αποτελέσματα που ήθελαν και δεν έπαιρναν τα μετάλλια που περίμεναν και σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι που στεναχωριούνταν. Γιατί τα παιδιά αυτά είναι πρωταθλητές. Όλοι αυτοί οι αθλητές που κλαίνε και δεν κέρδισαν μετάλλιο είναι αθλητές που έχουν προσφέρει στον ελληνικό αθλητισμό άπειρες χαρές σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Δεν χρειάζονται το ολυμπιακό μετάλλιο αλλά δυστυχώς όλους μας κυνηγάει αυτό, αλλιώς δεν ασχολείται κανείς μαζί μας. Είναι όμως λάθος….»