Για να γίνει πραγματικά SUPER League θέλει τομές!

Πόσες ομάδες αντέχει το πρωτάθλημα της Super League; Είναι η Ελλάδα μεγάλη ποδοσφαιρική χώρα για να «σηκώνει» στο πρωτάθλημά της 18 ή και 20 ομάδες;  Θα είναι οπισθοχώρηση αν πέσουμε στις 12 ή στις 14; Και τελικά τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Πολλοί αγώνες με περιορισμένο ενδιαφέρον, ή λίγοι αλλά δυνατοί;

Σημασία έχει και από ποιο πρίσμα παρακολουθείς τη διοργάνωση. Διότι αν είσαι παράγοντας που αγαπάς το άθλημα και θες να το προστατεύεις δεν έχεις την ιδιοσυγκρασία εκείνου που τον ενδιαφέρει να βγάλει περισσότερα λεφτά από τις χορηγίες.  Τα ερωτήματα του προλόγου, άλλωστε, είναι ρητορικά, καθώς δεν υπάρχει παγκόσμιος ποδοσφαιρικός μπούσουλας που να ορίζει τον αριθμό των επαγγελματικών ποδοσφαιρικών ομάδων σε κάθε χώρα, απλά πολλές φορές η κοινή λογική πρέπει να ακολουθείται. Και στην Ελλάδα του 2015 είναι φως-φανάρι πως λίγες, ελάχιστες πραγματικά ομάδες έχουν τη δυνατότητα και την ανεξαρτησία να συντηρούν επαγγελματικά ποδοσφαιρικά τμήματα. Με λίγα λόγια, οι συνθήκες μας οδηγούν σε μία διοργάνωση λίγο πιο έξυπνη, πιο πονηρή. Με λιγότερες ομάδες και περισσότερα χτυποκάρδια.

Η Κύπρος χάραξε πορεία

Η Κύπρος είναι φυσικά μία μικρή ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και έτσι είναι μάλλον φυσιολογικό να συντηρεί 12 ομάδες στην Α’ κατηγορία (αν και του χρόνου θα γίνουν 14). Το σημαντικό, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά το πώς όρισε η Ομοσπονδία τον τρόπο διεξαγωγής. Η διοργάνωση ξεκίνησε με 22 αγωνιστικές εντός-εκτός για κάθε ομάδα και στη συνέχεια οι 12 ομάδες χωρίστηκαν σε δύο γκρουπ, με τους έξι πρώτους να διεκδικούν το πρωτάθλημα και τα ευρωπαϊκά εισιτήρια και τους έξι τελευταίους την παραμονή. Άρα, δύο καινούρια μίνι πρωταθλήματα των δέκα αγωνιστικών με παιχνίδια μέσα-έξω συν τους βαθμούς που είχαν μαζέψει στην κανονική διάρκεια. Σύνολο: 32 αγωνιστικές.

Αποτέλεσμα: Απλά εκπληκτικό! Αυτή τη στιγμή, τέσσερις αγωνιστικές πριν από το φινάλε, ΑΠΟΕΛ, Απόλλων Λεμεσού και Ομόνοια μάχονται για το πρωτάθλημα, με τη Λάρνακα και την Ανόρθωση να έχουν επίσης μαθηματικές ελπίδες! Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι αγωνιστικές που απομένουν, να περιλαμβάνουν όλες ντέρμπι!

Στην Ελλάδα αυτό σημαίνει ότι θεωρητικά, τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος, ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ θα μπορούσαν να συνωστίζονται στην κορυφή και κάθε εβδομάδα να υπάρχει ένα ντέρμπι μεταξύ τους.

Βλέπουμε αμέσως-αμέσως πως ο συγκεκριμένος τρόπος διεξαγωγής δίνει μπόνους σε τρεις σημαντικές πτυχές της διοργάνωσης:

α) Προσφέρει διπλάσια ντέρμπι και όλα τους θα έχουν μεγάλη βαρύτητα, ακόμη κι αυτά της κανονικής διάρκειας!

β) Κάνει πιο ενδιαφέρον το πρωτάθλημα, σχεδόν κανένα από τα έξι ματς της αγωνιστικής δεν θα είναι αδιάφορο!

