Το Ζωικόν Βασίλειον του ελληνικού ποδοσφαίρου

Οι μεν βγάζουν εξώφυλλα με μαϊμούδες (πάσης φύσεως -χιμπατζήδες, ουρακοτάγκους, γορίλες -στην ομίχλη, εν προκειμένω). Οι δε απαντάνε χαρακτηρίζοντας τους μεν παπαγαλάκια (τα οποία ανήκουν στο σπάνιο είδος των ερυθρόπτερων ψιττακόμορφων πτηνών, που απαντώνται κατά κανόνα σε παραθαλάσσιες περιοχές, ει δυνατόν πλησίον λιμένος).

Οι οπαδοί, εντούτοις, και των μεν και των δε (αλλά και απάντων των υπολοίπων) δεν πνέουν τα μένεα ούτε κατά των μαϊμούδων ούτε κατά των παπαγαλακίων. Πνέουν τα μένεα κατά του συμπαθούς -κατά τα άλλα- είδους των αρρένων, κατά κύριο λόγο, δίποδων θηλαστικών, που έχουν την κακιά συνήθεια να βάζουν μια σφυρίχτρα στο στόμα και να σφυρίζουν παράφωνα σε δημόσιους χώρους -δεν εννοώ τους τροχονόμους, κι αυτοί φάλτσα σφυρίζουν βέβαια, αλλά ξύλο δεν έχουν φάει (ακόμα).

Και οι ανήκοντες εις το συμπαθές αυτό είδος αποκαλούνται -χρόνια τώρα- από τους οπαδούς και των μεν και των δε (αλλά και απάντων των υπολοίπων) κοράκια.

Όπως είναι εύλογο, λοιπόν, τα τρία αυτά είδη ευδοκιμούν κατά μυριάδας εις το Ζωικόν Βασίλειον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και όλα τα υπόλοιπα είδη τείνουν να εκλείψουν.

Ακόμα και οι άνθρωποι.