Υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ: Ζητούν ψήφο εμπιστοσύνης με κλειστά χαρτιά
Το να έχεις μεγάλο κόμμα, δεν σημαίνει αυτόματα πως είσαι και αυτόνομη πολιτική οντότητα. Χωρίς ουσία και πολιτική δεν μπορείς να εισπράξεις τη δυσαρέσκεια του κόσμου για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ούτε να δημιουργήσεις μια κυβερνητική δυναμική. Εκτός αν είσαι, που δεν είσαι, Ανδρέας Παπανδρέου.
Η αναφορά του Γιάννη Λούλη στο “κουρασμένο σκηνικό” στη συνέντευξή του στο Πρώτο Πρόγραμμα και στο γεγονός πως αυτή τη στιγμή και τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης δεν απειλούν την κυβέρνηση, αποτελεί μια ωραία επισήμανση για το τι πρέπει να επιδιώξουν.
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών φαίνεται πως το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ή οι υποψήφιοι για την προεδρία του, δεν έχουν καταφέρει ούτε στο ελάχιστο να ερμηνεύσουν. Αν ο κόσμος απαίτησε εναλλακτικές προτάσεις εξουσίας, η ελάσσονα αντιπολίτευση μοιάζει μακριά νυχτωμένη.
Γνωρίζουμε το πόσο δύσκολο είναι να χτίσεις, όπως λέει ο κ. Λούλης, μια νέα εικόνα. Όμως, το να μιλάς συνεχώς για την ανάγκη ενός «μεγάλου ΠΑΣΟΚ», όπως έκαναν σε συνεντεύξεις του οι κ.κ. Κατερίνα Μπατζελή και Άννα Διαμαντοπούλου στα «Παραπολιτικά» και να λες πως είναι αποτυχημένη η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και πως εμείς μπορούμε καλύτερα, δεν αρθρώνεις πολιτικό λόγο, ούτε δίνεις τη δική σου εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Η κα Διαμανοπούλου απαντώντας σε ερώτηση, γιατί τώρα βγαίνει μπροστά, απάντησε τα εξής: «Τώρα είναι η ώρα που οι πολιτικές συνθήκες και οι ανάγκες της χώρας απαιτούν ένα µεγάλο ΠΑΣΟΚ και αυτό έρχοµαι να υπηρετήσω. Η επιλογή να βγει µπροστά ένας πολιτικός µέσω µιας υποψηφιότητας συνδέεται απολύτως µε το αν µπορεί να κάνει πράξη ένα βασικό πολιτικό αίτηµα της εποχής. Το κρίσιµο, δε, ερώτηµα της ηγετικής εκλογής του Οκτώβρη είναι ποια ή ποιος µπορεί; Εκτιµώ, λοιπόν, ότι τώρα µπορώ και είναι η ώρα να ξαναενωθούµε, να ξανασυναντηθούµε και να κάνουµε πράξη την εναλλακτική προοδευτική πρόταση για την Ελλάδα του 21ου αιώνα µέσα από το µεγάλο και κυβερνών ΠΑΣΟΚ».
Η πολιτική θολούρα που βγαίνει από τις ομιλίες-τοποθετήσεις των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ μοιάζει σκόπιμη, καθώς δεν υπάρχουν αναφορές σε ποιο κόμμα θέλουν, τι πολιτικό προσανατολισμό θα έχει και με ποιο εναλλακτικό πρόγραμμα εξουσίας. Πού μπορούν να μπουν οι διαχωριστικές γραμμές με τον ΣΥΡΙΖΑ ή γενικώς την Κεντροαριστερά, πόσο κοντά μπορεί να είναι το “νέο” κόμμα στη Νέα Δημοκρατία, πόσο και πώς θα αλλάξουν την ελληνική κοινωνία;
Με τον τρόπο αυτό, της πλήρους ασάφειας και μόνο με προσωπική λεζάντα -φινέτσα, προσωπικό λόγο- επιδιώκουν να κερδίσουν την πλειοψηφία κατ΄ αρχάς του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της χώρας. Με λίγα λόγια, ζητούν ψήφο εμπιστοσύνης με κλειστά χαρτιά. Το να έχεις μεγάλο κόμμα, δεν σημαίνει αυτόματα πως είσαι και αυτόνομη πολιτική οντότητα. Χωρίς ουσία και πολιτική δεν μπορείς να εισπράξεις τη δυσαρέσκεια του κόσμου για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ούτε να δημιουργήσεις μια κυβερνητική δυναμική. Εκτός αν είσαι, που δεν είσαι, Ανδρέας Παπανδρέου.