γ) Αυξάνει τον ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα

Τα κρυφά προνόμια μίας τέτοιας διοργάνωσης

Αυτόματα με το που αποφασίζει η διοργανώτρια αρχή ένα πρωτάθλημα 12 ομάδων, αλλάζει όλος ο χάρτης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και αυτό διότι θα πρέπει τα σωματεία να υπερβαίνουν τα αυστηρά κριτήρια συμμετοχής στη Λίγκα, κάτι που θα έπρεπε να ισχύει ντε φάκτο στην ΕΠΟ , όπως ισχύει σε κάθε Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Με την αυστηροποίηση των κριτηρίων και κάποια μπόνους συμμετοχής που θα οφείλει να παρέχει η διοργανώτρια αρχή στις ομάδες που μετέχουν (όπως στην Αγγλία), αλλά και σε αυτές που έρχονται από τη δεύτερη κατηγορία έχουμε αυτόματα δύο σημεία που επίσης αλλάζουν προς θετική κατεύθυνση τη ρότα του ποδοσφαίρου μας:

δ) Μετέχουν στο πρωτάθλημα μόνο δυνατές ομάδες, με κόσμο και καλές γηπεδικές εγκαταστάσεις, κανένας «μεγάλος» δεν περνά εύκολα.

ε) Δυναμώνουν και οι χαμηλότερες κατηγορίες και προσφέρουν κίνητρο στους ιδιοκτήτες-επιχειρηματίες να μετάσχουν σε αυτές

Αυτό το τελευταίο κομμάτι, η άνοδος επιπέδου της Β’ κατηγορίας, είναι ίσως και το πιο σημαντικό όφελος μίας τέτοιας όχι και τόσο τολμηρής ή ριζοσπαστικής απόφασης που μπορεί να πάρει η νέας διοίκηση της ΕΠΟ ή της Super League ή κάθε διοργανώτριας αρχής!

Οι δώδεκα ομάδες δεν είναι θέσφατο.

Αν κάποιοι θεωρούν πολύ μικρό τον αριθμό των 12 ομάδων, υπάρχει πάντα και η λύση των 14. Στην Κύπρο, άλλωστε, θα το επιχειρήσουν  του χρόνου. Η διαφορά είναι ότι μετά τη λήξη της κανονικής περιόδου θα πέφτουν απ’ ευθείας οι δύο τελευταίες ομάδες κι έτσι οι υπόλοιπες δώδεκα θα χωριστούν κανονικά στους δύο ομίλους όπως και φέτος (θα πέφτει άλλη μία, η τελευταία του δεύτερου γκρουπ). Αν υπάρχει καλή θέληση, όλα μπορούν να συμβούν. Απλά φανταστείτε πόσο δυνατή, ανταγωνιστική και ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει η Super League με δωδεκάδα τους: ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΑΡΗ, ΗΡΑΚΛΗ, SKODA, ΟΦΗ, ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ, ΑΤΡΟΜΗΤΟ, ΑΣΤΕΡΑ ΤΡΙΠΟΛΗΣ, ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟ και τη Football League με ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ, ΠΑΝΣΕΡΡΑΪΚΟ, ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ, ΠΑΝΙΩΝΙΟ, ΚΑΛΑΜΑΤΑ, ΒΕΡΟΙΑ, ΚΑΒΑΛΑ, ΑΕΛ, ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟ κ.τ.λ.

Δε λέμε φυσικά ότι πρέπει να φύγουν η Καλλονή, ο Εργοτέλης, ο Πλατανιάς και οι λοιπές μικρότερες δυνάμεις. Όποιος μπορεί ας τους εκτοπίσει!  Ούτε θέλουμε μία κλειστή λίγκα και να παίζουν συνέχεια οι ίδιοι και οι ίδιοι Αν έχουν τις υποδομές και τα «χαρτιά» για να παίζουν, ας παίζουν για μια ζωή όσοι αντέχουν. Το θέμα είναι πόσες επαγγελματικές ομάδες χωράει το ποδόσφαιρό μας. Ίσως πρέπει να ρίξουμε προσωρινά τα στάνταρ μας μέχρι να επανέλθουμε, μέχρι που η Ελλάδα θα είναι και πάλι έτοιμη να φιλοξενεί περισσότερες από 16 ομάδες στη Super League.