Όπως έστρωσαν…
Τα όσα έγιναν στο ΣΕΦ την Τετάρτη το βράδυ ήταν βγαλμένα από την… καθημερινότητα του ελληνικού αθλητισμού. Οι γνωστοί-άγνωστοι χούλιγκανς βρήκαν χώρο να δράσουν για ακόμη μία φορά. Χώρο τον οποίον τους έδωσαν απλόχερα οι διοικήσεις των ΚΑΕ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.
Πριν καν την έναρξη της σειράς των τελικών η αντιπαράθεση είχε ξεκινήσει με τις απαιτήσεις για τα μέτρα στο ΟΑΚΑ από τη μία πλευρά και τον αυξημένο έλεγχο αντί-ντόπινγκ από την άλλη. Στην κλήρωση για τους διαιτητές του τρίτου τελικού είχαμε μέχρι και προσωπικές απειλές. Αυτά από ανθρώπους που κάθε χρόνο ξοδεύουν αρκετά χρήματα από την τσέπη τους για να διατηρήσουν τις ομάδες τους στις τοπ τις Ευρώπης.
Πράξεις αδιανόητες, που δεν χωρούν στο μυαλό των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων του μπάσκετ, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζουν. Αλλά και πράξεις που ηχούν ως «σειρήνες πολέμου» στους χούλιγκανς που… ζουν μέσα από αυτές τις καταστάσεις. Αδιαφορώντας αν κάνουν καλό ή κακό στον ίδιο τον σύλλογο του οποίου υποτίθεται ότι είναι οπαδοί. Η καταστροφή της κάμερας του ΣΚΑΪ, η φωτοβολίδα στο πόδι του Μπράμος, η επίθεση με βροχή από διαφόρων ειδών αντικείμενα στον πάγκο των φιλοξενούμενων, έγιναν με την… ανοχή των αδελφών Αγγελοπούλου. Τα… παρακάλια(!) που ακούγονταν από τα μεγάφωνα, απευθυνόμενα στους ταραξίες είναι η εικόνα και… ο ήχος του σύγχρονου ελληνικού αθλητισμού. Αντί για συλλήψεις, για προσαγωγές, για αποβολή των συγκεκριμένων «σκουπιδιών» από το μπάσκετ (σε αυτό έχουν μεγάλη ευθύνη οι πρόεδροι των πρωταθλητών Ευρώπης), είχαμε παρακάλια.
Από την άλλη, η φραστική επίθεση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον διαιτητή Φούφη δεν χρειάζεται σχόλια. Ο ίδιος άνθρωπος αργότερα κατηγορούσε τους αντιπάλους του ότι «δυναμιτίζουν» το κλίμα…
Ευτυχώς, οι παίκτες στον… δικό τους κόσμο
Την ίδια ώρα, οι παίκτες των δύο ομάδων διδάσκουν πολιτισμό. Ή μάλλον κάνουν το αυτονόητο. Λίγες εβδομάδες πριν τους τελικούς, ο Διαμαντίδης (ναι, αυτός που ακούει να εξυβρίζεται η μάνα του κάθε φορά που παίζει απέναντι στον Ολυμπιακό) παραδέχθηκε ότι υποστήριζε τους «ερυθρόλευκους» στο Final Fou. Euroleague. Κάποιες μέρες μετά, ο Σπανούλης αποθέωσε τον αντίπαλο, αλλά και φίλο του, Διαμαντίδη. Πέρα από τα νεύρα που υπάρχουν την ώρα του αγώνα (κάτι λογικό, αφού οι σφυγμοί είναι αμέτρητοι), οι μπασκετμπολίστες των «αιωνίων» έχουν δείξει αμέτρητες φορές ότι δεν τους χωρίζει τίποτα. Μεγαλύτερη απόδειξη; Οι Σπανούλης, Χάινς, Τόμιτς και ο προπονητής Μπαρτζώκας, παρά την πίκρα τους και την οργή τους για τον τρόπο με τον οποίον έχασαν και την τελευταία ευκαιρία να διεκδικήσουν τη νίκη στον τρίτο τελικό, επισκέφθηκαν τα αποδυτήρια των πρωταθλητών -πια- «πράσινων» για να μοιράσουν συγχαρητήρια. Σας φαίνεται «ξένο»; «Σάπιο»; Πράξη «προδοσίας»; Κι όμως αυτό είναι η μόνη «αχτίδα» ελπίδας…
Λέγεται ότι οι επιτυχίες και το ήθος των παικτών στο μπάσκετ δεν μας αξίζουν, ως κοινό. Σε μία εποχή που ΟΛΑ μετρώνται βάσει του χρήματος, ας αναλογιστούμε αν αξίζουν και στις διοικήσεις των ομάδων…
Επιστροφή στον θρόνο του
Μέσα σε όλα αυτά, η επιστροφή του Παναθηναϊκού στον θρόνο του πρωταθλητή, πέρασε, δυστυχώς, σε δεύτερη μοίρα. Αν και δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν σε περίπτωση που παίζονταν τα τελευταία 1.27”, το «τριφύλλι» δίκαια κατέκτησε την φετινή Α1. Στα play off, παρουσιάστηκε πιο έτοιμος, πιο φρέσκος και με μεγαλύτερη επιθυμία για νίκη από τον αντίπαλό του. Μία επιτυχία που πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στον Αργύρη Πεδουλάκη που άκουσε πολλά στην έναρξη της σεζόν.