Ο «αντάρτης» της Κουμουνδούρου που όλοι φοβούνται να κοντύνουν
Είναι απαραίτητος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως με τις θέσεις που διατυπώνει, προκαλεί πολλά προβλήματα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Και διαθέτει το πολιτικό εκείνο προφίλ που απαιτείται για την κυβερνώσα αριστερά, όπως έλεγε ο Φώτης Κουβέλης; Τρία ερωτήματα που έχουν επί της ουσίας απαντηθεί στην Κουμουνδούρου, αλλά παραμένουν αναπάντητα για το ευρύ εκλογικό κοινό.
Για κάποιους ο Π. Λαφαζάνης θα έπρεπε να βρίσκεται στο ΚΚΕ. Μόνο που θεωρείται πολύ κεντρώος για το κόμμα του Περισσού. Άλλοι πάλι σημειώνουν πως πιο οικείοι πολιτικοί χώροι για εκείνον είναι αυτοί του Σχεδίου Β΄ ή του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα μπορούσε να είναι και έτσι. Μόνο που ο βουλευτής Β΄ Πειραιά και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί απαραίτητο συστατικό στοιχείο του κόμματός του. Και ιδιαιτέρως επικίνδυνος για το ΚΚΕ!
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ο γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επέλεξε να αναφερθεί με τα χειρότερα λόγια στο όνομά του. Χρησιμοποιώντας τον Χαρίλαο Φλωράκη, είπε πως αποκαλούσε εκφραστές του «επιστημονικού οπορτουνισμού» τον Π. Λαφαζάνη και τους πέριξ αυτού, και μάλιστα το 1991 τον «πέταξε με τις κλοτσιές έξω από το ΚΚΕ». Πρόσθεσε μάλιστα πως «ο οπορτουνισμός πάει μαζί με τον καιροσκοπισμό, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Άλλωστε το “χούι” δεν κόβεται…».
Η επίθεση αυτή του γραμματέα του ΚΚΕ δείχνει πως, αν και το κόμμα του ανεβαίνει δημοσκοπικά, στη βάση του εξακολουθεί να πιέζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με κύριο υπεύθυνο τον Π. Λαφαζάνη. Ο κ. Κουτσούμπας μάλιστα αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τον Χαρίλαο Φλωράκη για να αντικρούσει τον πολιτικό του αντίπαλο. Και μάλιστα απέρριψε κάθετα την έστω και μικρή πιθανότητα κάποιοι να διεκδικούν όντως την ενότητα της Αριστεράς.
Για όσους κινούνται στον χώρο της Αριστεράς, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τυγχάνει φανατικής υποστήριξης από όσους βρίσκονται κοντά του αλλά και καθολικής αναγνώρισης από τους υπόλοιπους. Αυτά τα δύο γεγονότα τον καθιστούν αναπόσπαστο κομμάτι του κόμματος.
Μάλιστα σημειώνεται από κάποιους πως, αν ο Π. Λαφαζάνης διαχώριζε τη θέση του από την Κουμουνδούρου, η ζημιά δεν θα ήταν μόνο το ποσοστό που διεκδικεί στο εσωτερικό του κόμματος αλλά πολύ μεγαλύτερη, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχανε την εναλλακτική φωνή η οποία για κάποιους μάλιστα λειτουργεί και λυτρωτικά συνοδεύοντας τους νεανικούς τους στόχους.
Ακόμα και οι επιθέσεις του –ουκ ολίγες– σε στελέχη του κόμματός του γίνονται αποδεκτές με συγκαταβατικότητα, καθώς εκφράζει μια σχεδόν κομμουνιστική πτέρυγα, η οποία όμως δεν παραβλέπει την πραγματικότητα. Μιλά για το ιδεατό γνωρίζοντας πως κάποιες –πολλές ίσως– φορές θα αναγκαστεί να κάνει υποχωρήσεις σε πρακτικό επίπεδο.
Η επαναστατική του διάθεση, από την άλλη, κρατά τους συντρόφους του σε επαγρύπνηση, δίνοντας τον απαιτούμενο παλμό στις κινήσεις. Εκπροσωπεί ένα από τα πιο κινηματικά τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δηλαδή που χαρακτηρίζει την Κουμουνδούρου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως επί της ουσίας κανείς δεν έχει επιχειρήσει να τον «κοντύνει» πολιτικά ή να τον περιθωριοποιήσει. Γιατί γνωρίζουν πως αυτό θα ήταν εις βάρος του συνόλου.
Θ.Π.