Κουβέντα να γίνεται… (…και στο Κυπριακό)
Παράλληλοι μονόλογοι Μητσοτάκη-Ερντογάν δίχως να οδηγούν σε κάποιο ουσιαστικό κέρδος για τα ελληνικά εθνικά δίκαια
Δεν χρειαζόταν να έχει κάποιος μαντικές ικανότητες για να προβλέψει πώς θα εξελισσόταν η παράλληλη παρουσία το Σάββατο στην μαρτυρική Κύπρο του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Δυστυχώς όλα ακολούθησαν το «τελετουργικό» που είχε περιγράψει στα σχετικά ρεπορτάζ της η «Α»:
>> Ο μεν πρόεδρος της Τουρκίας «αποβιβάστηκε» στην κατεχόμενη Κύπρο και έκανε το γνωστό εθνικιστικό σόου, έχοντας για… ντεκόρ περίπου 50 πολεμικά πλοία, πτήσεις μαχητικών αεροσκαφών, ρήξεις αλεξιπτωτιστών, ακόμη και ακροβατικό σμήνος επιδείξεων.
>> Ο δε πρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας που συμμετείχε στην κεντρική αντικατοχική εκδήλωση των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή του 1974.
>> Και οι δύο έμειναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους για το πώς θα πρέπει να λυθεί το Κυπριακό, με τον «Σουλτάνο» να επιμένει ανερυθρίαστα ότι η Λευκωσία και η Αθήνα πρέπει να ξεχάσουν το σενάριο της επανένωσης μέσω της δικοινωτικής ομοσπονδίας κι ότι η «λύση» (;) θα επέλθει εφόσον αναγνωριστούν τα κεκτημένα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων.
Το τι απάντησε η Ελλάδα στους νεοθωμανικούς οραματισμούς της Τουρκίας ανήκει και αυτό στη λίστα με τα… τετριμμένα. Συγκεκριμένα, δια στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη και Γιώργου Γεραπετρίτη, επαναλήφθηκε η κόκκινη γραμμή περί μη αποδοχής των τετελεσμένων της εισβολής, αλλά και η πιο… politically correct γραμμή περί της ανάγκης να μείνουν ανοιχτοί –ανεξαρτήτως διαφωνιών – οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ των δύο κρατών και να μην διακινδυνευτούν τα «ήρεμα νερά».
Τι ακούμε δηλαδή; Ότι ο Ερντογάν μπορεί να κομπορρημονεί ότι θα έρθει «μια νύχτα ξαφνικά», ότι τα τουρκικά ψαράδικα μπορούν να εμβολίζουν σκάφη του ελληνικού Λιμενικού, ότι οι Έλληνες συνοριοφύλακες στον Έβρο μπορούν να δέχονται πυρά προερχόμενα από τα τουρκικά σύνορα, αλλά κατά τα λοιπά οι δύο ηγεσίες θα μπορούν να συζητούν αμέριμνες για ζητήματα χαμηλής πολιτικής.
Το (δυστυχές) συμπέρασμα είναι ότι όπως και στα ελληνοτουρκικά, έτσι και στο Κυπριακό, η διαδικασία προσέγγισης Ελλάδας-Τουρκίας δεν παράγει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα για τα ελληνικά εθνικά δίκαια και είναι μια διαδικασία του στυλ «κουβέντα να γίνεται», που απλώς «μακιγιάρει» το δήθεν διαλλακτικό προφίλ της Άγκυρας μέσω του οποίου ο Σουλτάνος προσπορίζεται κέρδη.