Ποιοι έστειλαν στο νοσοκομείο την Ελεονώρα Μελέτη

Κάνει τον απολογισμό της χρονιάς της, «ισοπεδώνοντας» πολλούς. Η Ελεονώρα Μελέτη για μία ακόμη φορά αποδεικνύει ότι όταν θέλει να γράψει και να πονέσει κάποιους, έχει τον τρόπο στην πένα της. Το φετινό καλοκαίρι ξεκίνησε για εκείνη επεισοδιακά, αφού η συνεργασία της με το κανάλι «Ε», κατέληξε σε ένα ξαφνικό διαζύγιο για γερά νεύρα. Η παρουσιάστρια έχοντας χαλαρώσει από τον «κυκεώνα» που πέρασε και τα αρνητικά σχόλια που δέχτηκε, θέλησε να κάνει  έναν απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε, για τους ανθρώπους που την απογοήτευσαν, της φέρθηκαν αχάριστα, την πλήγωσαν και άλλα πολλά. Μέσα από το προσωπικό της blog www.eleonorameleti.com.gr  κατάθεσε τις σκέψεις της, καταλήγοντας πώς δεν νιώθει εκείνη το θύμα.

«Σήμερα έκανα μια γενική ανασκόπηση της χρονιάς που έφυγε, σε όλα τα επίπεδα και τη βρήκα άκρως ενδιαφέρουσα. Μία χρονιά που περίμενα να είχε όλα τα καλά της, καθώς ο Δίας λέει είναι πάνω στην Παρθένο, και φέρνει δώρα. Παρθένος στο ζώδιο περίμενα τα δώρα μου, αλλά πήρα τα…

Δεν θα το πω, μην τρομάζεις. Ήταν μία χρονιά που δοκίμασε και εξακολουθεί και δοκιμάζει, τις σχέσεις μου με τους άλλους σε υπέρτατο βαθμό. Δεν βλέπω όμως την ευθύνη μόνο στους γύρω μου, αλλά την αναζητώ και σε έμενα. Αυτό δεν κάνει την απογοήτευση που ένιωσα για την αλήθεια που είδα να διέπει κάποιες σχέσεις μου μικρότερη, σαφώς όχι…

Με βοήθησε απλά να δω πιο ώριμα και πιο ωμά, κάποιες καταστάσεις, και αφού τις είδα, ίσως τώρα να αρχίσω να αναζητώ και το γιατί μπορεί τόσο καιρό να εθελοτυφλούσα. Ίσως όμως και όχι, γιατί μέσα μου πλέον το σημείο που βρίσκομαι δεν είναι κομβικό. Έχω περάσει από τα δύσκολα και πάω μπροστά…

Με απογοήτευσαν άνθρωποι… Όχι οποιοιδήποτε άνθρωποι. Με απογοήτευσαν άνθρωποι που είχα κοντά μου, άνθρωποι που πίστευα, άνθρωποι που αγαπούσα, άνθρωποι που βοήθησα, άνθρωποι που στήριξα , άνθρωποι στους οποίους έδωσα, άνθρωποι από τους οποίους δεν ζήτησα τίποτα ως αντάλλαγμα στο οτι κοιτούσα να τους κρατώ ευχαριστημένους, ικανοποιημένους , χορτάτους, ασφαλείς, ίσως και εις βάρος μου.

Άνθρωποι για τους οποίους μπήκα μπροστά, έβαλα πλάτες, αβαντάρισα ανιδιοτελώς.

Άνθρωποι που δεν κατάλαβα ποτέ, πως σκέφτηκαν, τί σκέφτηκαν, και κατέληξαν να με απογοητεύσουν.

Δεν είναι ότι περίμενα κάτι από αυτούς και δεν το πήρα , γι αυτό και απογοητεύτηκα.

Είναι το ότι αδυνατώ να μπω στον μικρόκοσμο τους και να κατανοήσω πως έφτασαν στο σημείο να φέρονται, να μιλούν, να σκέφτονται και να δρουν πιο αχάριστα και από τον πλέον αχάριστο. Υπήρξε περίοδος μέσα στο χρόνο που μας πέρασε, που μπήκα νοσοκομείο με στηθάγχη, βάρια αναπνοή και πόνο στους πνεύμονες από το καταπιεσμένο κλάμα που είχα συγκεντρώσει μέσα μου, από συμπεριφορές.

Από κινήσεις αδικίας, που μείωναν την αξία μου, έθιγαν το πρόσωπο μου, αμφισβητούσαν την πραγματικότητα μου και ευτέλιζαν την προσωπικότητα μου. Θα μου πεις εσύ τι έκανες γι αυτό και το επέτρεπες. Εγώ λοιπόν σας πληροφορώ , πως για πρώτη φορά στην προκειμένη περίπτωση, δεν αφέθηκα έρμαιο του εκρηκτικού αυθορμητισμού μου, και αντιδρούσα κάθε φορά με λογική και σεβασμό, υπομονή και όρια, τόσο όσο, ώστε να δηλώσω δυσαρέσκεια, αλλά χωρίς να προκαλέσω ανατροπή. Σήμερα αν με ρωτάς, μετανιώνω που δεν ακολούθησα την συνήθη οδό της έκρηξης, αλλά και αυτό στο λέω κρίνοντας εκ του αποτελέσματος.

Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν υπερασπίστηκα πιο επαναστατικά εμένα και που επέτρεψα να συμβούν κάποια πράγματα. Αυτά συνέβησαν επειδή εγώ φάνηκα αφελής με ανθρώπους που ήταν επικίνδυνοι, ενώ πίστεψα πως μπορεί οι καταστάσεις να τους άλλαξαν αποφασίζοντας να τους δώσω μία ευκαιρία, βάζοντας τους στη ζωή μου.

Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο αφελής υπήρξα και βέβαια αυτοί που έβαλα στο σπίτι μου, στο πρόγραμμα μου, στο ίδιο μου το πλευρό με κάθε τρόπο, σε σκηνές και σε φωτογραφίες, ήταν οι ίδιοι που στο τέλος αφού έχωσαν το μαχαίρι, το έστριψαν κιόλας.

Υπήρξε περίοδος μέσα στο χρόνο που μας πέρασε, που μπήκα νοσοκομείο με στηθάγχη, βάρια αναπνοή και πόνο στους πνεύμονες από το καταπιεσμένο κλάμα που είχα συγκεντρώσει μέσα μου, από την αχαριστία, την αδιαφορία και την αγνωμοσύνη που γεύτηκα από άνθρωπο που αν μη τι άλλο, έκανε βήματα στη ζωή του επειδή ήμουν εκεί να του δείχνω το δρόμο, να του ανοίγω τις πόρτες, να τον στηρίζω και να προσπαθώ να τον εμπνεύσω με τη δύναμη όλης μου της ψυχής αλλά και με αγάπη. Πολλή αγάπη, ανιδιοτελή βαθιά και πηγαία αγάπη , προφανώς ωστόσο μονόπλευρη και λιγότερο σημαντική ακόμα και από την ελάχιστη αξία που έχει ένας φθηνός καφές ή μια απρόσωπη έξοδος για επιφανειακό ανούσιο σόσιαλαιζιν ανάμεσα στον δηθενισμό και το εφήμερο.

Άκουγα έναν άνθρωπο να με ειρωνεύεται , σε έναν άλλον άνθρωπο που επίσης μέσα από εμένα, χάρη σε εμένα, γευόταν χαρές, απολαύσεις, πρωτόγνωρες εμπειρίες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσε, να γευτεί. Και ξέρει καλά, και αυτός και άλλοι ΄μεταξύ μας, το γιατί όχι… Και αυτοί οι δύο άνθρωποι, που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό να ακούω το τσιρκολίκι τους, από την κατά λάθος αφημένη ανοιχτή γραμμή, αν είχαν λίγη τσίπα πάνω τους, λίγο σεβασμό για τον εαυτό τους, και μία στοιχειώδη ευγνωμοσύνη για το ότι οι ζωές και των δύο δενόντουσαν με τη δική μου ζωή, μέσα από τις αποφάσεις μου και επιλογές μου, στις οποίες εγώ, χωρίς καμία υποχρέωση , τους καθιστούσα πρωταγωνιστές, τώρα αυτή τη στιγμή, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, και γνωρίζοντας ότι τους σκιαγραφώ, θα έπρεπε να νιώθουν τουλάχιστον άβολα με τους εαυτούς τους.

Υπήρξαν και άλλοι άνθρωποι που ήρθαν , έφυγαν , πέρασαν ή και έμειναν που έφεραν μαζί τους κάποιο μήνυμα, ένα μάθημα , κάτι να δω και να επεξεργαστώ. Όχι πάντα επώδυνο , ούτε απαραίτητα κακό.

Σε αυτούς και σε όλους τους άλλους ένα μεγάλο ευχαριστώ. Δεν νιώθω θύμα και αν διαβάζοντας το κείμενο αυτό, εισέπραξες κάτι τέτοιο, τότε απέτυχα να σου περάσω το τι νιώθω. Επίσης μη με ρωτήσεις αν τους έκανα κάτι και τους οδήγησα εγώ στο να με απογοητεύσουν. Δεν μπορώ να είμαι μέσα στο μυαλό τους.

Είμαι όμως μέσα στο δικό μου μυαλό, και με βάση τον τρόπο που σκέφτεται, τις αξίες που έχει, τα πιστεύω που υπερασπίζεται και την ηθική που το διακρίνει, όσο και αν έψαξα δεν βρήκα κάτι που να δικαιολογεί το μέγεθος της απογοήτευσης μου που είναι αντιστρόφως ανάλογο της συμπεριφοράς τους. Και του χρόνου…»